..........................
Μαθητής στο σχολείο ήταν απολίτικος. Εντελώς. Ίσως φυσικό για κάποιον γόνο αστικής οικογένειας. Απόμακρος με τους άλλους συμμαθητές του προτιμούσε τις κλειστές κλίκες. Έκανε παρέα με το Χρήστο, το Στάθη και το Γιώργο, παιδιά αστικών οικογενειών επίσης - τους υπόλοιπους τους σνόμπαρε.
Τη χρονιά του Πολυτεχνείου (του πραγματικού) αμέσως μετά τα γεγονότα στο Βόλο η Ασφάλεια έψαχνε να βρει τα παλιόπαιδα που είχαν καταθέσει στεφάνι στο Ηρώον. Πιάσανε μερικούς σπάζοντας την πόρτα του σπιτιού τους μαύρα μεσάνυχτα. Εκεί εκτός απο την αφεντιά μου είχαν μαζέψει τον "ψηλό" απο την Αγριά και κάποιους άλλους. Τον Π δεν τον είδα. Ούτε κανένα από τον "κύκλο" του.
Την επόμενη χρονιά -είχε ήδη γίνει μεταπολίτευση- με εξέπληξε όταν παρουσιάστηκε κατακόκκινος να ηγείται των συμφοιτητών του. Μαχητικός (για να μην πω επιθετικός) με το ζήλο του νεοφώτιστου εναντίον όλων των άλλων με τους οποίους δεν συμφωνούσε ιδεολογικά.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Π άρχισε να εξελίσσεται. Πολιτικά, ιδεολογικά, επαγγελματικά. Και να ανελίσσεται συνάμα. Και να αλλάζει επίσης. Με μικρά πηδηματάκια, καμιά φορά και μεγάλα. Όπως κάνουν όσοι βλέπουν τα κύματα να έρχονται και θέλουν να προλάβουν να βγουν από το πλοίο που βυθίζεται. Και να παίρνουν άλλο πλοίο ευελπιστώντας για το καλύτερο. Και μετά άλλο και μετά άλλο μέχρι να μπουν επιτέλους σε ένα κρουαζιερόπλοιο.
Όμως εμείς που δεν θελήσαμε να εξαργυρώσουμε τις φάπες που φάγαμε εκείνο το βράδυ στην Ασφάλεια ούτε με θέσεις, ούτε με καρέκλες ούτε με τίτλους (και ότι υλική απολαβή συνεπάγονται) απλώς επισκευάσαμε τη σπασμένη πόρτα του σπιτιού μας και καθίσαμε μιλώντας μεταξύ μας ήσυχα, ήσυχα και απλά. Κουρασμένοι, απογοητευμένοι ίσως και τρομαγμένοι.
Όλα αυτά τα χρόνια είδαμε πολλά πρόσωπα σαν τον Π να πασχίζουν για το καλό μας. Και του τόπου βεβαίως βεβαίως! Είδαμε πολλούς, πάρα πολλούς, από τη γενιά του Πολυτεχνείου (συμμετείχαν ή όχι στην εξέγερση, πολύ ή λίγο, αλήθεια ή ψέμματα, δεν έχει τώρα πια καμιά σημασία) να διαγκωνίζονται για μια καρέκλα, για ένα αξίωμα και τελικά για μια κουτάλα. Και τότε, εμείς οι "απέξω" αρχίσαμε να μπερδευόμαστε. Με τις αξίες που μας πλασάρανε. Με το ήθος που εισήγαγαν. Με τις λαμογιές που ανέδειξαν σε ύψιστο "πολιτικό" καθήκον.Χάσαμε το μπούσουλα. Τα αυγά και τα πασχάλια.Ποιος είναι ποιος; Πιάσαμε πάτο πατριώτη.
Με αυτά και με αυτά όλοι αυτοί οι πολλά υποσχόμενοι πολιτικοί - παντός καιρού και παντός χρώματος - έφτασαν τη χώρα εδώ που βρίσκεται σήμερα. ΑΝΕΞΟΔΑ για τους ίδιους, ΕΠΩΔΥΝΑ για τους υπόλοιπους. Και για τις επόμενες γενιές.
Για αυτό και ήρθε η ώρα ΤΩΡΑ να μιλήσουμε. Και τώρα είμαστε θυμωμένοι. Πολύ θυμωμένοι! Όχι για μας. Για τα παιδιά μας.
ΑΠΟ: Volos.gr
.jpg)
