Προσωπικά θα προτιμούσα να ασχοληθώ
με τη Δανάη Στράτου.
Τη σύντροφο του Γιάνη Βαρουφάκη, που βγήκε και μίλησε στο ραδιόφωνο 247 και ανάμεσα στα άλλα δήλωσε:
«Είμαστε μια χώρα καταρρακωμένη, ο πολιτισμός μπορεί να παίξει ρόλο. Δεν έχουμε βιομηχανία, κάτι να εξάγουμε. Το μόνο που έχουμε να παράξουμε είναι πολιτισμό και τέχνη.
Αυτό βοηθά την κοινωνία να αναπτυχθεί, να ανοίξουν θετικές δυνάμεις μέσα σε αυτή και να παράξουμε από οικονομία μέχρι καλά συναισθήματα».
Πράγμα που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι τα χρόνια περνούν, αλλά η ρητορική κάθε κλάδου δεν αλλάζει ποτέ.
Να ανακάμψει η οικοδομή θέλουν οι εργολάβοι, να αναστηθούν οι επιδοτήσεις θέλουν οι αγρότες, να μην τους ζαλίζουν με εξετάσεις θέλουν οι φοιτητές, να πουλήσουμε τέχνη στους βαρβάρους θέλουν οι καλλιτέχνες.
Τι κάνει άραγε το κράτος, υπάρχει άραγε το κράτος;
Ναι, θα προτιμούσα να ασχοληθώ με τη Δανάη, αλλά αναγκάζομαι να ασχοληθώ με τον πόλεμο.
Ο οποίος κοντεύει να γίνει καθημερινή μας πραγματικότητα, παρότι το πλέον κοντινό θέατρο επιχειρήσεων απέχει πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα.
Εκτός κι αν εκλαμβάνουμε τα γκραφίτι «Defend Afrin», που κοσμούν τα Εξάρχεια ως μία ακόμη απειλή στην ηρεμία μας και στην ησυχία μας…
Δεν μιλάω για τον συγκεκριμένο πόλεμο όμως. Μιλάω για τον ακήρυκτο πόλεμο με την Τουρκία, που έχει κατσικωθεί σε κάθε ελληνική συνείδηση.
Αν αυτό στόχευε ο Ερντογάν, να μας κάνει τα νεύρα τσατάλια και αντί να ασχολούμαστε με τα γκομενάκι του “Game of Love” να ασχολούμαστε με τα δόγματα του Κλαούζεβιτς και τη μοίρα του Κουροπάτκιν, μια χαρά τα κατάφερε.
Όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κανείς, όποια εφημερίδα κι αν ανοίξει, όποια ιστοσελίδα κι αν περιηγηθεί, όποιο δελτίο κι αν δει ή ακούσει, ο πόλεμος σε πρώτο πλάνο είναι. Λες και αρχίσαμε ήδη να σφαζόμαστε με τους γείτονες!
Ένα ατελείωτο μπλα μπλα από ειδικούς, σχετικούς και γνωστικούς (βάλτε όσα εισαγωγικά θέλετε), με αναφορές σε διεθνείς συνθήκες, σε παγκόσμια δόγματα, σε στρατηγικές και τακτικές και αποτροπές.
Ιδίως αυτές οι τελευταίες έχουν καταπληκτικό σουξέ, καθώς λειτουργούν ως φερετζές κάθε πολεμοκάπηλου που επιθυμεί να τον πάρουν στα σοβαρά.
Δεν βγαίνει να πει «βαράτε τους», δεν φωνάζει τσίτσα μπόμπα «βουρ στην Αγιά Σοφιά», δεν γκαρίζει «θάνατος στα μεμέτια», παρά σχολιάζει περί αποτροπής και αποτρεπτικής δυνάμεως και πως θα λειτουργήσουμε αποτρεπτικά αντί να καθόμαστε στα αυγουλάκια μας να τα κλωσάμε.
Εν τω μεταξύ τρέμουν απ’ την αγωνία οι μανάδες που έχουν παιδιά στο στρατό…
Διότι τα δίκια είναι όλα με το μέρος τους. Καλά είναι κάθεσαι στο γραφείο σου, χαλαρός και άνετος, και να πουλάς μυαλό στους μαλάκες. Όλο και κάποιος θα τσιμπήσει και θα σε πει «θεό».
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που αρχίσει το κανονικό το ντουφεκίδι και φάει καμιά αδέσποτη ο άνθρωπός σου και σου τον φέρουν σπίτι σε body bag;
Εκεί πέρα το ξανασκέφτεσαι κάπως το δόγμα της αποτροπής ή δεν έχει καν χρόνο να σκεφτείς και χύνεσαι στο πάτωμα; Ρωτάω, γιατί στην καρέκλα όλοι στρατηγοί είμαστε.
Στο όρυγμα όμως, στο ανάχωμα και στο χαράκωμα δεν θα πάνε να πολεμήσουν οι κουραμπιέδες των ιστοσελίδων.
Θα πάνε νέα παλικάρια, που μόλις έχουν τελειώσει το σχολείο και το πανεπιστήμιο.
Καλόν είναι να τα σκεφτόμαστε λίγο κι αυτά, πριν κάτσουμε μπροστά στο κομπιούτερ κι αρχίσουμε να γράφουμε το επόμενο πύρινο άρθρο που θα καταγγέλλει τους ξεφτίλες του ενδοτισμού…
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
