Οι πρώτες ώρες ήταν ο απόλυτος εφιάλτης, καθώς το θερμικό φορτίο και οι πύρινες γλώσσες ξύριζαν το νερό και αναγκαζόμασταν να απομακρυνόμαστε μέσα πολύ μακριά στα ανοιχτά.
Τον ξάδελφο μου τον βρήκαν στην Εύβοια.
Βάζαμε και το κεφάλι μέσα στο νερό γιατί έρχονταν μέσα στο νερό οι γλώσσες.
Βάζαμε το κεφάλι μέσα στο νερό γιατί λέγαμε καλύτερα πνιγμένοι παρά καμένοι.
Οταν κάπως καταλάγιασε η φωτιά βγήκαμε όσοι μπορούσαμε λίγο προς τα έξω.
Εντοπίσαμε κάποια σημεία όπου μπορούσαμε να πατήσουμε μέσα στη θάλασσα, όπως βράχια. Κάποια στιγμή κρατιόμασταν μέσα στο νερό αγκαλιασμένοι μεταξύ μας...»
- απόσπασμα από τη συγκλονιστική αφήγηση του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ και στη Δήμητρα Ευθυμιάδου
