Τί κι αν ήταν μόλις 15 ετών, όσο δηλαδή και ο συνομίληκός του Μιχάλης Καλτεζάς, ο οποίος δολοφονήθηκε επίσης από δημοκρατική σφαίρα, 13 χρόνια πριν, στην οδό Στουρνάρη; Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ένα γνήσιο τέκνο της καπιταλιστικής ελίτ (των σχολών του Μωραϊτη, με πατέρα τραπεζικό και μητέρα επιχειρηματία) κι όμως... έπεσε νεκρό από μια σφαίρα, ενός απαίδευτου και συνάμα παρανοϊκού ειδικού φρουρού.
2 χρόνια μετά, αυτό το παιδάκι, που εν ζωή δεν είχε προλάβει καν να κατανοήσει τις ανύπαρκτες πλέον ιδεολογικοπολιτικές διαφορές των κομμάτων, έχει καταφέρει να σημαίνει πολλά, πρωτίστως όμως να θεωρείται ένα σωστό σύμβολο, γύρω από το οποίο αύριο θα συσπειρωθεί και θα εκφραστεί ολόκληρη η πανεθνική απογοήτευση.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ένα πιτσιρικάκι 15 ετών, γαμώ τον ΧΡΙΣΤΟ-ΦΟΡΟ μας, που δεν είχε προλάβει ούτε τον έρωτα, ούτε την αγάπη, ούτε το μίσος, ούτε την έχθρα να γνωρίσει και να αντιληφθεί κι όμως... σαπίζοντας (ΝΑΙ ΡΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΣΑΠΙΖΟΝΤΑΣ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΗ) ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα που περνά, θα στοιχειώνει πάντα τις συνειδήσεις μας και θα θυμίζει κάθε χρόνο που θα περνά, ότι είναι ιερό μας δικαίωμα:
ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΟΣΟΥΣ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ
ΔΙΣΤΑΖΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
ΔΙΣΤΑΖΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ