ΔΗΜΑΡ: Τα πυρηνικά «είναι ένας αγώνας που οφείλουμε να κερδίσουμε»
«Tα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα», τονίζει σε ανακοίνωση της η Δημοκρατική Αριστερά με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 25 χρόνων από την πυρηνική καταστροφή του Τσερνόμπιλ.
Όπως τονίζει:
«Στις 26 Απριλίου 2011, συμπληρώνονται 25 χρόνια από την πυρηνική καταστροφή του Τσερνόμπιλ. Οι οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων, ακόμη και σε μεγάλη απόσταση από την περιοχή του εργοστασίου παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, είναι πασίγνωστες και διόλου αμελητέες - (χιλιάδες θάνατοι από καρκίνο και λευχαιμία, δραματική ποσοστιαία αύξηση καρκίνων, δυσπλασίες σε νεογέννητα…).
Tα παθήματα όμως δεν έγιναν μαθήματα. Κράτη και επιχειρήσεις, με γνώμονα το κέρδος και δόλωμα τη δήθεν «καθαρή» και «φτηνή» ενέργεια- όπου πάντα στο συνολικό κόστος δεν συμπεριλαμβάνεται το κόστος διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων- εξακολουθούν να επενδύουν στην πυρηνική ενέργεια, αψηφώντας τους θανάσιμους κινδύνους. Η εν εξελίξει πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, μιας χώρας με προηγμένη τεχνολογία και πρωτοπόρου στην πολιτική προστασία, αποδεικνύει ότι ο πυρηνικός όλεθρος παραμονεύει πάντα, πέρα από τις όποιες επίσημες διαβεβαιώσεις και δεσμεύσεις.
Στη γειτονιά μας, μαύρα πυρηνικά σύννεφα σκιάζουν τον ορίζοντα. Εργοστάσια που ήδη λειτουργούν (το απαρχαιωμένο Κοζλοντούι στη Βουλγαρία) και άλλα που σχεδιάζονται για τα αμέσως επόμενα χρόνια (Τουρκία, Ρουμανία, FYROM, Βουλγαρία, Αλβανία), δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό πυρηνικής απειλής γύρω από την Ελλάδα. Οι παρούσες και οι επερχόμενες γενιές δεν μπορούν πλέον να αδιαφορούν.
25 χρόνια μετά την πρώτη καμπάνα, η δεύτερη καμπάνα ήχησε στη μακρινή(;) Ιαπωνία. Πριν είναι πολύ αργά, ας κάνουμε ό,τι επιβάλλει η κοινή λογική για την επιβίωση του είδους μας και του πλανήτη: Ας βροντοφωνάξουμε όχι στα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας.
Είναι ένας αγώνας που οφείλουμε να κερδίσουμε».
Όπως τονίζει:
«Στις 26 Απριλίου 2011, συμπληρώνονται 25 χρόνια από την πυρηνική καταστροφή του Τσερνόμπιλ. Οι οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων, ακόμη και σε μεγάλη απόσταση από την περιοχή του εργοστασίου παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, είναι πασίγνωστες και διόλου αμελητέες - (χιλιάδες θάνατοι από καρκίνο και λευχαιμία, δραματική ποσοστιαία αύξηση καρκίνων, δυσπλασίες σε νεογέννητα…).
Tα παθήματα όμως δεν έγιναν μαθήματα. Κράτη και επιχειρήσεις, με γνώμονα το κέρδος και δόλωμα τη δήθεν «καθαρή» και «φτηνή» ενέργεια- όπου πάντα στο συνολικό κόστος δεν συμπεριλαμβάνεται το κόστος διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων- εξακολουθούν να επενδύουν στην πυρηνική ενέργεια, αψηφώντας τους θανάσιμους κινδύνους. Η εν εξελίξει πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, μιας χώρας με προηγμένη τεχνολογία και πρωτοπόρου στην πολιτική προστασία, αποδεικνύει ότι ο πυρηνικός όλεθρος παραμονεύει πάντα, πέρα από τις όποιες επίσημες διαβεβαιώσεις και δεσμεύσεις.
Στη γειτονιά μας, μαύρα πυρηνικά σύννεφα σκιάζουν τον ορίζοντα. Εργοστάσια που ήδη λειτουργούν (το απαρχαιωμένο Κοζλοντούι στη Βουλγαρία) και άλλα που σχεδιάζονται για τα αμέσως επόμενα χρόνια (Τουρκία, Ρουμανία, FYROM, Βουλγαρία, Αλβανία), δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό πυρηνικής απειλής γύρω από την Ελλάδα. Οι παρούσες και οι επερχόμενες γενιές δεν μπορούν πλέον να αδιαφορούν.
25 χρόνια μετά την πρώτη καμπάνα, η δεύτερη καμπάνα ήχησε στη μακρινή(;) Ιαπωνία. Πριν είναι πολύ αργά, ας κάνουμε ό,τι επιβάλλει η κοινή λογική για την επιβίωση του είδους μας και του πλανήτη: Ας βροντοφωνάξουμε όχι στα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας.
Είναι ένας αγώνας που οφείλουμε να κερδίσουμε».
.jpg)
