Αυτό δεν μας κάνει καν εντύπωση πλέον: το επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων κηρύσσει απεργίες για τα συμφέροντα του κλάδου και κάποιοι δημοσιογράφοι τις παραβιάζουν και εργάζονται. Ως απεργοσπάστες.
Όχι μόνο ανερυθρίαστα, αλλά το προβάλλουν και ως μαγκιά τους.
Παρότι έχουν τιμωρηθεί ήδη με ποινή διαγραφής από την ΕΣΗΕΑ συμπράττουν με τον εργοδότη τους σε βάρος των άλλων μέσων ενημέρωσης και των άλλων δημοσιογράφων. Και βγαίνουν κι από πάνω: «Γραμμένη την έχουμε την Ένωση».
Οι αποσυνάγωγοι γίνονται τιμητές. Παλιότερα οποίος έσπαζε απεργία δεν είχε μούτρα να βγει στην πιάτσα για χρόνια. Η διαγραφή από την ΕΣΗΕΑ ήταν ταπείνωση και ισόβιο στίγμα. Αλλά είπαμε: αυτό το βλέπουμε σαν φυσικό φαινόμενο.
Όπως βλέπουμε και κάτι χειρότερο που παραβιάζει όλα τα όρια του Κώδικα Δεοντολογίας: τη μετατροπή της δημοσιογραφικής εργασίας σε μηχανισμό παραπλάνησης του κοινού έναντι αμοιβής από δημοσιογράφους που θέτουν ενσυνείδητα και επίσημα τον εαυτό τους στην υπηρεσία επιχειρήσεων.
- από εκτενές κείμενο του Γ. Λακόπουλου στο anoixtoparathyro (ολόκληρο ΕΔΩ)
