Για κάποιες αρθρογράφους η ζωή είναι ένα θεματικό πάρκο. Με ένα αεράκι σαρκασμού, έναν υφέρποντα ναρκισσισμό, λίγο χιουμοράκι, μια μπλαζέ γραφή. Και έναν μισανθρωπισμό που περισσεύει.
Με σε αυτό το περιβάλλον η δημοσιογραφική πέναξεφυσά,un peu βαριεστημένα. Ουφ!
Πόσες φορές θα ακούσουμε για το βιτριόλι που έλουσε την καθαρίστρια Κούνεβα; Κι ας πονά σωματικά για το υπόλοιπο της ζωή της η Κούνεβα. Ουφ! Πόσες φορές θα θυμηθούμε τις απολυμένες καθαρίστριες που έλιωναν μήνες στους δρόμους; Κι ας ήταν υπόδειγμα αγώνα οι απολυμένες.
Κι αν τέλος πάντων αν πρέπει να σχολιάσουμε την επίμαχη φωτό που ανήρτησε η διευθύντρια του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη, Κατερίνα Νοτοπούλου, από το spot της κυβέρνησης για την πρόσληψη καθαριστριών στο δημόσιο τομέα, ας προσεγγίσουμε αλλιώς το θέμα να περάσει κι η ώρα. Ας μιλήσουμε για ανταύγειες, για ενδυματολογικούς κώδικες, για μανικιούρ. Ας ειρωνευτούμε. Κι όλα αυτά ας τα κάνουμε για έναν και μοναδικό λόγο.
Για να νιώσουμε ότι εμείς, εμείς που κατοικούμε εντός του θεματικού πάρκου, ευτυχώς, θε μου, δεν χρειάζεται να καθαρίζουμε λεκάνες του καμπινέ για να βιοποριστούμε. Ευτυχώς εμείς, δεν αδειάζουμε καλάθια με σκατωμένα χαρτιά υγείας. Δεν μας έλαχε εμάς να γίνουμε καθαρίστριες σε δημόσιες υπηρεσίες, σε νοσοκομεία, να βγάλουμε φλεβίτη γυαλίζοντας διαδρόμους. Δεν είμαστε εμείς που σκύβουμε πάνω από τον κουβά.
Και by the way ας χειραγωγήσουμε και λίγο τη νεαρά διευθύντρια μιας κι έπεσε το βλέμμα μας έτσι τυχαία πάνω της. Ας γράψουμε και κάνα ψεματάκι εις βάρος της, ποτέ δεν ξέρεις. Α! Και για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να πούμε! Που μας πίνει το αίμα με το μπουρί της σόμπας. Α! Μου έσπασε κι ένα νύχι...
