Περήφανοι; Ναι. Για τους πυροσβέστες, που ρισκάρουν τη ζωή τους πολεμώντας θερμοκρασίες που λιώνουν και το τιτάνιο.
Για τους πιλότους, που, κυβερνώντας γηρασμένα αεροσκάφη, πασχίζουν να φτάσουν ώς την καρδιά της πυρκαγιάς.
Για τους ψαράδες, Ελληνες και Αιγύπτιους (ξέρετε, από αυτούς που δέρνουν μια στο τόσο οι ρατσιστοφασίστες, για να ξεδίνουν πατριωτικά), που βγήκαν στη δύσκολη θάλασσα για να σώσουν όσους κινδύνευαν να πνιγούν, παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες.
Για τους εθελοντές, που έτρεξαν να δώσουν αίμα, Ελληνες, Σύρους πρόσφυγες, Παλαιστίνιους, Τούρκους φυγάδες του καθεστώτος του Ερντογάν. Για τους Πακιστανούς, που, όπως και στη Μάνδρα μετά την καταστροφή, δηλώνουν πανέτοιμοι για μεροκάματα αλληλεγγύης. Για τα εφηβάκια μας, που, αδιάφορα για διακοπές και χαλαρή ζωή, ξημεροβραδιάζονται στα καμένα για να μοιράσουν ένα μπουκάλι νερό και μισό –έστω μισό– χαμόγελο.
Περήφανοι για την αξιοπρέπεια όσων επέζησαν και με τις μαρτυρίες τους τιμούν όσους αυτοθυσιάστηκαν για να προστατέψουν δικούς τους και ξένους. Περήφανοι που αντιστέκονται στη χειραγώγησή τους από ρεπόρτερ που και πάνω στα αποκαΐδια, μόνο με όρους προπαγάνδας μπορούν να σκαρώσουν τις ερωτήσεις τους. Περήφανοι που πήραν αμπάριζα τον Ψινάκη για το άθλιο σόου και τα αθλιότατα ψέματά του – τάχα κάηκε και το δικό του σπίτι... Περήφανοι που δεν θέλησαν να πάρουν ούτε νερό από τον χρυσαυγίτικο θίασο που έσπευσε να δώσει την παράστασή του.
Περήφανοι για τον παπά, που τόλμησε πρώτος να εξαπολύσει ένα χριστιανικότατο «σκάσε επιτέλους» στον Καλαβρύτων και Μνησικακίας Αμβρόσιο, που από τη «Χρυσοπηγή» κατέληξε ομαλά στη «Χρυσή Αυγή». Περήφανοι που δεν πήρε κανένας στα σοβαρά τους μεταπράτες συνωμοσιολογικών σεναρίων, τους Βελόπουλους (μα ναι, υπήρξε και βουλευτής ο ανθυπομετριότατος) και τους χυδαίους Χίους, που ανακάλυψαν Τούρκους πράκτορες στα βουνά μας, εμπρηστές λέει, που τάχα εκδικούνται για το άσυλο που δόθηκε στους οχτώ αξιωματικούς. Περήφανοι για όσους ξεμπροστιάζουν αμέσως τους λεχρίτες που ζουν ανάμεσά μας, αυτούς που για λίγα λάικ δημοσιεύουν φωτογραφίες από πυρκαγιές άλλων χωρών σαν φωτογραφίες από το Μάτι.
Αλλά για υπουργούς που δεν έχουν πάει ακόμα στον τόπο της τραγωδίας, έχουν διαγράψει τις σχέσεις τους με τον όρο «παραίτηση» και, παρά την εκατόμβη, τα βρίσκουν όλα καλώς καμωμένα, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι, εκτός και ήμασταν ο προϊστάμενός τους. Θα ήταν ασέβεια προς τους νεκρούς.
- το κείμενο του Π. Μπουκάλα είναι από την Καθημερινή (28/7/2018)
.jpg)
