Νορβηγικοί σεισμογράφοι εντόπισαν μία μεγάλη έκρηξη, ανάλογη 200 κιλών δυναμίτη, στη θάλασσα του Μπάρεντς, στον Αρκτικό ωκεανό.
Λίγα λεπτά αργότερα, ακολούθησε άλλη μία έκρηξη στο ίδιο σημείο. Υπολογίστηκε πως ήταν 40 φορές ισχυρότερη από την πρώτη.
Οι εκρήξεις προέρχονταν από το ρωσικό υποβρύχιο Kursk, το οποίο βρισκόταν σε άσκηση ήδη για δύο μέρες. Ήταν επανδρωμένο με 118 ναύτες. Δεν επέζησε κανείς.
Όταν ναυπηγήθηκε το υποβρύχιο Kursk το 1994, ο Ψυχρός Πόλεμος είχε επισήμως τελειώσει.
Ωστόσο, οι σχέσεις μεταξύ των δυτικών και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης παρέμεναν τεταμένες.
Κυρίως απ’ την πλευρά της Ρωσίας, που προσπαθούσε να αποκρύψει την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας και την φθορά που είχε επέλθει σε κάθε τομέα.
Το υποβρύχιο Kursk ήταν μία τελευταία απόπειρα να διαφημίσει την παντοδυναμία της, γι’ αυτό και φρόντισαν να το εξοπλίσουν με το καλύτερο πλήρωμα, αλλά και εξαιρετικά ισχυρές τορπίλες, τις λεγόμενες «Χοντρούλες». Οι «Χοντρούλες» αποδείχτηκαν πραγματικά θανατηφόρες.
Όμως όχι για τους εχθρούς της Ρωσίας. Οι τορπίλες, αν και ισχυρές, ήταν κατασκευασμένες με υπεροξείδιο του υδρογόνου, μία ουσία που έπαψε να χρησιμοποιείται τη δεκαετία του ’60, γιατί θεωρούνταν υπερβολικά επικίνδυνη και χρειαζόταν συνεχή επιτήρηση.
Ωστόσο, το ρωσικό ναυτικό είχε αφήσει για χρόνια της τορπίλες στις αποθήκες, χωρίς καμία προφύλαξη και συντήρηση.
Σε μία από τις τορπίλες υπήρχε διαρροή και τη στιγμή που το υπεροξείδιο του υδρογόνου ήρθε σε επαφή με το μεταλλικό πάτωμα του υποβρυχίου, εξερράγη.
Η φωτιά έφτασε και τις υπόλοιπες τορπίλες, με αποτέλεσμα να εκραγούν τουλάχιστον άλλες τέσσερις. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα για το υποβρύχιο….
Βυθίστηκε αμέσως. Πέντε από εννιά τμήματα του καταστράφηκαν, σκοτώνοντας ακαριαία 95 άνδρες του πληρώματος.
Απέμεναν 23 ζωντανοί, οι οποίοι έτυχε να βρίσκονται στα τελευταία τέσσερα τμήματα του υποβρυχίου.
Ανάμεσά τους ήταν και ο 27χρονος Ντιμίτρι Κολέσνικοβ, που έγραψε: «Κανείς μας δεν μπορεί να ανέβει στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει πιθανότητα. Όχι περισσότερο από 10 ή 20%.
Ας ελπίσουμε ότι κάποιος θα διαβάσει αυτό το σημείωμα τουλάχιστον. Τις ευχές μου. Δεν υπάρχει λόγος να απελπιζόμαστε».
Ο Κολέσνικοβ τύλιξε το σημείωμα με πλαστικό και το φύλαξε στην τσέπη του, όπου βρέθηκε όταν ανασύρθηκε το πτώμα του μαζί με το υπόλοιπο πλήρωμα.
Το σημείωμα αποδείκνυε ότι επέζησαν μετά την έκρηξη. Βέβαια οι ρωσικές αρχές δεν το γνώριζαν αυτό. Θα περνούσαν μέρες μέχρι να δρομολογηθεί κάποιο σχέδιο διάσωσης….
«Καλύτερα να αυτοκτονήσετε τώρα! Δε θα σας αφήσουμε να ζήσετε, μπάσταρδοι!»
Τον Αύγουστο του 2000, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έκλεινε τρεις μήνες ως Πρόεδρος της Ρωσίας.
Όταν πληροφορήθηκε για την έκρηξη, παραθέριζε στη Μαύρη Θάλασσα και πέρασαν μέρες μέχρι να επιστρέψει στη Μόσχα και να ασχοληθεί αποκλειστικά με το θέμα.
Εξίσου αργή και μουδιασμένη ήταν η αντίδραση και των αρχών διάσωσης.
Ορισμένοι δίσταζαν να το ανακοινώσουν στους ανώτερούς τους γιατί φοβούνταν ότι αν μετέφεραν δυσάρεστα νέα, θα τιμωρούνταν.
Στους συγγενείς των ναυτών και τους δημοσιογράφους, δήλωναν ψέματα πως είχαν έρθει σε επικοινωνία με το πλήρωμα και δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, ενώ κατηγορούσαν τους Αμερικάνους ότι επιτέθηκαν εναντίον του υποβρυχίου.
Στη συνέντευξη τύπου του Πούτιν και του αντιπροέδρου Κλεμπάνοβ, η μητέρα ενός απ’ τους ναύτες, Ναντέζντα Τίλικ, έχασε τον έλεγχο.
«Κάθεστε όλοι εκεί πάνω παραφουσκωμένοι και δεν μας αφήσατε τίποτα.
Ούτε μία λέξη ελπίδας. Καλύτερα να αυτοκτονήσετε τώρα! Δεν θα σας αφήσουμε να ζήσετε, μπάσταρδοι!»…
