Διαβάζω σε όλα τα blogs τις απόψεις των συμπατριωτών μου για την κατάσταση στην χώρα.
Ολοι μιλάνε για το μνημόνιο, πως θα βγούμε απο αυτό, αν θα βγούμε, ότι θα πρέπει να πέσει η κυβέρνηση, ο κόσμος δεν αντέχει πλέον ζεί με ελάχιστα χρήματα, ποιός θα αναλάβει μετά τον ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και ένα σωρό άλλα.
Για την κατάντια των απογόνων του 21, της 28ης Οκτωβρίου, του Πολυτεχνείου.
Θλίβομαι γιατί....καθόμαστε μπροστά απο ένα υπολογιστή βγάζοντας το άχτι μας, γράφοντας μόνο, χωρίς να σηκωνόμαστε να κάνουμε κάτι.
Θλίβομαι γιατί έχουν όλοι ποδοπατήσει τα όνειρά μας και εμείς στεκόμαστε και κοιτάμε, ανήμποροι να ξεσηκωθούμε, αμέτοχοι, λες και κάποιος μας χαπακώνει για να είμαστε σε λήθαργο. Το συγκλονιστικό δε, είναι οτι και τα νέα παιδιά, που απο αυτά θα περίμενε κανείς να είναι μπροστάρηδες, αφού το δικό τους μέλλον είναι υποθηκευμένο, όλη την ημέρα την περνάνε στις καφετέριες και την νύχτα στα μπαράκια. Τα υπόλοιπα νέα παιδιά που είναι υποψιασμένα έχουν ήδη φύγει για το εξωτερικό.
Σε ποιά εποχή ο Ελληνας θα ανεχόταν να του κόβουν τον μισθό, την σύνταξη, και να μην μιλάει.
Εδώ και στις απεργίες δεν κατεβαίνει κανένας.
Τι πλύση εγκεφάλου είναι αυτή που μας έχουν κάνει?
