Λίγο πριν πέσουν οι υπογραφές στη συμφωνία των πρωθυπουργών Ελλάδας και ΠΓΔΜ, Αλέξη Τσίπρα και Ζόραν Ζάεφ, για τη «Βόρεια Μακεδονία», αξίζει ίσως να δούμε, ψύχραιμα, τα γεγονότα -τα δεδομένα, αν θέλετε- του Μακεδονικού ζητήματος, μακριά από εθνικιστικές εξάρσεις, πατριωτικές «κορώνες» και αφορισμούς.
Θα στοιχημάτιζα, άλλωστε, ότι οι... βαθυστόχαστες αναλύσεις έχουν κουράσει πολύ κόσμο. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
1. Με τις συνθήκες του Βουκουρεστίου του 1913 και του Νεϊγύ του 1919, μετά τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους και την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας διαμοιράστηκε μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας σε ποσοστό, αντίστοιχα, 51%, 39% και 9%.
2. Την διαίρεση αυτή την αποδέχτηκε πλήρως η ελληνική πλευρά. Το υπουργείο Εξωτερικών αναφερόταν παγίως, έως το 1991, σε όλα τα επίσημα έγγραφά του, σε Γιουγκοσλαβική Μακεδονία και Βουλγαρική Μακεδονία.
3. Η Ελλάδα είχε εξ αρχής αποδεχθεί την ονομασία Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, όταν ο Τίτο την κατέστησε ομόσπονδο κράτος μέλος της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.
4. Η Ελλάδα αποδέχθηκε, το 1993, ως προσωρινή ονομασία του κράτους αυτού, το «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» -εν συντομία FYROM ή ΠΓΔΜ.
5. Το 2008, στο Βουκουρέστι, επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας, πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη, η χώρα αποδέχθηκε τη «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις», η οποία προφανώς συμπεριλαμβάνει και τον όρο «Μακεδονία».
6. Η συντριπτική πλειοψηφία της διεθνούς κοινότητας έχει ήδη επισήμως αναγνωρίσει το κράτος αυτό ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και τους κατοίκους του ως «Μακεδόνες», όπως αποκαλούνται παγκοσμίως από το 1991.
Τουρκία και Ρωσία επιχείρησαν και επιχειρούν να καταστήσουν τα Σκόπια «προγεφύρωμά» τους στα κεντρικά Βαλκάνια, «τορπιλίζοντας» συστηματικά κάθε προσπάθεια εξεύρεσης λύσης με την Ελλάδα.
Το μεν Κρεμλίνο, για να μην ενταχθεί το κράτος αυτό στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να περιέλθει στην απόλυτη επιρροή του, η δε Άγκυρα, προκειμένου να παραμένει ασταθές κι έτσι να γίνεται ευκολότερα αποδεκτή η «προστασία» που του παρέχει.
Συνεπώς, το επιχείρημα ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» έχει καταρριφθεί προ πολλού, καθώς είναι κοινά αποδεκτό ότι η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας έχει εδώ και έναν αιώνα διαμοιραστεί ανάμεσα σε τρεις χώρες.
Κατά συνέπεια, εξυπακούεται ότι δεν είναι εφικτό να εξαλειφθεί και ο επισήμως χρησιμοποιούμενος, εδώ και 70 χρόνια, όρος «Μακεδονία» και «Μακεδόνες» για την ονομασία του κράτους και των κατοίκων του.
Εξίσου έωλο είναι και το επιχείρημα ότι το γειτονικό κράτος μπορεί να καταστεί απειλή για την Ελλάδα.
Προς επίρρωσιν αυτού, αξίζει να κάνουμε μία σύντομη αναφορά στους στρατιωτικούς συσχετισμούς Ελλάδας και ΠΓΔΜ: οι Ένοπλες Δυνάμεις της γείτονος αποτελούνται από 8.000 άνδρες έναντι 161.000 της χώρας μας.
Tα Σκόπια διαθέτουν 12 αεροσκάφη, έναντι 600 της Ελλάδας, καθώς και 31 τεθωρακισμένα έναντι 1.345 της Ελλάδας. Αλυτρωτισμός και επεκτατικές βλέψεις, είπατε;
Μήπως αδικούμε τους εαυτούς μας και την ιστορική μας παράδοση, ως Έλληνες, όταν, με έναν τέτοιο συσχετισμό δυνάμεων, αντιμετωπίζουμε τα Σκόπια ως απειλή;
Ένα ακόμη αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι και το εξής: το πρόβλημα θα το είχε λύσει, με παρόμοιο τρόπο, ήδη από το 1992, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, εάν δεν υπήρχε η αντίδραση-παρέμβαση του τότε υπουργού Εξωτερικών, Αντώνη Σαμαρά, που υπάκουσε στα κελεύσματα των «επαγγελματιών πατριωτών».
Έτσι και σήμερα, όσοι δεν επιθυμούν την διευθέτηση μιας τέτοιας χρόνιας διένεξης, «ψαρεύουν» στα θολά νερά του εθνολαϊκισμού, του φανατισμού, του Φραγκούλη Φράγκου και του Άνθιμου. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα...
ΠΗΓΗ
