Ήταν ένα από τα πράγματα που με είχαν
εντυπωσιάσει στο συλλαλητήριο της Θεσ-
σαλονίκης.
Το μένος, η οργή, η λύσσα εναντίον του Γιάννη Μπουτάρη.
Λες και είχε συγκεντρωθεί όλο αυτό το πλήθος όχι για να υπερασπισθεί τα δίκαια της Μακεδονίας κόντρα στους αιμοσταγείς κομιτατζήδες αλλά για να επιτεθεί σφόδρα στον δήμαρχο της συμπρωτεύουσας.
Βροχή πέφτανε τα συνθήματα, κατακλυσμός σκέτος, περισσότερα από τα μισά αφορούσαν στον Μπουτάρη και στα πεπραγμένα του.
Κι από βρισίδια άλλο καλό, αν δεν ήμασταν οικογενειακή ιστοσελίδα το μισό Newpost θα μπορούσα να γεμίσω με την πάρτη τους. Μέγα πάθος και μέγα μίσος…
Δεν ξέρω βέβαια πόσοι από τους συγκεντρωμένους και πόσες από τις συγκεντρωμένες είχαν άμεση σχέση με τη Θεσσαλονίκη.
Όπως είχα γράψει και τότε στο σχετικό ρεπορτάζ (είχα πάει εκεί, δεν είδα τη συγκέντρωση από τα κανάλια), υπήρχε πολύς μεταφερόμενος πληθυσμός από τα γύρω μέρη.
Και από την Βήτα εκλογική περιφέρεια της συμπρωτεύουσας επίσης, που δεν έχει ψηφίσει ποτέ τον Μπουτάρη. Γιατί έχει μια σημασία κι αυτό.
Πάνω από εβδομήντα χιλιάδες ψήφους έλαβε για να εκλεγεί το 2014 ο δήμαρχος, κάπου υπάρχουν όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι δεν γίνεται να αποδήμησαν όλοι και όλες εις Κύριον.
Άσε που είχε νικήσει και το 2010, άρα κάτι του βρίσκουν οι Θεσσαλονικιοί με τις Θεσσαλονικιές και του δίνουν την πρωτιά.
Κάτι κερδίζουν για να το πω πιο χύμα, μιας και ένας διαρκές νταλαβεράκι είναι η σχέση του πολίτη με τον δήμαρχό του. Δεν είναι αμόρε.
Οπότε μην αρχίζουμε τώρα τα μοιρολόγια για την ερωτική πόλη που έγινε ξαφνικά εριστική.
Ούτε πεντακόσια άτομα δεν ήταν σε αυτό μνημόσυνο για τον Ποντιακό ελληνισμό και από αυτούς ούτε εκατό δεν επιτέθηκαν στον Μπουτάρη.
Και να κοπεί παρακαλώ το τσουβάλιασμα των Ποντίων, ότι και καλά πρόκειται για σούπερ φασιστόμουτρα.
Αυτά είναι για παιδάκια του δημοτικού και μάλιστα της πρώτης και της δευτέρας, όχι της πέμπτης ή της έκτης.
Όσο για τη δήλωση της Φώφης ότι δεν φταίγανε μόνο οι ακροδεξιοί αλλά φταίγανε και οι πάσης φύσεως «αγανακτισμένοι», μόνο σε πόνο αβάσταχτο μπορεί να την αποδώσει κανείς.
Γιατί οι «αγανακτισμένοι» ήταν που αποδόμησαν την σημιτική ξεφτίλα της ΠΑΣΟΚάρας και τη ρίξανε στο 8 τοις εκατό. Αλλά τον Μπουτάρη δεν τον βάρεσαν…
Αυτά τα ολίγα και σκόρπια έχω να πω και να σημειώσω ένα στιγμιότυπο από το συλλαλητήριο των Αθηνών.
Όπου έχει σκάσει μύτη ο Αντώνης Σαμαράς στη σκαλιά της «Μεγάλης Βρετανίας» και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με το ύφος της γάτας που έφαγε το καναρίνι.
Περνάει κόσμος, τον χαιρετάει, τον επευφημεί, τον συγχαίρει, όλα κομπλέ.
Ώσπου σκάνε μύτη και κάτι ακροδεξιά καϊνάρια (φαινότανε από τις στάμπες στις μπλούζες τους) και του αρχίζουν να τον βρίζουν.
Ως και κομμουνιστή τον είπανε αν έχετε Θεό! Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών προσπάθησαν να κινηθούν απειλητικά εναντίον του.
Το αποτέλεσμα; Βρέθηκαν στην άσφαλτο με πονεμένα παΐδια.
Γιατί μερικές φορές είναι καλύτερα να παίρνεις τα μέτρα σου, παρά να κινδυνεύεις να σου τα πάρουν κάποιοι άλλοι.
Υ.Γ.: Σάτιρα, ναι.
Γκρίνια, ναι.
Βρισίδι, ναι.
Μούντζα, ναι.
Και κάνα γιαουρτάκι ενίοτε, μπορώ να το δεχθώ.
Ξύλο, ποτέ. Τελεία. Τελεία και παύλα και όποιες κι αν είναι οι αιτιάσεις σου.
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
.jpg)
