Το έργο -δυστυχώς- το έχουμε ξαναδεί. Το 2007 ήταν η Ζαχάρω.
Οι 44 νεκροί της, με «κορυφαία» την Αθανασία Παρασκευοπούλου που χάθηκε έχοντας αγκαλιά τα τέσσερα παιδιά της μας συγκλόνισαν, αλλά δεν μας δίδαξαν.
Οι νεκροί στο χωράφι της φρίκης, και πάλι γονείς που έσφιξαν αγκαλιά -ως ύστατη
προσπάθεια να τα σώσουν -τα παιδιά τους, όταν σβήσουν οι φλόγες θα είναι και εκείνοι μάρτυρες της διαρκούς εθνικής τραγωδίας: Δεν μαθαίνουμε.
Το 2007 έζησα τη φρίκη στο Γιαννιτσοχώρι της Ζαχάρως- είχαμε καταφύγει και τότε στην παραλία και βλέπαμε τα κάρβουνα να σβήνουν στη θάλασσα.
Οι δηλώσεις περί της ευθύνης του στρατηγού Ανέμου είχαν λοιδωρηθεί. Δικαίως. Γιατί αυτό που κυρίως είχε συμβεί ήταν μια άτσαλη προσπάθεια διαχείρισης μιας κατάστασης όταν όμως εκείνη είχε ήδη διαμορφωθεί.
Πρώτα ξέφυγε η φωτιά, μετά κάηκαν οι άνθρωποι και πολύ αργότερα οι κάτοικοι της περιοχής είδαν αεροσκάφη τύπου Ιλιούσιν πάνω από τα (ήδη καμμένα) σπίτια τους.
Θυμηθείτε: Το πρωί της μέρας που εκτυλίχθηκε η τραγωδία στη Ζαχάρω, είχαν καεί άνθρωποι σε μεγάλη φωτιά στη Μάνη.
Δέκα χρόνια και έντεκα μήνες μετά, μια χώρα που οι υποδομές της έχουν καταρρεύσει δεν μπορεί να διαχειρισθεί -παρά τις δηλώσεις περί του αντιθέτου από τα επίσημα χείλη- έκτακτες καταστάσεις, ξαναζεί την τραγωδία και μετρά ξανά νεκρούς.
Πράγματι, αυτή η χώρα που λείπουν γιατροί από τα νοσοκομεία της και δάσκαλοι από τα σχολεία της, δεν μπορεί να έχει αναρίθμητα μέσα πυρόσβεσης.
Χρειάζεται όμως σχέδιο ευέλικτο σχέδιο διασποράς αυτών των ελάχιστων δυνάμεων, σχέδιο συντονισμού των συναρμόδιων και κυρίως σχέδιο για την άμεση ενημέρωση των κατοίκων στις περιοχές που πλήττονται, αλλά και για την εκκένωσή τους.
Οχι στο πόδι, όχι κατόπιν τραγωδίας.
