Έφτασε ο καιρός που κάθε άνθρωπος πρέπει να ξαναθυμηθεί μερικά βασικά πράγματα γιατί τα έχει ξεχάσει εδώ και δεκαετίες. Η γλώσσα μου δεν θα είναι ούτε δύσκολη και δυσνόητη, μα ούτε και γλυκιά.
Τα πράγματα έχουν ως εξής. Γεννηθήκαμε μέσα στο καθεστώς...
που επικρατούν άκρως ανταγωνιστικές συνθήκες. Σε όλες τις εκφράσεις της ζωής μας μέσα στην κοινωνία. Από το σχολείο με τον ανταγωνισμό για το ποιος θα είναι καλύτερος μαθητής, έως και τη δουλειά μας για το ποιος θα φάει τον άλλο. Το θεωρούμε σαν κάτι σωστό. Ο νόμος της φύσης θα πουν πολλοί, όπου το δυνατό ζώο τρώει το αδύνατο. Όμως εσείς οι ίδιοι είστε που θέλετε να ξεχωρίζετε τον εαυτό σας από τα ζώα γιατί λέτε ότι είστε πολιτισμένοι. Δεν είδα κανένα όμως ζώο να τρώει ζώο του ίδιου είδους.
Ζούμε λοιπόν σε ένα σύστημα που καλώς η κακός μας έφερε σε αυτό το σημείο. Αυτή η γραμμή της ιστορίας τους τελευταίους αιώνες λέγεται καπιταλισμός. Ότι ζούμε σήμερα είναι η πιο ακραία μορφή του. Αυτό το οικονομικό σύστημα βασίζεται στην παραγωγή κέρδους μέσω της κατανάλωσης αγαθών. Δεν θα σταθώ εδώ όμως. Γι’ αυτό που διακρίνεται η εποχή μας είναι το γεγονός πως πλέον δεν φτάνει μόνο η κατανάλωση. Για να αυξηθεί το κέρδος πρέπει και η παραγωγή των αγαθών να είναι μικρής αξίας σε σχέση με την τιμή πώλησής τους. Αυτό μας φέρνει σε πολλαπλάσιο κέρδος. Έτσι έχουμε τις επιχειρήσεις να έχουν πάει την παραγωγή τους σε μέρη όπου το εργατικό δυναμικό αμοίβεται με πολύ μικρά μεροκάματα. Σαν αποτέλεσμα έχουμε την δημιουργία προϊόντων με πολύ μικρό κόστος. Έτσι η επιχείρηση έχει πολύ μεγάλο κέρδος και φυσικά είναι και ανταγωνιστική αφού μπορεί να έχει ελαφρά μειωμένες τιμές στα προϊόντα της για να μπορεί να τα αγοράζει ο πολίτης του ανεπτυγμένου κόσμου, σε μεγάλες ποσότητες
Έτσι χωρίζουμε τη Γη σε ζώνες. Η μία ζώνη είναι αυτή των περιοχών παραγωγής, που είναι συνήθως υποανάπτυκτες με τους πολίτες τους να ζουν σε συνθήκες δουλείας, και από την άλλη η ζώνη με τον ανεπτυγμένο κόσμο που ξέρουμε.
Η Ελλάδα βρισκόταν μέχρι και πέρσι στην ζώνη των ανεπτυγμένων. Μέσα σε λίγους μήνες όλα γκρεμίστηκαν και βρέθηκε στην ζώνη των δούλων. Αυτό πρέπει να το χωνέψουμε καλά. Τώρα μας λεν πως για να γίνουμε ανταγωνιστικοί θα πρέπει να κάνουμε τα χίλια μύρια. Έτσι καταλαβαίνει ο πολίτης πως το μέλλον δεν θα είναι και τόσο ρόδινο. Πρέπει να κοπούν θέσεις εργασίας, να μειωθούν οι μισθοί, να απολυθεί προσωπικό, να ξεπουληθούν περιουσίες και στο τέλος να φύγει και ένα μεγάλο μέρος της εργαζόμενης ηλικιακά τάξης για άλλα μέρη. Δηλαδή να μεταναστεύσει.
Το ζητούμενο είναι λοιπόν τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα. Η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και ο αγώνας πλέον είναι για επιβίωση παρά για ζωή. Θα βγούμε στο δρόμο λόγω αντίδρασης και καταπίεσης. Τι θα ζητήσει ο κόσμος; Ξανά να αυξηθεί το μεροκάματό; Ξανά τα εργασιακά «κεκτημένα» πίσω; (όπως λέει η αριστερά) Ή μήπως ότι λέει η δεξιά ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή; Μήπως να κάνουμε Υπομονή για ποιο πράγμα; Για να έρθει η φυσική μας εξόντωση από τις αρρώστιες που γεννάει η καθημερινή πάλι για επιβίωση;
Έστω ότι τα πετυχαίνουμε αυτά. Σε λίγα χρόνια πάλι στη θέση του δούλου θα είμαστε.
Αυτό το σύστημα είναι που γεννάει την ανισότητα, την αδικία, τον ανταγωνισμό, την σκλαβιά και τις αρρώστιες. Αυτό είναι το σύστημα που θέλει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη να ζει στην δουλεία για να ωφελείται ένα πολύ μικρό ποσοστό. Αυτό το σύστημα είναι που ρυπαίνει το περιβάλλον, αφανίζει μορφές ζωής στο βωμό του κέρδους και της επιχειρηματικότητας
Ο πλούτος όμως υπάρχει. Η Γη η ίδια υπάρχει. Τα σπαρτά δε μαράθηκαν ποτέ. Τα ποτάμια ακόμα κυλάνε. Κάποιοι όμως είπαν πως δεν είναι οικονομικά συμφέρον να φάμε από αυτά τα σπαρτά και να πιούμε από το νερό. Κάποιοι θεώρησαν πως δεν είναι οικονομικά συμφέρον να μπορούν όλοι να έχουν εργασία. Κάποιοι είπαν πως η μουσική πρέπει να πληρώνεται για να ακούγεται αλλιώς δεν πρέπει να ακούς
Το ζητούμενο θα πρέπει να είναι η πλήρης απόρριψη του οικονομικού συστήματος και των κοινωνικών δομών του.
Και η αλλαγή αυτή δεν θα έρθει μέσα από συζήτηση και ηρεμία. Καμία αλλαγή που θα θίξει τους έχοντες δεν θα έρθει με ειρήνη. Μόνο η βία αλλάζει την ιστορία. Και οι έχοντες δεν είναι μόνο οι τραπεζίτες. Ούτε μόνο οι βουλευτές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Έχοντες είναι από τον πιο μεγάλο στον πιο μικρό που χρησιμοποιεί (εκμεταλλεύεται) ανθρώπους για να βγάλει κέρδος.
Το ζητούμενο είναι η πλήρης καταστροφή των μονάδων παραγωγής κέρδους.
Και αν αυτό φαντάζει ουτοπία, τότε δεν είναι ουτοπία να νομίζει κανείς πως θα μπορέσει να περάσει από την μεριά των δούλων στη μεριά των αφεντικών ξανά;
ΑΠΟ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
Τα πράγματα έχουν ως εξής. Γεννηθήκαμε μέσα στο καθεστώς...
που επικρατούν άκρως ανταγωνιστικές συνθήκες. Σε όλες τις εκφράσεις της ζωής μας μέσα στην κοινωνία. Από το σχολείο με τον ανταγωνισμό για το ποιος θα είναι καλύτερος μαθητής, έως και τη δουλειά μας για το ποιος θα φάει τον άλλο. Το θεωρούμε σαν κάτι σωστό. Ο νόμος της φύσης θα πουν πολλοί, όπου το δυνατό ζώο τρώει το αδύνατο. Όμως εσείς οι ίδιοι είστε που θέλετε να ξεχωρίζετε τον εαυτό σας από τα ζώα γιατί λέτε ότι είστε πολιτισμένοι. Δεν είδα κανένα όμως ζώο να τρώει ζώο του ίδιου είδους.
Ζούμε λοιπόν σε ένα σύστημα που καλώς η κακός μας έφερε σε αυτό το σημείο. Αυτή η γραμμή της ιστορίας τους τελευταίους αιώνες λέγεται καπιταλισμός. Ότι ζούμε σήμερα είναι η πιο ακραία μορφή του. Αυτό το οικονομικό σύστημα βασίζεται στην παραγωγή κέρδους μέσω της κατανάλωσης αγαθών. Δεν θα σταθώ εδώ όμως. Γι’ αυτό που διακρίνεται η εποχή μας είναι το γεγονός πως πλέον δεν φτάνει μόνο η κατανάλωση. Για να αυξηθεί το κέρδος πρέπει και η παραγωγή των αγαθών να είναι μικρής αξίας σε σχέση με την τιμή πώλησής τους. Αυτό μας φέρνει σε πολλαπλάσιο κέρδος. Έτσι έχουμε τις επιχειρήσεις να έχουν πάει την παραγωγή τους σε μέρη όπου το εργατικό δυναμικό αμοίβεται με πολύ μικρά μεροκάματα. Σαν αποτέλεσμα έχουμε την δημιουργία προϊόντων με πολύ μικρό κόστος. Έτσι η επιχείρηση έχει πολύ μεγάλο κέρδος και φυσικά είναι και ανταγωνιστική αφού μπορεί να έχει ελαφρά μειωμένες τιμές στα προϊόντα της για να μπορεί να τα αγοράζει ο πολίτης του ανεπτυγμένου κόσμου, σε μεγάλες ποσότητες
Έτσι χωρίζουμε τη Γη σε ζώνες. Η μία ζώνη είναι αυτή των περιοχών παραγωγής, που είναι συνήθως υποανάπτυκτες με τους πολίτες τους να ζουν σε συνθήκες δουλείας, και από την άλλη η ζώνη με τον ανεπτυγμένο κόσμο που ξέρουμε.
Η Ελλάδα βρισκόταν μέχρι και πέρσι στην ζώνη των ανεπτυγμένων. Μέσα σε λίγους μήνες όλα γκρεμίστηκαν και βρέθηκε στην ζώνη των δούλων. Αυτό πρέπει να το χωνέψουμε καλά. Τώρα μας λεν πως για να γίνουμε ανταγωνιστικοί θα πρέπει να κάνουμε τα χίλια μύρια. Έτσι καταλαβαίνει ο πολίτης πως το μέλλον δεν θα είναι και τόσο ρόδινο. Πρέπει να κοπούν θέσεις εργασίας, να μειωθούν οι μισθοί, να απολυθεί προσωπικό, να ξεπουληθούν περιουσίες και στο τέλος να φύγει και ένα μεγάλο μέρος της εργαζόμενης ηλικιακά τάξης για άλλα μέρη. Δηλαδή να μεταναστεύσει.
Το ζητούμενο είναι λοιπόν τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα. Η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και ο αγώνας πλέον είναι για επιβίωση παρά για ζωή. Θα βγούμε στο δρόμο λόγω αντίδρασης και καταπίεσης. Τι θα ζητήσει ο κόσμος; Ξανά να αυξηθεί το μεροκάματό; Ξανά τα εργασιακά «κεκτημένα» πίσω; (όπως λέει η αριστερά) Ή μήπως ότι λέει η δεξιά ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή; Μήπως να κάνουμε Υπομονή για ποιο πράγμα; Για να έρθει η φυσική μας εξόντωση από τις αρρώστιες που γεννάει η καθημερινή πάλι για επιβίωση;
Έστω ότι τα πετυχαίνουμε αυτά. Σε λίγα χρόνια πάλι στη θέση του δούλου θα είμαστε.
Αυτό το σύστημα είναι που γεννάει την ανισότητα, την αδικία, τον ανταγωνισμό, την σκλαβιά και τις αρρώστιες. Αυτό είναι το σύστημα που θέλει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη να ζει στην δουλεία για να ωφελείται ένα πολύ μικρό ποσοστό. Αυτό το σύστημα είναι που ρυπαίνει το περιβάλλον, αφανίζει μορφές ζωής στο βωμό του κέρδους και της επιχειρηματικότητας
Ο πλούτος όμως υπάρχει. Η Γη η ίδια υπάρχει. Τα σπαρτά δε μαράθηκαν ποτέ. Τα ποτάμια ακόμα κυλάνε. Κάποιοι όμως είπαν πως δεν είναι οικονομικά συμφέρον να φάμε από αυτά τα σπαρτά και να πιούμε από το νερό. Κάποιοι θεώρησαν πως δεν είναι οικονομικά συμφέρον να μπορούν όλοι να έχουν εργασία. Κάποιοι είπαν πως η μουσική πρέπει να πληρώνεται για να ακούγεται αλλιώς δεν πρέπει να ακούς
Το ζητούμενο θα πρέπει να είναι η πλήρης απόρριψη του οικονομικού συστήματος και των κοινωνικών δομών του.
Και η αλλαγή αυτή δεν θα έρθει μέσα από συζήτηση και ηρεμία. Καμία αλλαγή που θα θίξει τους έχοντες δεν θα έρθει με ειρήνη. Μόνο η βία αλλάζει την ιστορία. Και οι έχοντες δεν είναι μόνο οι τραπεζίτες. Ούτε μόνο οι βουλευτές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Έχοντες είναι από τον πιο μεγάλο στον πιο μικρό που χρησιμοποιεί (εκμεταλλεύεται) ανθρώπους για να βγάλει κέρδος.
Το ζητούμενο είναι η πλήρης καταστροφή των μονάδων παραγωγής κέρδους.
Και αν αυτό φαντάζει ουτοπία, τότε δεν είναι ουτοπία να νομίζει κανείς πως θα μπορέσει να περάσει από την μεριά των δούλων στη μεριά των αφεντικών ξανά;
ΑΠΟ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
