Ο Χαλίφης-Αφέντης δεν είναι κάποιος τυχαίος. Μπασμένος από μικρός στη πονηριά-λένε ότι έμαθε τις τσιλιμουριές στη χώρα των γκιαούρηδων γιατί αν δεν δώσεις ο γκιαούρης δεν δίνει- εμείς βέβαια αυτά δεν τα
πιστεύουμε, είναι καλός και γλυκομίλητος , το στόμα του στάζει μέλι και λέει καλημέρα σε εχθρούς και φίλους κι όταν όλοι κάθονται σταυροπόδι στο μεγάλο χαλί να πούνε τα δικά τους πίνοντας καφέ, παίζοντας τα κομπολόγια, τρώγοντας ζαχαρωτά, σερμπέτια και χαλβάδες λύνοντας όλοι μαζί (together) ήρεμα χωρίς καβγάδες και παρεξηγήσεις αρχίζοντας με τον ιμάμη που τους βάζει σε καλή σειρά πως θα μιλήσουν κι αν κάποιος χωριάτης μπει στη μέση θέλοντας να πει τα δικά του φωνάζει τον Πολίς πασά και τον βάζουνε στο μπαλαούρο δίνοντας του μαύρο γάλα απ’ τις ξυλιές που έχει φάει. Ούτε δερβίση θείο να ‘χεις δεν γλυτώνεις.
Κι όταν τα βράδια περιπατείς στη πόλη έξαφνα βλέπεις χρυσά λαμπιόνια και φωτάκια μπλε να κρέμονται πάνω απ’ τους δρόμους και το Χαλίφη-Αφέντη να φωνάζει δοξάστε με το ραμαζάνι έρχεται…
Τώρα τελευταία οι άνθρωποι του μεγαλοχαλίφη μπήκανε στον πειρασμό να κάνουν έργο κι έτσι έχουν στα σκαριά ένα μεγάλο φούρνο που θα καίει σβουνιές ξερές απ’ τις καμήλες, γαϊδούρια και κατσίκια για να ζεσταίνεται η πόλη όπως λένε κι ας ξεχνούν τους δρόμους καρμανιόλες μονοπάτια, το νερό του πηγαδιού που δεν πίνεται, τον αέρα που βρωμάει πετρέλαιο, τους άνεργους που περιμένουν με λαχτάρα το συσσίτιο αλλά το λούνα παρκ είναι έτοιμο, το κόκκινο χαλάκι θα στρωθεί στα πεζοδρόμια , τα χειμερινά λουλουδάκια θα διώξουνε τη φτώχεια, άστα μόνο ο Θεός ξέρει…
Είναι ωραία να ζεις στον Άμμο
Αναγνώστης
