ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ, ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΣ ΕΙΝΑΙ, ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ!!

ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΑΣ, ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΒΟΛΟ. ΜΑΣ ΤΑ ΧΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΓΡΙΩΣ. ΛΕΕΙ ΨΕΜΜΑΤΑ Η ΚΟΠΕΛΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ?

Πριν 7 μήνες περίπου, αποφάσισα να αφήσω τη Θεσσαλονίκη, για να ζήσω με τον σύντροφό μου, στο Βόλο, αφού αυτός γεννήθηκε και ζει εδώ. Είναι αλήθεια πως δεν είχα καμιά σχέση με την πόλη αυτή, αφού δεν ήταν πάνω στην Εθνική και ως εκ τούτου δεν έτυχε να την επισκεφτώ νωρίτερα. Ούτε στο Πήλιο είχε ταιριάξει να έρθω ποτέ, οπότε καταλαβαίνετε πως πραγματικά ο Βόλος ήταν για μένα terra ingognita. Χαρούμενη για την αρχή της νέας μου ζωής, τον πρώτο καιρό, αποφάσισα να εξευρευνήσω την πόλη. Για αυτό το λόγο και (μετά από προτροπή του συντρόφου μου) έκανα εγγραφή για να χρησιμοποιώ τα ποδήλατα της Νομαρχίας. Φυσικά, δεν μου επιτρεπόταν να τα παίρνω τις ώρες που ήταν κλειστή η αγορά, αφού αυτά τα ποδήλατα είναι το μεταφορικό μέσο των ιδιοκτητών των συμβεβλημένων καταστημάτων. Επειδή δεν μπορούσα να ζω με το άγχος αν θα προφτάσω να επιστρέψω στην ώρα του το ποδήλατο και αφού όποτε και να έπαιρνα τηλέφωνο για να δω αν υπαρχει ελευθερο, μου έλεγαν πως δεν υπάρχει, δεν συνέχισα την προσπάθειά μου.

Τζίφος η υπόθεση, από εκει. Πιάνω λοιπόν και αρχίζω να γυρίζω με τα πόδια την, ομολογουμένως, πολύ όμορφη πόλη.

Παντού έβλεπα παλιά κτίσματα, εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, φιαγμένα με μεράκι από ανθρώπους που αγαπούσαν αυτό που έκαναν, τα οποία όμως ήταν κλειστά, με σανίδες και παρατημένα από πολλά χρόνια. Ρώτησα και έμαθα πως παλιότερα ο Βόλος είχε πολύ σημαντική βιοτεχνία/βιομηχανία, ένα λιμάνι ζωντανό και ενεργό 24 ώρες και 7 μέρες. Τώρα, πού είναι όλα αυτά? Γιατί η πόλη έχει μαραζώσει?

Πάμε παρακάτω..... Το λιμάνι! Ένα από τα πιο όμορφα της χώρας! Παρατημένο στην τύχη του. Να πω για την ξύλινη προβλήτα, δυο μέτρα μέσα από το νερό, που ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ρόλο παίζει, αλλά (έμαθα) πως έγινε για να τα "πάρει" κάποιος, τα σίδερα που βγαίνουν μέσα από το τσιμέντο και σε περίπτωση που καθήσεις, απλά σου σχίζουν τα πόδια, τις αποχετεύσεις που τις βλέπεις να "μπουρμπουρίζουν" όλη μέρα, ξερνώντας μέσα στή θάλασσα το περιεχόμενό τους ή τις βρωμιές που αφήνουν τα κάθε λογής κοτεράκια που είναι παρκαρισμένα στη σειρά και κάθε απόγευμα, βλέπεις τους "θαλασσόλυκους" που τα έχουν, να πίνουν τον καφέ τους εκεί, μόνο και μόνο για να τους βλέπει ο κόσμος.

Συνεχίζουμε.... Ήρθα με κάθε διάθεση να γνωρίσω τους ανθρώπους γύρω μου, να κάνω φιλίες και να ενταχθώ στην πόλη σας, όπως ήμουν (και είμαι) ενεργό μέλος της πόλης μου με πολλές γνωριμίες και φιλίες. Αυτό ήθελα  να κάνω και εδώ. Πρόσεξα πως οι κάτοικοι είναι αγενείς, ή αδιάφοροι, ή πονηροί. Κανένας δεν με κοίταξε με χαμόγελο. Έχετε ξεχάσει να χαμογελάτε ή δεν το κάνατε ποτέ? Οι Βολιώτισσες, κοιτάτε με έναν τρόπο, σαν να έχει πέσει κουτσουλιά στη μύτη σας και αηδιάζετε. Χαμογελάστε λίγο βρε! Μην απορείτε μετά που έρχονται οι φοιτήτριες και σας τρώνε τους άντρες! Με τέτοια ξυνισμένα μούτρα που έχετε, ποιός θα γυρίσει να σας δει?

Ας συνεχίσω.... Οδηγώντας εδώ και πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, δεν ήμουν προετοιμασμένη για τα κολωνάκια που είδα στους κεντρικούς δρόμους σας. Σκέφτηκα πως είναι διπλής κυκλοφορίας και κάποιος τα έβαλε για να διαχωρίσει τις λωρίδες. Προσέχοντας πως οι δρόμοι είναι μονής κατεύθυνσης, κατάλαβα πως κάποιος βλάκας τα έβαλε για να ταλαιπωρεί τους πολίτες και ειδικά τους επισκέπτες που δεν ξέρουν την πόλη και αν μπούν σε μια λωρίδα, δεν υπάρχει διέξοδος από αυτή.

Για να κλείσω, αν και δεν έχω πει παρά ένα ελάχιστο ποσοστό των άσχημων που είδα, σας λέω τούτο. Έχετε μια υπέροχη πόλη, με απίστευτες δυνατότητες, που θα μπορούσε να βάλει κάτω πολλές μεγαλουπόλεις της Ευρώπης.

Αλλά είστε κακότροποι και δεν χωνεύετε ούτε ο ένας τον άλλο. Πάτε να βγάλετε ο ένας τα μάτια του άλλου, είτε στο δήμο, είτε στο δημόσιο, είτε στις ιδιωτικές δουλειές. Στους απαράδεκτους δρόμους και στα λεωφορεία με τους οδηγούς που καπνίζουν και μιλουν μονιμως στο κινητό, (ξέρω τα οικογενειακά πολλών οδηγών, αφού χρησιμοποιώ αρκετά συχνα το, απαραδεκτα ακριβό, λεωροφείο και τους ακούω που τα λένε στο κινητό,  στα βρωμερά πάρκα και στα απεριποίητα πεζοδρόμια, στους αγενείς μαγαζάτορες και στα κουτοπόνηρα γκαρσόνια.

Κρίμα για εσάς που ζείτε και θα ζείτε εδώ, γιατί εγώ το σκέφτομαι να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον σύντροφό μου. 

ΑΠΟ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ