Όταν το Νοέμβρη του 1973 ο ελληνικός λαός και μέσου των φοιτητών του Πολυτεχνείου ανόρθωσε ανάστημα απέναντι στη χούντα των ανθελλήνων καραβανάδων συνταγματαρχών και συνέβαλε αυτό το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα στην άλωση της επαίσχυντης Αμερικανοκίνητης στρατιωτικής επταετίας και πολλοί έλληνες πολιτικοί εδώ αλλά και στην εξορία καταδίκασαν την αιματοβαμμένη και άνανδρη πράξη των στρατιωτικών να επέμβουν με τανκ στο χώρο άνθησης παιδείας.
Από τον Καναδά ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου έστελνε έντονα διαβήματα διαμαρτυρίας προς τους συνταγματάρχες αλλά και προς τους Αμερικανούς πάτρωνες τους.
Ήμασταν φοιτητές τότε στο πανεπιστήμιο του York του Τορόντου και ζούσαμε έστω και από μακριά το πυρετό των τότε γεγονότων.
Ο Αντρέας παρότρυνε με επιστολή του και προς τον από παλιά αυτοεξόριστο στο Παρίσι Κωνσταντίνο Καραμανλή να στείλει και αυτός μια νότα διαμαρτυρίας αλλά μάταια.
Ο «εθνάρχης» δε το έκανε ποτέ, διότι όπως το 1955 ο βασιλιάς Παύλος τον επέλεξε και τον έχρισε Πρωθυπουργό έτσι και εκείνη την εποχή ο γεφυροποιός Αβέρωφ προσκόμισε μήνυμα ότι όλα είναι μαγειρεμένα για να ξανάρθει ως σωτήρας της Ελλάδας «φέροντας» μαζί του τη δημοκρατία και πολλοί δημοκράτες τον περίμεναν με αγωνία στο αεροδρόμιο.
(Είναι ωραίο να ζεις στο Παρίσι και να πίνεις τα κρασιά σου και μια μέρα να σου πουν, έλα , έλα να ξανακυβερνήσεις, πολλά κρίματα σου ξεχάστηκαν , δεν πειράζει, η νέα τάξη πραγμάτων σε περιμένει να βγείς πάλι μπροστά.
Και μη ξεχνάς κι άλλοι από μωρά ακόμη ήταν ‘εξορία’ σε μεγάλα σπίτια στο Παρίσι έτσι για να μπορούν να απλώσουν με άνεση λίγο τα πόδια τους)
Τόσο τέλεια ήταν το παιχνίδι στημένο που μέχρι και επιφανείς αριστεροί μουσικοσυνθέτες αναφώνησαν με άγχος, έπαρση και αγωνία: Καραμανλής ή τανκς. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους.
