Στο απόγειο του τουριστικού θαύματος που επαναλαμβάνεται για τρίτη -και μάλλον τελευταία- φορά, ίσως είναι ευκαιρία να αναρωτηθούμε εγκαίρως:
Τι θα αφήσει πίσω του όλο αυτό το άκρως ευκαιριακό τουριστικό μπουμ της αρπαχτής και μήπως στο τέλος της συγκομιδής αποδειχθεί ότι η Ελλάδα κέρδισε ελάχιστα, αν δεν έχασε κιόλας, πάνω στην ομαδική παράκρουση;
Χωρίς καμία διάθεση να... συκοφαντήσουμε μια κυβερνητική επιτυχία, με όποιον συζητάω, απ’ άκρου εις άκρον της χώρας, είτε έχει πάει να σωθεί σε πεντάστερα είτε κρύβεται στις τελευταίες ομορφιές της Πελοποννήσου (ανακάλυψαν και το Κυπαρίσσι οι ορδές), τα ίδια ακούω.
Νούμερο ένα η αισχροκέρδεια φυσικά, νούμερο δύο -για μένα, ένα- η βρωμιά και η δυσωδία, νούμερο τρία ο εκχυδαϊσμός, οι κακοί τρόποι, η χαμένη ελληνική πατροπαράδοτη φιλοξενία και η οριστική απώλεια του παρθένου χαρακτήρα της Ελλάδας.
Από τα πιο απτά παραδείγματα, η Μύκονος, το Λας Βέγκας της τουριστικής Ελλάδας, εκτός από τελείως απρόσιτη για τον μέσο και πάνω Ελληνα, έγινε εξοργιστικά ακριβή μέχρι και για τους πιο billionaires celebrities.
Οταν έφτασε να διαμαρτύρεται για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια μέχρι και η επίσημη σύντροφος του Βλαντιμίρ Πούτιν, μπορεί κανείς να υποθέσει... γιατί ξέσπασε ξαφνικά όλη αυτή η καταστροφική κρίση στις διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία.
Ισως το κορίτσι να έβαλε τον Βλαντιμίρ να τηλεφωνήσει για «μια καλύτερη τιμή» και... να του το κλείσανε ή να τον αποπήραν!
Το Νησί των Ανέμων, λοιπόν, καταστρέφεται μόνο του, υπό την απόλυτη αδιαφορία του ελληνικού κράτους, το οποίο, εδώ που τα λέμε, θα έπρεπε να το φυλάει ως κόρη οφθαλμού.
Συμμορίες, οργανωμένη αλητεία εκβιαστών ντυμένων VIP, ληστές με καλάσνικοφ, βίζιτες που αποκοιμίζουν όσους Αραβες το επισκέπτονται ακόμα, «γουρούνες» που σκοτώνουν παρότι υποτίθεται ότι απαγορεύτηκαν, ληστεία μετά φόνου σε κάθε λογαριασμό εστιατορίου, πατροπαράδοτα «ελληνικά» σουβλατζίδικα που τα ελέγχει ένα είδος νησιωτικής αλβανικής μαφίας και μη χειρότερα.
Αμ η βρωμιά; Ολόκληρος Χάμιλτον, πρωταθλητής της Formula 1, έτρεχε και μάζευε πλαστικά από τις παραλίες, δίνοντας, από τη μία, ένα υπέροχο παράδειγμα σεβασμού προς το περιβάλλον, συγχρόνως όμως έστελνε χωρίς να το θέλει και ένα μήνυμα διεθνώς για την απέραντη χωματερή της Μυκόνου.
Νούμερο δύο -ή ίσως και ένα- προορισμός της συμφοράς, η Σαντορίνη. Το μοναδικό αυτό δημιούργημα της φύσης κατακρεουργήθηκε και κινεζοποιήθηκε σε βαθμό αηδίας, τόσο ώστε τα κοντάρια με τις selfies των Κινέζων τουριστών να κρύβουν τον ήλιο, όπως έκαναν οι Πέρσες με τα βέλη τους στον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες.
Δεν συζητάμε για τις τιμές. Αυτό, αφήστε το καλύτερα, απευθύνονται μόνο στους rich and crazy. Ούτε οι Καρντάσιαν θα γούσταραν να τις πληρώσουν.
Αλλά ακόμα και δωρεάν να βγεις για μια βόλτα στο νησί, αν καταφέρεις να φτάσεις κάπου, να μου τρυπήσεις τη -χαμηλωμένη μου πια- μύτη...
Οχι ταξί ή τρίκυκλο, ούτε γαϊδούρι θα καταφέρεις να βρεις για να σε πάει ακόμη και εκεί που δεν θα θέλεις να πας.
Τη δεύτερη καταστροφή στη Σαντορίνη επέφεραν σε αισχρό βαθμό τα κρουαζιερόπλοια-βιομηχανία ποικιλώνυμων αποβλήτων που, ως γνωστόν, αδειάζουν ορδές από αυτές που δεν βάφουν αυγά με τις αφωνοκατάληκτες λέξεις.
Αλλά και μετά τον σχετικό περιορισμό τους, τα αεροπλάνα συνέχισαν τη δουλειά, έως ότου είναι πια πολύ αργά.
Εννοείται ότι η Πολιτεία λάμπει και εδώ διά της απουσίας της, αν και αναρωτιέμαι: Μύκονος και Σαντορίνη με ΤΟΣΑ ΛΕΦΤΑ δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν μόνες τους μέρος έστω των αναγκών τους, ώστε οι δάσκαλοι των παιδιών τους να μη μένουν σε τρώγλες μαζί με αλλοδαπούς παραβοηθούς;
Οχι ότι ο Ελληνας διακρίνεται για την αλληλεγγύη του, αλλά εδώ έχουμε κι έναν επιπρόσθετο παράγοντα:
Τα πολύ μεγάλα μαγαζιά που συγκεντρώνουν το χοντρό χρήμα ανήκουν πλέον σε ξένα συμφέροντα, ενίοτε μάλιστα και κάπως σκοτεινά!
Οπότε γιατί να βάλουν από την τσέπη τους; Τόσους και τόσους μπράβους έχουν να πληρώσουν.
Ετσι, λοιπόν, την πληρώνει κι όλη η υπόλοιπη Ελλάδα, όπου ονειρικά, άγνωστα μέχρι χθες χωριουδάκια και νησάκια αρχίζουν να γεμίζουν με τον φονικό συνδυασμό «σουβλάκι-ξαπλώστρα-μηχανάκι».
Να μην τα πάρω ονομαστικά, μια που δεν θέλω να αδικήσω κανένα. Αλλωστε έχουν μικρή σεζόν, οπότε σώζεται κάπως η κατάσταση ως τις αρχές Ιουλίου και από τα τέλη Αυγούστου και μετά.
Κι εδώ, όμως, βλέπεις πως ό,τι ήξερες δεν υπάρχει πια.
Τρελαμένα από τα μνημόνια και τη λιτότητα λαμόγια, πιτσιρίκια -και όχι μόνο- έχουν ξαμοληθεί στην πιο απίθανη γωνιά για να κάνουν την πιο κουλή δουλειά, ελπίζοντας ότι έτσι θα πιάσουν την καλή - ή έστω ένα μέρος της... Το φαγητό έχει υποβαθμιστεί σε τρομακτικό βαθμό.
Μας ταΐζουν πιο σκουπίδια από ποτέ. ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΚΑΦΡΙΛΑ.
Τέλος, το χειρότερο: Οι διακοπές δεν είναι πια ούτε για τον μικρομεσαίο Ελληνα, παρά μόνο για μια νέα μαυραγορίτικη συριζοκλεψαϊκή τάξη που βγαίνει μέσα από τα αποκαΐδια.
Οπότε συγγνώμη. Αν το όφελος δεν είναι για ΟΛΟΥΣ αναλογικά, και αν πρόκειται στο τέλος τα αγαπημένα μας νησιά να θυμίζουν εγκαταλειμμένες βιομηχανικές περιοχές της Βοιωτίας και της Ελευσίνας, προς τι όλος ο χαμός;
Κάνουμε reset στο παρελθόν και το ξαναζούμε: «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου».
Ή, για να πάμε πιο κοντά σε αυτά που κοροϊδεύαμε, όταν η ελληνική νεόπλουτη τάξη των 80s-90s είχε κάνει τα πιο όμορφα νησιά μας πασαρέλα ξεβλαχέματος υπό την καθοδήγηση των «γκουρού» της πιο ξενόφερτης ξεπατικωτούρας γραφικής έως γελοίας νεοελληνικής χοντροκοπιάς, θα τα θυμόμαστε σαν... παλιά καλή εποχή σε σχέση με όσα μας περιμένουν.
Χωρίς προκατάληψη: Πάλι καλά που είναι εδώ αυτός έστω ο τουρισμός. Αλλά και να μην ήταν, δεν ξέρω αν τελικά θα χάναμε κάτι μακροπρόθεσμα.
Καλά, προσωπικά εμένα με αηδιάζει. Δηλαδή, εσείς περάσατε καλά αυτές τις λίγες μέρες που φύγατε - αν τα καταφέρατε;
Πόσο τοις εκατό... κακοποιημένοι και πόσο μαγεμένοι είστε; Αν και δεν θα έπρεπε να θέσω το ερώτημα, γιατί τελικά όσο και να σε πληγώνει η Ελλάδα τόσο σε πωρώνει. Αρκεί να μη σε σκοτώνει.
