Ας ξεκινήσουμε αναφέροντας τι φέρνει στις «βαλίτσες του» ο ηγέτης της ισραηλινής διπλωματίας. Ο Α. Λίμπερμαν θα προτείνει στην ελληνική πλευρά τα εξής:
- Τη δημιουργία κοινής υπουργικής επιτροπής μεταξύ Ελλάδος-Ισραήλ στην οποία θα προεδρεύουν εναλλάξ ο έλληνας και ο ισραηλινός πρωθυπουργός και θα συγκαλείται-τουλάχιστον-δύο φορές τον χρόνο.
- Τη δημιουργία συμβουλίου κοινής τουριστικής επιτροπής στην οποία θα προεδρεύουν οι υπουργοί Τουρισμού των δύο κρατών.
- Κατασκευή από ισραηλινές και ελληνικές εταιρίες υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου, μέσω του οποίου θα μεταφέρεται το φυσικό αέριο από το ισραηλινό και το κυπριακό κοίτασμα προς την Ευρώπη.
- Τεχνολογικά πάρκα όπου ελληνικές και ισραηλινές εταιρίες υψηλής τεχνολογίας θα μπορούν να αναπτύσσουν κοινά προγράμματα.
- Εκδήλωση ενδιαφέροντος για συνεργασία και στον τραπεζικό τομέα.
- Την ενεργοποίηση του πρωτοκόλλου στρατιωτικής συνεργασίας που υπογράφηκε το 1996 μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών.
- Την εκδήλωση ενδιαφέροντος για την εξαγορά πλειοψηφικού πακέτου στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) τα οποία ως γνωστό ανήκουν στις ΔΕΚΟ προς «πώληση».
- Επίσης θα εκδηλωθεί ενδιαφέρον για την εξαγορά ποσοστού της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας, με σκοπό την ανάπτυξη από κοινού συστημάτων αυτοπροστασίας για τα ελληνικά μαχητικά και την επισκευή μαχητικών F-16 που διαθέτουν σε μεγάλο αριθμό και οι δύο χώρες.
- Την πώληση πυραύλων αέρος-αέρος Python-3 για τα ελληνικά μαχητικά.
- Την κατασκευή μέσω συμπαραγωγής (ΕΑΣ-Israeli Military Industries), των πυρομαχικών για τα Leopard-2
- Συνεργασία στους τομείς πληροφοριών και εκπαίδευσης για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας
Όλα τα παραπάνω καθιστούν πασιφανές πως το Ισραήλ επιθυμεί μια στρατηγική συνεργασία με την Ελλάδα, προσπαθώντας να ανακτήσει το «χαμένο έδαφος» από την κατάρρευση της συμμαχίας με την Τουρκία, η οποία πλέον για το Τελ Αβίβ από «μεγάλη φίλη» έγινε «μεγάλος εχθρός». Και φυσικά δεν είναι τυχαίο. Η προσέγγιση αυτή γίνεται με τις «ευλογίες» των ΗΠΑ οι οποίες επιθυμούν την αναπλήρωση του στρατηγικού κενού που άφησε η απόσχιση της Τουρκίας από την λεγόμενη «Ζώνη Ασφαλείας στη Μέση Ανατολή» που για την Ουάσιγκτον αποτελεί μια από τις προτεραιότητες αιχμής του παρόντος αλλά και του μελλοντικού στρατηγικού σχεδιασμού της.
Σημαντικό ρόλο σε αυτή την προσέγγιση, έπαιξαν όμως και τα ισχυρά λόμπι που διαθέτουν Ελλάδα και Ισραήλ στις ΗΠΑ όπου εκεί ουσιαστικά έγινε η πρώτη προσέγγιση και πάρθηκε η απόφαση να πιεστεί η Ουάσιγκτον, ώστε να φέρουν «πιο κοντά» Αθήνα και Τελ Αβίβ. Πιέσεις οι οποίες όπως φαίνεται τελικά έπιασαν τόπο.
Από τον Ιούνιο του 2010 που έχει ξεκινήσει αυτός ο «μήνας του μέλιτος» μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ, έχουν πραγματοποιηθεί (άλλες φανερές άλλες εν κρυπτώ) επισκέψεις αξιωματούχων και ανώτατων αξιωματικών από τις δύο πλευρές, όπου μελετήθηκαν οι τρόποι αλλά και η δομή μιας ενδεχόμενης συνεργασίας σε οικονομικό, στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο.
Σε αυτή την κρίσιμη χρονική περίοδο, όπου λαμβάνονται αποφάσεις που θα επηρεάσουν το μέλλον της περιοχής μας για τις επόμενες δύο δεκαετίες, η Ελλάδα πρέπει να ξεκαθαρίσει τη στρατηγική της. Όλα τα στρατηγικά μοντέλα των τελευταίων δεκαετιών που αφορούν την Ελλάδα, κλείνουν σε ένα αποτέλεσμα: Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την Τουρκία χωρίς συμμαχίες. Αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνη της.
Ετσι λοιπόν μας δίνεται μια ευκαιρία να αυξήσουμε το στρατηγικό μας βάθος και το κυριότερο: να βρεθούμε αφενός στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας στο νότο και αφετέρου να αυξήσουμε την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Φυσικά όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν με «μαγικό ραβδί» ούτε από τη μια στιγμή στην άλλη. Πρέπει από αυτή την προσέγγιση η Ελλάδα να βγει κερδισμένη και όχι χαμένη (ως είθισται). Γιατί, η χθεσινή επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού στο Ερζερούμ δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να δείξει στις χώρες της περιοχής πως η Αθήνα αναγνώρισε την Αγκυρα ως τοπική υπερδύναμη στέλνοντας μηνύματα αδυναμίας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε φίλους και «υποψήφιους φίλους» κάνοντάς τους να σκεφτούν διπλά πως η Ελλάδα ίσως αποδειχθεί ασταθής σύμμαχος.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποδείχθηκε Εθνάρχης εκτελώντας στρατηγικές και πολιτική που ακόμη και σήμερα βρίσκονται στο επίκεντρο συζητήσεων. Όμως απέδειξε πως τίποτα δεν χαρίζεται και όλα κερδίζονται. Αρκεί να ξέρεις να τολμάς ή όπως είναι ευρύτερα γνωστό: real politik…
Πηγή: Newscode.gr
