Πρόκειται για δύο στελέχη που έχουν διαφορετική διαδρομή, διαφορετικές αντιλήψεις και μετέρχονται διαφορετικά μέσα προκειμένου να επηρεάσουν την κοινωνία.
Ο ένας προτιμά τον ήπιο λόγο με επιχειρήματα, ο άλλος τον μετωπικό λόγο με κραυγές (γι’ αυτό και το παρατσούκλι «τσιρίδας»).
Μέχρι τώρα τον τόνο δίνει ο Αδ. Γεωργιάδης με τις συνεχείς εμφανίσεις του στα ΜΜΕ (ο αγαπημένος των καναλιών) και τις καθημερινές παρεμβάσεις του στο διαδίκτυο. Κάποιοι στη Ν.Δ. ενοχλούνται και δεν το κρύβουν.
Προχτές ο έτερος αντιπρόεδρος με δήλωσή του προσπάθησε να αποκαταστήσει την τάξη, σημειώνοντας ότι «η παράταξη πρέπει προφανώς να δώσει, περισσότερο από όσο το έκανε στο παρελθόν, τη μάχη των ιδεών. Να μην αισθανόμαστε ενοχικά απέναντι στην Αριστερά.
»Να δείξουμε πως εμείς είμαστε με την πρόοδο και η Αριστερά με την οπισθοδρόμηση. Ομως, η μάχη των ιδεών απαιτεί θέσεις και επιχειρήματα.
Οχι ακρότητες και στενόμυαλες αντιλήψεις που μας αποκόπτουν από το μετριοπαθές ακροατήριο».
Εχει δίκιο ο κ. Χατζηδάκης. Το ερώτημα είναι με ποιες ιδέες και ποια επιχειρήματα μπορεί να δώσει τη μάχη με την Αριστερά η παράταξή του; Το παρελθόν της στην Ελλάδα είναι κακόφημο.
Ο νεοφιλελευθερισμός παγκοσμίως είναι υπεύθυνος για τις κρίσεις, τις τεράστιες ανισότητες και μεταξύ των κρατών και στο εσωτερικό των κρατών, τη φτώχεια που μαστίζει πολλές περιοχές του πλανήτη.
Ολα αυτά δεν είναι υπερασπίσιμα όσες προσπάθειες κι αν κάνουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος.
Στο γενικό επίπεδο βεβαίως μπορεί να επικαλεστεί το γεγονός ότι η Αριστερά στην κομμουνιστική εκδοχή της όπου κυριάρχησε δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα μοντέλο ελκυστικό.
Για πολλούς -ανάμεσα τους πολλοί αριστεροί ριζοσπάστες, αναρχικοί, ελευθεριακοί σοσιαλιστές- ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» λειτούργησε ως αντιπαράδειγμα.
Οπως έχει πει ο Κορνήλιος Καστοριάδης «εκείνα τα καθεστώτα ήταν ο καλύτερος προβοκάτορας στην υπηρεσία του καπιταλισμού».
Συνεπώς ο αντικομμουνισμός είναι ένα σοβαρό επιχείρημα. Ποιος αντικομμουνισμός όμως;
Αυτός των μεγάλων διανοητών του φιλελευθερισμού ή αυτός του μαχητικού δεξιού ριζοσπαστισμού και του πεζοδρομίου;
Ο πρώτος οργανώνεται στη βάση μιας ιδεολογίας, ο δεύτερος διακινεί μισαλλοδοξία και εμφυλιοπολεμικά κλισέ.
Τον πρώτο θέλει να υπηρετήσει ο κ. Χατζηδάκης, τον δεύτερο υπηρετεί ο κ. Γεωργιάδης.
Για τον αρχηγό της Ν.Δ. Κυριάκο Μητσοτάκη και οι δύο αντιπρόεδροι του είναι χρήσιμοι.
Τον έναν τον χρειάζεται για να διεισδύσει στο μετριοπαθές ακροατήριο, στο λεγόμενο Κέντρο, τον άλλο για να του «κρατήσει» στο κόμμα το φανατικό κοινό της παράταξης, το οποίο ζει μόνο και μόνο για να πάρει τη ρεβάνς από τους κατσαπλιάδες του αριστερισμού.
Ωστόσο, πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία. Δεν είναι εύκολο σ’ ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα να διαχειριστείς τις αντιθέσεις.
Η διατήρηση της συνοχής του απαιτεί ηγετικές δεξιότητες.
Δεν αρκεί η προοπτική της εξουσίας για να είναι όλοι ικανοποιημένοι.
Επιτρέποντας ο κ. Μητσοτάκης να πάρει το προβάδισμα ο ένας από τους δύο διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει τον στόχο.
Μέχρι τώρα το προβάδισμα το έχει ο κ. Γεωργιάδης...
Τάσος Παππάς (efsyn)
