Μετά το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά
ήρθε η στιγμή (χρονιάρες μέρες) να ασχο-
ληθεί το πολιτικό σύστημα και με το
«Μακεδονικό».
Αλλο ένα πρόβλημα που σέρνεται και κακοφορμίζει.
Πιθανότατα θα αναγκαστούμε να πούμε ότι η χθεσινή λύση ήταν καλύτερη απ’ αυτήν που προτείνεται σήμερα.
Η γνωστή θεωρία των χαμένων ευκαιριών. Πράγματι παρουσιάστηκαν ευκαιρίες. Ατυχώς η καλύτερη ήρθε σε λάθος χρόνο.
Το πακέτο Πινέιρο κατατέθηκε το 1992.
Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε την πρόθεση να δεχτεί τη σύνθετη ονομασία που προέβλεπε το συγκεκριμένο σχέδιο.
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είχε αγκυλώσεις. Αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
Ομως δεν τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα. Οι συσχετισμοί ήταν κατάφωρα αρνητικοί.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε δακρυσμένος ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική.
Ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντ. Σαμαράς απειλούσε ότι θα ρίξει την κυβέρνηση (το έκανε μερικούς μήνες αργότερα για άλλο θέμα).
Ο Ανδρ. Παπανδρέου βιαζόταν να επιστρέψει στην εξουσία και πλειοδοτούσε (αυτός προώθησε το εμπάργκο λίγο μετά).
Ενα κομμάτι της Αριστεράς (ο Συνασπισμός) δυστυχώς συνέπλεε.
Η ιεραρχία της Εκκλησίας καλλιεργούσε από τους άμβωνες κλίμα υστερίας. Τα ΜΜΕ σιγοντάριζαν.
Μοναδική «παραφωνία» στο εθνικιστικό παραλήρημα της εποχής το ΚΚΕ, το οποίο, επειδή αρνήθηκε να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, εισέπραξε από τον Λεωνίδα Κύρκο την απαξιωτική φράση «είμαστε όλοι εδώ πλην Λακεδαιμονίων».
Οι κυβερνήσεις οχυρώθηκαν πίσω από τη γραμμή «κανένα παράγωγο της λέξης Μακεδονία», τα περισσότερα κράτη στον πλανήτη αποκαλούσαν το νέο κράτος σκέτα Μακεδονία, αδιαφορώντας για την προσωρινή ονομασία η οποία πάντως περιείχε τη λέξη Μακεδονία (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), οι ελληνικές διπλωματικές αποστολές έδιναν μάχες χαρακωμάτων στα διεθνή φόρα για να μην περάσει το συνταγματικό όνομα της χώρας, η FYROM δεν κατέρρευσε όπως φαντασιώνονταν πολλοί στην Ελλάδα ώστε να εξαφανιστεί η εκκρεμότητα, και φτάσαμε στο 2007 για να καταλήξουμε στο αυτονόητο: σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις.
Σήμερα που φαίνεται πως η κυβέρνηση της FYROM έχει εγκαταλείψει τις ανόητες εθνικιστικές εμμονές, ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας διολισθαίνει ξανά στην ελαφρότητα.
Ο βασικός μέτοχος της κυβέρνησης συνεργασίας (ΣΥΡΙΖΑ) επιδιώκει συναινετική λύση και ζητά εθνική συνεννόηση. Δυσκολεύεται όμως να πείσει τον μικρό εταίρο (ΑΝ.ΕΛΛ.) ο οποίος τα λέει μπερδεμένα και παλαντζάρει ανάμεσα στην πρώτη (1992) και στη δεύτερη (2007) «εθνική γραμμή» προκειμένου να μη θυμώσει το συρρικνωμένο ακροατήριό του.
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη διά του Αν. Λοβέρδου κρατάει για την ώρα σοβαρή στάση: «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, θα προηγείται του ονόματος Μακεδονία και συνεπώς δεν θα δημιουργεί βάση για αλυτρωτισμούς και διεθνείς παρεξηγήσεις».
Η Νέα Δημοκρατία, στο εσωτερικό της οποίας υπάρχει ισχυρή εθνικιστική φράξια με ακροδεξιές άκρες, συμπεριφέρεται σαν το παιδάκι που του πήραν το παιχνίδι. Η ηγεσία της κάνει μούτρα.
Λέει πως αν δεν τα βρουν τα δύο κόμματα που κυβερνούν, «εμείς δεν πρόκειται να βάλουμε πλάτη, ακόμη κι αν συμφωνούμε δεν θα στηρίξουμε».
Ο ορισμός της... υπεύθυνης αντιπολίτευσης.
Και φυσικά στην κυκλοφορία δόθηκαν τα σχετικά σενάρια:
Πρόωρες εκλογές με την επίκληση εθνικού θέματος (παλιά μας τέχνη κόσκινο) ή δημοψήφισμα (να ρωτηθούν δηλαδή οι Ελληνες για το πώς θα ονομάζεται η διπλανή χώρα!).
Προσδεθείτε γιατί απογειωνόμαστε για νέες εθνικές επιτυχίες.
Ανάγωγα
Εάν ισχύει η κατηγορία που απευθύνουν η Νέα Δημοκρατία και το Κίνημα Αλλαγής στην κυβέρνηση, ότι έχει αλυσοδέσει τη χώρα σε διαρκές μνημόνιο, αναρωτιέμαι γιατί αγωνίζονται να τη ρίξουν.
Για να κληρονομήσουν το πρόβλημα; Μήπως προτίθενται να αμφισβητήσουν τις συμφωνίες και να προχωρήσουν σε ρήξη με τους δανειστές;
Δεν το λένε. Και να το πουν όμως ποιος θα τους πιστέψει; Κουβέντα να γίνεται...
Τάσος Παππάς
