«Αναρωτιέται»
ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
ΤΡΑΓΙΚΗ η τρέχουσα οικονομική,
κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική πραγματικότητα και η εμφανής σε απελπιστικά
επίπεδα έλλειψη κάθε θετικής προοπτικής καθώς τελειώνει σε λίγο το 2017,
ο έβδομος χρόνος της ‘τρόικας’ (τώρα είναι 4 και
τους λέμε…ΘΕΣΜΟΥΣ).
Μπροστά μας αναδύεται απειλητικά ο όγδοος
χρόνος της δυστυχίας μας και αυτή η πραγματικότητα κάνει επιτακτική, πλέον, την
ανάγκη για μια προσεκτική ψυχοκοινωνική αξιολόγηση των δεδομένων χωρίς
προκαταλήψεις, χωρίς τον φόβο της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, αλλά χωρίς υστερικές αντιδράσεις.
Μήπως, θα αναρωτηθούν κάποιοι
από τους υποψιασμένους αναγνώστες και αναγνώστριες του blog, τα παραπάνω αποτελούν πικρόχολες
διαπιστώσεις πίσω από τις οποίες ενδέχεται να υποκρύπτονται κάποιες
μικροπολιτικές σκοπιμότητες;
Απαντώ, κατηγορηματικά:
ΟΧΙ!...
Είναι πλέον διάχυτη η διαπίστωση
ότι βρισκόμαστε ως κοινωνία, Λαός και Έθνος, στο μάτι ενός κυκλώνα, στη δίνη
προβληματισμών, με κλυδωνισμό θεσμών και δομών, με ακύρωση παραδοσιακών
προτύπων συμπεριφοράς και μαζί και της πατροπαράδοτης «ελληνικής αλληλεγγύης».
Βρισκόμαστε σε βαθύ πηγάδι, όχι
σε τούνελ. («Οι Έλληνες είναι χωμένοι σε βαθιά σκατά» είχε πει κάποτε ο τότε
Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ Dominique Straus Kahn πριν βουλιάξει ο ίδιος στον βούρκο των δικών του «χαμηλών
ενστίκτων...»).
Κολλήσαμε, Συματριώτες!...
Εάν με τα δεδομένα που βιώνουμε
από τον Μάη του 2010 μέχρι σήμερα και όσα εξυφαίνονται εις βάρος μας σε
Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο περάσει τελικά στο συλλογικό, εθνικό μας
υποσυνείδητο η αίσθηση ότι ΔΕΝ υπάρχει πια ΚΑΜΙΑ ελπίδα να βρεθεί στέρεο,
υγιές, ηθικό κομμάτι γης για να σταθούμε και να σπρώξουμε το Εθνικό μας όχημα,
τότε το επόμενο βήμα μας θα είναι ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ…
Θα ακολουθήσει, νομοτελειακά, η
απώλεια της ιδεολογίας, η προσφυγή στην απάθεια και την άρνηση που συνθέτουν το
ικρίωμα θανάτωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς το δημιουργικό ΕΜΕΙΣ, συστηματικά
και με μεθοδική «πλύση εγκεφάλου» από τα περισσότερα ΜΜΕ, μας «έπεισαν» και το
υποκαταστήσαμε με το μικροπρεπές... ΕΓΩ!
Επιτρέψαμε στους επιτήδειους να
μας πείσουν υποσχόμενοι «οικονομική ευμάρεια και λεφτά», ότι το νόημα της
επιτυχίας είναι ταυτόσημο με το ΕΓΩ…
Οι σκέψεις μου με τίτλο
«Κοιμηθήκαμε Εμίρηδες, ξυπνήσαμε Κακομοίρηδες»
φιλοξενήθηκαν την περασμένη εβδομάδα στα blogs:
Λησμονήσαμε τόσο εύκολα και τόσο
απερίσκεπτα ότι το ΕΓΩ χρειάζεται και άλλα ΕΓΩ για να εδραιώσει την αυθεντική του
ύπαρξη και ότι μέσα στο ΕΜΕΙΣ κάθε υγιές και κάθε αυθεντικό ΕΓΩ άνετα διατηρεί
τη δημιουργική αυτοτέλειά του!..
Συν-Έλληνες, συμπατριώτες μου,
καιρός να... ξυπνήσουμε, να θυμηθούμε ξανά το πατροπαράδοτο ΕΜΕΙΣ, που στο
παρελθόν μάς οδήγησε να γράψουμε λαμπρές σελίδες στην Ιστορία μας ως Έθνος και
ως Λαός…
Πράσινοι, μπλε, κόκκινοι και
πολύχρωμοι ηγέτες και ψηφοφόροι ας αρνηθούμε επιτέλους την εκφυλιστική αντίληψη
πολιτικού κόστους και του οφέλους!...
Ας προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ μαζί ως Έλληνες κοιτώντας μπροστά μας, να
δημιουργήσουμε, έστω αμυδρά, την αίσθηση ότι ακόμη υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ…
Αλλιώς, ο τελευταίος ας
φροντίσει, παρακαλώ, να ρίξει την αυλαία, να σβήσει τα φώτα και…Καληνύχτα
Ελλάδα!..
ΔΕΝ νομίζω ότι ήταν επιλογή στην
ατομική και συλλογική μας οντότητα να διαγράψουμε το ΕΜΕΙΣ και να σουλατσάρουμε
«χαζοχαρούμενοι» κραδαίνοντας την προσωπική μας παντιέρα με μοναδική πάνω της
γραμμένη λέξη το… ΕΓΩ!..
Θα αντιτάξουν κάποιοι φίλοι
αναγνώστες καλοπροαίρετα:
Κύριε Πιπερόπουλε ξεχνάς ότι πάντα μετρούσαμε
μπόλικους «ωχ-αδερφιστές;»
ΟΧΙ, βέβαια, ΔΕΝ το ξεχνώ όπως δεν ξεχνώ ότι πάντοτε
είχαμε και πολλούς «ατομιστές» που δουλεύαν ΜΟΝΟ «για την πάρτη τους…»
Δυστυχώς, όμως, και με αφορμή το οικονομικό μας
δράμα και τις κοινωνικές, κοινωνιολογικές, πολιτικές και πολιτιστικές
επιπτώσεις του ατομιστές και ωχ-αδερφιστές πολλαπλασιάστηκαν σε βαθμό που
αποτελούν πλέον τον κανόνα και όχι τις εξαιρέσεις του…
Θα κατορθώσουμε «ΕΜΕΙΣ» οι Έλληνες, οι
Ελληνίδες και τα παιδιά μας να σηκωθούμε ΟΡΘΙΟΙ, να συμπαρασύρουμε στην ανύψωσή
μας και όσους Πολιτικούς το τολμήσουν για να αποσοβήσουμε τον κίνδυνο της Εθνικής μας απαξίωσης
επαναφέροντας το πνεύμα της «Ελληνικής
Αλληλεγγύης;»
Εσείς τι λέτε;
