Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη
Πηγή: http://is.gd/jK52qw
Eύκολη απάντηση αν λάβει κανείς υπόψιν δύο παραμέτρους: 1) ότι η πολιτική είναι μοναχικό παιχνίδι και 2) στην πολιτική, οι μετέχοντες δεν φημίζονται για τον χαρακτήρα και κυρίως για την ευγνωμοσύνη που δείχνουν στους ευεργέτες τους. Ο κ. Χρυσοχοϊδης και οι λοιποί πρώην μεγαλοϋπουργοί του πάλαι ποτέ εικονικού εκσυγχρονισμού, πιθανώς δεν θα ήταν αυτοί που όλοι ξέρουμε (καλοζωισμένοι πολιτικοί) αν δεν φρόντιζε για την εξέλιξή τους ο Κ. Σημίτης. Ο κ. Σαμαράς θα βολόδερνε ακόμα στην πολιτική έρημο που είχε εξοριστεί με βούληση λαού και ο κ. Αλογοσκούφης πιθανότητα θα συνέχιζε την πανεπιστημαϊκή του καριέρα, αν δεν υπήρχε ο Κώστας Καραμανλής για να τους ανασύρει, χρίζοντάς τους υπουργούς. ...
Το κοινό του Κώστα Καραμανλή και του Κώστα Σημίτη είναι η χρέωση των πεπραγμένων ή των όσων δεν επράχθησαν με αποτέλεσμα να φθάσει η χώρα στη δεινή οικονομική σχέση. Έτσι, οι ευεργετημένοι αυτών δεν επιθυμούν την όποια πια διασύνδεση μαζί τους και με χαρακτηριστική ευκολία δεν διστάζουν δημοσίως και ξεκάθαρα να τους (κατα)κρίνουν για τα τότε έργα τους και την τώρα στάση τους. Η συμπεριφορά των ευεργετημένων θυμίζει αυτή της Βάσω Πανανδρέου έναντι του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, πτυχές της οποίας υπενθύμισε γλαφυρά ο Τάσος Παππάς στην κυριακάτικη "Ε" (17/4/11, σελ. 13).
Η "συνεπίθετη αλλά αντίθετη" Βάσω, κατά το εύστοχο λογοπαίγνιο του δημοσιογράφου, είχε γράψει στο χαρτάκι που έδωσε στον Αντρέα Παπανδρέου, στη περιβόητη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής πριν από 16 χρόνια: "Σου ζητώ να μου δώσεις τον λόγο". Λίγους μήνες πριν, η κ. Παπανδρέου συμμετείχε στην "ομάδα των 4" (Σημίτης, Πάγκαλος, Βάσω, Αυγερινός) η οποία αμφισβητούσε την πρωτοκαθεδρία του Ανδρέα. Τη μέρα, λοιπόν, της εν λόγω συνεδρίασης, είχε αποφασισθεί να μη γίνουν τοποθετήσεις στελεχών. Η Βάσω, που καθόταν στις πίσω σειρές, σηκώθηκε, διέσχισε την αίθουσα και άφησε το σημείωμα στο προεδρείο. Ο Α. Παπανδρέου το διάβασε και η μόνη λέξη που είπε ήταν "μάλιστα". Όπως σημειώνει ο κ. Παππάς, οι παράγοντες διέκριναν στο πρόσωπό του ένα πικρό χαμόγελο, που αποκάλυπτε τη θλίψη του όχι για την αυθάδη οικειότητα της συντάκτριας -άλλωστε η Βάσω είχε κατακτήσει το δικαίωμα να του απευθύνεται στον ενικό- αλλά για τη στάση ενός στελέχους που του όφειλε τα πάντα.
Θα στοιχημάτιζα ότι το ίδιο πικρό χαμόγελο σχηματίζεται αυθόρμητα στα χείλη του κ. Σημίτη και του κ. Καραμανλή, βλέποντας σε πρώτο τηλεοπτικό χρόνο ή σε δεύτερο έντυπο, πρώην στενούς συνεργάτες τους, ανθρώπους που μαζί συγκυβέρνησαν να τους αδειάζουν με περισσή ευκολία, για χάριν της πολιτικής διάσωσής του ενόψει των όσων επίκεινται.
Η διαφορά του 1994 και της συνεδρίασης του Κάραβελ, με τον Απρίλη του 2011 είναι υπαρκτή. Κυρίως στο πορτοφόλι σου. Τα άγρια ένστικτα πια ζουν ανάμεσά σου. Ο προπηλακισμός πολιτικών, το γιαούρτωμα ή το τροπάριο ύβρεων θεωρούνται στις μέρες σου ηρωικό κατόρθωμα από πολλούς και ενδεχόμενα μια απόπειρα δολοφονίας κατά των "κακών" πολιτικών θα θεωρηθεί πράξη ύστατης αποδοκιμασίας των πολιτικών από το σύνολο του ελληνικού λαού.
Γι' αυτό, λοιπόν, ίσως τα ευεργετημένα τέκνα (που συχνά το έπαιξαν και καλοντυμένα τεκνά στα σαλόνια των βορείων προαστίων) ίσως οφείλουν εκτός από χαρακτήρα και σύνεση να επιδείξουν και μια φειδώ για το παρελθόν, καθώς ήταν οι ίδιοι που συνήθως υπέγραφαν...
