Δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα γνωστό στο ευρύ κοινό, ούτε ηχογραφήθηκε σε δίσκο. Ο τίτλος του είναι «Ένας λεβέντης έσβησε». Οταν έφυγε από τη ζωή ο Άρης Βελουχιώτης, ο Χιώτης ήταν μόλις 24 χρόνων.
Ο δημιουργός επέλεξε ένα χασαποσέρβικο ρυθμό για τους στίχους του Νίκου Μάθεση, και πρόσθεσε ένα δικό του τετράστιχο στο τέλος.
Η μελωδία του Χιώτη χάθηκε και ο Μάθεσης μετά από χρόνια, έδωσε το τραγούδι στον Μιχάλη Γενίτσαρη, ο οποίος το μελοποίησε σε ζεϊμπέκικο.
Ο Κώστας Χατζηδουλής καταγράφει στο βιβλίο του «Ρεμπέτικη ιστορία Νο 1» (εκδ. Νεφέλη) τη μαρτυρία του Μάθεση για το τραγούδι:
«Λίγο μετά που σκοτώθηκε ο Άρης Βελουχιώτης το ’γραψα. Είχε τρία τετράστιχα και όχι τέσσερα. Ο Άρης, ήτανε φίνος άντρας, μάγκας κι αγωνιστής και Έλληνας. Κατάλαβες; Μιλάει ο Μάθεσης.
Υπήρχανε κι άλλοι αγωνιστές δηλαδή που θέλανε να τους λένε έτσι, αλλά αυτοί ήτανε αγωνιστές για την πάρτη τους. Δηλαδή αποφάγια. Άλλη ταρίφα αυτοί.
Όταν έσβησε το καντήλι του παλικαριού, έκατσα και το ’γραψα, γιατί έγινε θρήνος. Θρήνος και ύμνος».
Ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1980, με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα και με τον τίτλο «Ένας λεβέντης έσβησε».
Οι στίχοι του τραγουδιού:
Αντιλαλούνε τα βουνά κλαίνε τα κλαψοπούλια
ο Βελουχιώτης χάθηκε ψηλά σε μια ραχούλα.
Τι έχεις κλαψοπούλι μου κι όλο πικρά φωνάζεις;
Για πες μου ποιος σε πλήγωσε και βαριαναστενάζεις;
Μαράθηκαν τα λούλουδα έσβησε το φεγγάρι
ένας λεβέντης χάθηκε που τόνε λέγαν Άρη.
Κείνος δε θέλει κλάματα δε θέλει μοιρολόγια
θέλει αγώνες και χαρές αρματωσιές και βόλια.
