Είναι κοινός τόπος πως η συγκολλητική ουσία, για να διαιωνίζεται ο κοινωνικός σχηματισμός που ευνοεί την εκμετάλλευση ανθρώπου
από άνθρωπο, είναι η φθορά των συνειδήσεων των υποτελών τάξεων.
Φθορά που επέρχεται με τις πολλαπλές στρεβλώσεις που δημιουργεί η προπαγάνδα των από πάνω, με ψευδοεπιστημονικές αναλύσεις, με δημιουργία ψευδογεγονότων κ.ο.κ.
Οπότε, ακόμα και αν συμφωνήσουμε πως ο κόσμος της εργασίας είναι ο συγγραφέας και ο εκτελεστής της ιστορίας του, η σύγχυση που δημιουργείται είναι τέτοια που η χειραφέτηση ενίοτε παραπέμπεται στο μέλλον του συλλογικού φαντασιακού.
Ένας από τους πλέον συνηθισμένους αποπροσανατολιστικούς μύθους που χρησιμοποιεί ο νεο-φιλελευθερισμός για να χειραγωγήσει κυρίως τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα είναι πως η δραστική μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων με τον ταυτόχρονο, επίσης δραστικό, περιορισμό του κράτους ωφελεί τις ζωές του.
Ο αφηγηματικός λόγος των απανταχού δεξιών πολιτικών, από τον Ντόναλντ Τραμπ ως τον Κυριάκο Μητσοτάκη εκεί εστιάζει.
Και βρίσκει ευήκοα ώτα στους ταλαιπωρημένους από την καπιταλιστική συνθήκη μικροϊδιοκτήτες μέσων παραγωγής ή στους ελεύθερους επαγγελματίες οι οποίοι, ατυχώς, ταξικά αποπροσανατολισμένοι, έχουν ήδη ταυτίσει το συμφέρον τους με εκείνο των μεγαλοεπιχειρηματιών του κεφαλαίου.
Είναι σαφές πως η φορολογική μεταρρύθμιση που, πριν από ένα περίπου μήνα, πέρασε από τη Γερουσία ο Ντόναλντ Τραμπ θα καλυτερέψει τα οικονομικά μεγέθη, κοινώς θα αβγατίσει τα λεφτά, όχι όμως των υποτελών αλλά της κυρίαρχης τάξης.
Και τούτο διότι η φορολογία των εταιρειών από το 35% μειώνεται μεν στο 20%, αλλά τούτο αφορά μοναχά τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Οι άλλες, τα μαγαζάκια της γωνίας αλλά και οι μεγαλύτερες, αυτές που βγάζουν μέχρι 260.000 δολάρια ετησίως, ό,τι πλήρωναν το αυτό και θα πληρώνουν. Ούτε σεντς λιγότερο.
Και για να ισοφαρίσει ο λογαριασμός, καταργούνται και πολλές φοροαπαλλαγές.
Οι ψηφοφόροι όμως του προέδρου των ΗΠΑ, όχι βεβαίως οι πολυεκατομμυριούχοι της τάξης του, αλλά οι άλλοι, οι εργαζόμενοι φορολογούμενοι μικροαστοί, εκείνοι που αντιδρούσαν στο σύστημα υγείας του Ομπάμα, που ενδίδουν στις φωνασκίες για δραστικό περιορισμό του κράτους και συναποτελούν ό,τι ακριβώς ορίζεται ως αλλοτριωμένη συνείδηση, θα δουν τις ζωές τους να χειροτερεύουν.
Η μεταρρύθμιση του Τραμπ σέβεται εξάλλου κάθε offshore, κάθε πετρελαϊκή, κάθε πολυεθνική οι οποίες και προάγουν τις καπιταλιστικές ανισότητες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας από τους γνησιότερους εκφραστές των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού.
Το απέδειξε εξάλλου ως ο υπουργός που σκόπευε να περιορίσει δραστικά το κράτος διά των απολύσεων των υπαλλήλων του.
Τώρα, ομιλεί διαρκώς για τη μείωση της φορολογίας, δεν είναι όμως σαφής:
θα περικόψει τους φόρους που βαρύνουν τους μικρομεσαίους, φορολογώντας τον μεγάλο πλούτο των υπεράκτιων εταιρειών κ.ο.κ.;
Θα υπερασπιστεί το μαγαζάκι της γωνίας και θα ταχτεί εναντίον των πολυεθνικών;
Το δε κράτος θα το συμμαζέψει, πώς; Διά των απολύσεων δασκάλων, το κλείσιμο νοσοκομείων, της πασίγνωστης δηλαδή δοκιμασμένης συνταγής, με τα γνωστά θύματα;
Αλλά εάν ο μέσος αμερικανός ταυτίστηκε με τον «αυτοδημιούργητο» -και τώρα παραπαίοντα- Τραμπ, οι πιθανότητες να ταυτιστεί ο μέσος έλληνας με το αφήγημα του Κ. Μητσοτάκη παραείναι μικρές.
Διότι έπαθε και έμαθε, με δείγματα γραφής που δόθηκαν ιστορικά μόλις εχθές...
Κατέ Καζάντη
