Οι συχνές επισκέψεις Αμερικανών κι όχι μόνο του πρέσβη, αλλά και άλλων παραγόντων στο ΥΠΕΘΑ και στα Γενικά Επιτελεία, από πολλούς κρίνονται ως απόδειξη υποστήριξης της χώρας έναντι της τουρκικής επιθετικότητας.
Κοιτώντας πίσω την πρόσφατη ιστορία μας, διαπιστώνουμε ότι αυτή η άποψη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και αφελής.
Μιλώντας με αξιωματικούς που έχουν ζήσει από πρώτο χέρι τις δύο πιο σοβαρές ελληνοτουρκικές κρίσεις, αυτή του 1987 και του 1996, διαπιστώσαμε, ότι πριν αυτές εκδηλωθούν, η αμερικανική παρουσία στο ΥΠΕΘΑ και στα Γενικά Επιτελεία ήταν έντονη και διαρκής.
Οι τότε πρεσβευτές των ΗΠΑ, αλλά και οι Ακόλουθοι Άμυνας είχαν συναντήσεις με Αρχηγούς Γενικών Επιτελείων, με τον Αρχηγό Στόλου το 1987 Ναύαρχο Λυμπέρη (το 1996 ήταν Α/ΓΕΕΘΑ) αλλά και τις πολιτικές ηγεσίες. Στόχος όλων των επαφών ήταν να διερευνηθούν οι ελληνικές προθέσεις σε περίπτωση ελληνοτουρκικής κρίσης .
Οι απαντήσεις που είχαν δοθεί από τους στρατιωτικούς αυτονόητες. Και τότε η πολεμική μηχανή της Ελλάδας ήταν προφανώς σε καλύτερη κατάσταση απ΄ ότι είναι σήμερα, μετά από 13 χρόνια απαξίωσης της.
Γιατί η απαξίωση του οπλοστασίου μας έχει ξεκινήσει πολύ πριν τη τυπική έναρξη της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα των δύο ελληνοτουρκικών κρίσεων, έχουν ιστορικά καταγραφεί.
Ακριβώς ίδια είναι η κατάσταση και σήμερα. Το ενδιαφέρον των Αμερικανών και σήμερα έχει να κάνει με τις ελληνικές προθέσεις σε περίπτωση που η τουρκική επιθετικότητα ξεπεράσει τα όρια. Σε επίπεδο στρατιωτικών οι απαντήσεις που έχουν δοθεί είναι ακριβώς οι ίδιες μ΄ εκείνες που είχαν δοθεί και το 1987 και το 1996.
Υποθέτουμε ότι και σε επίπεδο πολιτικών θα υπάρχει ανάλογη αντιμετώπιση. Όλα αυτά βέβαια είναι λόγια. Οι πράξεις πάντα μετράνε και μένουν. Απ΄ αυτές όλοι κρίνονται, όπως έγινε και το 1987 και το 1996. Τα αποτελέσματα των δύο κρίσεων ήταν διαφορετικά…
