Νόρα Ράλλη
Λένε πως ό,τι εκπέμπεις, αυτό και έλκεις.
Προσωπικά, κάνω το αντίστροφο: προσπαθώ να έλκω αυτό που θέλω απ' έξω μου, μπας και φτιάξουν αυτά που έχω μέσα μου.
Γιατί αν περιμένω να βγει «φως και αγάπη» από τα μέσα μου, μπας και μου 'ρθει κάτι αντίστοιχο απ' τα απ' έξω μου, φέξε μου και γλίστρησα. Οπότε, κάνω τ' ανάποδο.
Ελα, όμως, που ούτε αυτό φτουράει. Είναι προφανές: κάτι κάνω λάθος.
Είναι που μισώ και τα κοστούμια. Ειδικά αυτά τα μπλε, τα σκούρα, τα σχεδόν αλλά όχι ακριβώς μαύρα. Που είναι, αλλά είναι και σαν να μην είναι.
Τα καλοσιδερωμένα, που μυρίζουν ακριβή κολόνια, ακριβοπληρωμένη θέση και ξεθυμασμένη συνείδηση.
Μπροστά μου είχα 400 από δαύτα. Ούτε ένα, ούτε δύο.
Ολοι ίδιοι, μην και ξεφύγει κανείς και Παναγιά μου το παιδί έμπλεξε με κομμουνιστοσυμμορίτες!
Η εικόνα μόνο σαν εικόνα (δεν πιάνουμε καν το περιεχόμενο) ήταν εντελώς παράταιρη. Αταίριαστη.
Σχεδόν βέβηλη. Και πού; Σε έναν από τους πλέον ενεργειακούς τόπους στην Ελλάδα.
Μες στο πράσινο, τα στάδια, τους ναούς, τα μαντεία και τις ανθισμένες μυγδαλιές (που έκαναν τρομερή εντύπωση σε έναν από δαύτους, που μας είχε έρθει απ' τα εξωτερικά, ο οποίος γκρίνιαζε για το πόσο έχει προχωρήσει η κλιματική αλλαγή και ανθίζουν τα δέντρα τον χειμώνα και όταν του είπα πως οι μυγδαλιές, από τον καιρό του Απόλλωνα τον χειμώνα ανθίζουν, δεν με πίστευε, γιατί, μου έλεγε, από πού βγαίνει το μύγδαλο; Απ' τα δέντρα; Αποκλείεται!).
Τότε πια το κατάλαβα. Μπορεί να καθυστέρησα λίγο, αλλά τελικά τα κατάφερα:
Βρέθηκα στη σφηκοφωλιά του νεοφιλελευθερισμού, ανάλαφρη και χρωματιστή, να προσπαθώ να προσελκύσω «φως και αγάπη».
Μην ξεχάσω να μου δώσω συγχαρητήρια φεύγοντας...
Τέσσερις μέρες. Τόσο κράτησε. Τόσο κρατήθηκα κι εγώ. Να τους βλέπω και να τους ακούω. Να μιλούν για ανάπτυξη.
Για πρόοδο. Για το πώς ένα κράτος είναι σε πορεία ανάπτυξης και προόδου όταν έχει πολλούς επιχειρηματίες και πολλά κεφάλαια και πολλούς μετόχους και πολλή τεχνολογία και πολλές κατασκευές και τίποτε άλλο.
Ενας δόλιος, ξέμπαρκος κι αυτός όπως κι εγώ, τόλμησε σαν κάτι να ψελλίσει για κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνικοποιημένη ανάπτυξη.
Το τι «Μαδούρο» ακούστηκε και το τι «Μπράβο Αννα!» που υποστήριζε τα αντίθετα, δε λέγεται! (σ.σ. Διαμαντοπούλου - φυσικά ήταν και αυτή εκεί για να μας βάλει στη θέση μας.
Οχι ως υπουργός Παιδείας που έκλεισε δεκάδες σχολεία. Τώρα είναι πρόεδρος του "Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη"! Αμέ. Τι νόμιζες!)
«Φτώχεια για όλους!», «Το καλό κράτος είναι το απόν κράτος!», «Εδώ τα καλά, γλυκά αναπτυξιακά πακέτα κοινωνικής εξαθλίωσης!»,
«Για όλους έχουμε - σε λίγους δίνουμε!», «Δώστε πείνα στο λαό!», «Ολα για έναν - Ενας με όλα!». Αλλο να σ' τα λέω και άλλο να τα βλέπεις! Αναμφισβήτητα, ζήσαμε μεγάλες στιγμές αυτό το τετραήμερο.
Κάπως κινηματογραφικά (μεταφορικά και κυριολεκτικά) εδέησε η μοίρα και η Αθηνά Προναία να μεταφερθώ σε ορίζοντα.
Με ανθρώπους χρωματιστούς. Με φωτεινές μέρες και σκοτεινές αίθουσες, γεμάτες σινεμά και τα δύο.
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης γιόρταζε τα 20ά του γενέθλια και είπαμε να του ευχηθούμε από κοντά. Ηταν γραφτό, ωστόσο, οι μέρες της ευτυχίας μου να είναι, και εδώ, μετρημένες.
Πώς να μην είναι, όταν βλέπω το ένα ντοκιμαντέρ μετά το άλλο να καταδεικνύει πως η ίδια η ανθρωπότητα έχει μετατραπεί σε μια τεράστια γεωφυσική δίνη, μοιράζοντας χρήμα (σε ελάχιστους λίγους) και οδύνη (στους υπόλοιπους πολλούς): 20 δισ. δολάρια έδωσε ως μπόνους σε μεγαλοστελέχη της η Goldman Sachs το 2011, εν μέσω κρίσης.
Το κράτος την είχε ήδη χρηματοδοτήσει, μαζί με άλλα ιδιωτικά ιδρύματα, με 200 δισ., για να βγει από την κρίση. Και αμέσως μετά έκοψε τις συντάξεις στο 60%, ελέω κρίσης.
Αυτά στις ΗΠΑ. Και δω;
Εδώ, 400 σχεδόν μαύρα κοστούμια επιβεβαιώνουν τον χρησμό του μαντείου: όταν βρέξει με καθαρό ουρανό μπορεί να δούμε κι εμείς μια άσπρη μέρα.
efsyn.gr
