Οσα -καθόλου κολακευτικά για την ποιότητα των πολιτικών μας αντιπαραθέσεων- εκτυλίχθηκαν πρόσφατα στο υπουργείο Εργασίας ξεπερνούν τα όρια ενός καταδρομικού happening και παραπέμπουν στην απόφαση του Περισσού να διαμηνύσει προς κάθε ενδιαφερόμενο
ότι προτίθεται να κεφαλαιοποιήσει με κάθε τρόπο τη δυσφορία που προκαλεί ο τελευταίος γύρος των μνημονιακών προσαρμογών.
Η κρατούσα προσέγγιση θέλει το ΚΚΕ να εξεγείρεται επειδή οι αλλαγές που νομοθετούνται αγγίζουν τον αξιακό πυρήνα και τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς, η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι μάλλον πιο σύνθετη:
πέρα από την προσπάθεια να υποστηριχθεί ότι η κυβέρνηση παραδίδει «τα άγια τοις κυσί» για προφανείς πολιτικούς λόγους, ο Περισσός ανεβάζει τους τόνους για να δείξει ποιος είναι το αφεντικό στον χώρο της αριστερής αντιπολίτευσης και να «καθαρίσει» το τοπίο.
Γνωστό είναι, άλλωστε, ότι η κινητικότητα που επιδεικνύουν όλο το τελευταίο διάστημα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας και λοιπές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις αντιμετωπίζεται από το ΚΚΕ περίπου ως «αντιποίηση αρχής».
Η καθυστερημένη αλλά δυναμική είσοδος του ΠΑΜΕ στον στίβο των πλειστηριασμών υπογραμμίζει την απόφαση του ΚΚΕ να μην αφήσει χώρο στους «σφετεριστές» της αριστερής ευαισθησίας και να περιχαρακώσει το αντιπολιτευτικό μπλοκ στα όρια που το ίδιο θέτει.
Ούτως ή άλλως, η ανάγνωση των δημοσκοπήσεων δεν αφήνει περιθώρια πολλών εφησυχασμών.
Παρά τη «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ και τη μετάβασή του στον χώρο του αριστερού ρεαλισμού, τα ποσοστά του ΚΚΕ παραμένουν γενικά στα ίδια επίπεδα, στάσιμα και ράθυμα, απρόθυμα να υποταχθούν στις εκτιμήσεις ότι η κυβερνητική στροφή θα απελευθέρωνε κύματα ψηφοφόρων που ήλπισαν σε μια άλλη διαχείριση της εξουσίας.
Προφανές είναι ότι η αποδοχή μέτρων που δεν έχουν σχέση με τις αριστερές παραδοχές, όπως είναι οι διατάξεις που εισάγονται με τη νέα απεργιακή νομοθεσία, εισπράττεται με επώδυνο τρόπο από τον οργανωμένο ΣΥΡΙΖΑ και τις κοινωνικές δυνάμεις που τον στηρίζουν.
Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι η δυσφορία αυτή δεν τροφοδοτεί σοβαρά εσωκομματικά γεγονότα ούτε παρακολουθεί κάποια γενικότερη κοινωνική αναστάτωση.
Τα περιστατικά έντασης που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν αποτελούν απόρροια μιας γενικότερης απεργιακής έκρηξης, αλλά μελετημένες ακτιβίστικες ενέργειες, που στις περισσότερες περιπτώσεις εκτυλίσσονται μπροστά στις κάμερες και για τις κάμερες.
Αυτό που φωλιάζει, άλλωστε, στις μύχιες σκέψεις του Περισσού είναι ο φόβος μήπως τα πράγματα οδηγηθούν σε ένα ριμέικ της δεκαετίας του ’80, όπου το κόμμα μίλαγε στην ψυχή των αριστερών ψηφοφόρων, αλλά το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε την ψήφο τους – ως η ρεαλιστική εκδοχή άσκησης προοδευτικής πολιτικής.
Αν, μάλιστα, ο Τσίπρας καταφέρει να συνδυάσει την έξοδο από τα μνημόνια με ορισμένα έστω από τα εμβληματικά πολιτικά αιτήματα του ΚΚΕ (αύξηση κατώτατου μισθού, επαναφορά συλλογικών συμβάσεων, ακύρωση των προγραμματισμένων για το 2019 μειώσεων στις συντάξεις), το σύνθημα «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» που επιχειρεί να επαναφέρει ο Περισσός για να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ κινδυνεύει, για μια ακόμα φορά, να αχρηστευτεί.
Ορισμένες φορές, ακόμα και τα πιο αυθεντικά αριστερά εξτρέμ κάνουν δεξιές σέντρες…
Χρήστος Μαχαίρας
