ΔΩΡΟΘΕΑ ΚΟΛΥΝΔΡΙΝΗ: ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΤΟΜΟ, ΑΓΡΑΦΟΙ ΝΟΜΟΙ και ΑΞΙΕΣ σε σύμπνοια με την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ που προυποθέτει την ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΝΟΜΩΝ

Η προσωπικότητα είναι αυτή που μας κάνει ξεχωριστούς. Η προσωπικότητά μας είναι το αποτέλεσμα του τρόπου που σκεπτόμαστε, αισθανόμαστε και συμπεριφερόμαστε, που μας ξεχωρίζει και μας ενώνει από και με τους άλλους ανθρώπους.

Διαμορφώνεται σταδιακά από τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας, και τις μετέπειτα εμπειρίες μας. Ένας άλλος καθοριστικός παράγοντας είναι και το γεννητικό μας προφίλ.

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικό ον. Αυτό συνεπάγεται όμως και κοινωνική συμβίωση, συνεργασία, αμοιβαίες υποχωρήσεις, κανόνες, καθώς και κατανόηση, κυρίως δε υιοθέτηση αξιών και άγραφων νόμων αλλά και πίστη στην αξία των γραπτών νόμων και μετουσίωση τους σε δίαυλο ζωής.

Οτιδήποτε είναι σημαντικό για εμάς, αποτελεί μία «αξία». 

Οι αξίες μας καθοδηγούν σε κάθε μας απόφαση και, άρα, καθορίζουν και το πεπρωμένο μας!! Για να ζήσουμε μια αρμονική ζωή πρέπει να αποφασίσουμε τι έχει μεγαλύτερη αξία στη ζωή μας και να δεσμευτούμε ότι θα ζούμε κάθε μέρα της ζωής μας σύμφωνα με αυτές. 

Αν θέλουμε να φτάσουμε σε κάποιο προορισμό, οι αξίες μας, θα αποτελέσουν την προσωπική μας πυξίδα στο ταξίδι της ζωής μας. Οι αξίες όμως αυτές επιβάλλεται να στηρίζονται στον θεμέλιο Νόμο που αποτελεί έρεισμα και θεμέλιο λίθο μιας ορθολογικής και ακριβοδίκαιης κοινωνικής ζωής.

Σε πρωτόγονους κοινωνικούς σχηματισμούς η πρώτη μορφή Νόμου ήταν το έθιμο το οποίο μετατρέπεται σε γραπτό νόμο, καθώς παρουσιάζεται στον «Πρωταγόρα» του Πλάτωνα να παραδίδεται από το Δία με τον Ερμή στους ανθρώπους.

Ο Αιακός, ο Ραδάμανθυς, ο Μίνως, γίνονται δικαστές στον κάτω κόσμο. Πάντα σεβαστοί οι αιώνιοι άγραφοι νόμοι, απαράβατοι, απαρασάλευτοι. Έξοχο κλασικό παράδειγμα υπακοής, η αγέρωχη μορφή της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, η οποία ακολούθησε τη δικη της αξιακή  ατραπό, αποδεχόμενη ωστόσο τις συνέπειες του νόμου και προλαβαίνοντας η ίδια την εφαρμογή του και την τιμωρία της.

Είναι μοιραίο η αέναη διαμάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό να συναρπάζει με τη δύναμη και την γοητεία που ασκεί στον άνθρωπο χιλιάδες χρόνια τώρα.

Στην αρχέγονη κοινωνία στην οποία δέσποζε το ένστικτο, η ισχύς του δυνατότερου ήταν και νόμος. Ο Όμηρος χαρακτηρίζει τους Κύκλωπες άγριους, γιατί δεν υπήρχαν σ’ αυτούς νόμοι «ούτ’ αγοραί βουληφόροι, ούτε θέμιστες, ούτε δίκαι». 

(Ούτε συνελεύσεις που συμβουλεύουν, ούτε δίκαιοι, ούτε ορθά). Οι πρωτάνθρωποι των σπηλαίων, της καλύβας, μπορεί να έζησαν σαν νομάδες, ποτέ όμως σαν μονάδες.

Σιγά-σιγά μορφώνουν την κοσμοαντίληψή τους, απέναντι στη σκληρότητα της ζωής με τις αναπότρεπτες ανάγκες, κατάλαβαν ότι έπρεπε να θέσουν κανόνες σύμφωνα με τους οποίους θα διοικούνταν και θα ρυθμίζονταν οι σχέσεις μεταξύ τους. 

Ετσι καθιερώθηκαν οι νόμοι, δημιουργήθηκαν οι νομοθεσίες οι οποίες πρώτη πηγή τους έχουν τα ήθη τα οποία ο λαός τιμά.

Το 1797 ο Ρήγας Φεραίος διακηρύσσει 35 γενικά άρθρα περί των «Δικαίων του Ανθρώπου και του Πολίτη». Στην «Ελληνική Νομαρχία» του Ανωνύμου του Έλληνος του 1806, αποφαίνεται ο Ανώνυμος συγγραφέας ότι οι δίκαιοι καθιερώνουν τη Νομαρχία ως τη «μόνην πρόξενον της Αρετής, της Ομοιότητος  και της Ελευθερίας». (Ομοιότητα, δηλαδή ισότητα). 

Στην ισότητα, ισοτιμία των πολιτών έναντι των νόμων στηρίζεται η αντικειμενικότητα. Χαρακτηριστικά είναι τα άρθρα της διακήρυξης των ανεξαγόραστων δικαιωμάτων του ανθρώπου, Ο.Η.Ε του 1948. 

Πανάρχαια η αντίληψη κατά την οποία από τον Πίνδαρο, Ησίοδο, Πλάτωνα, Πλούταρχο και άλλων θεωρείται ο «νόμος ο πάντων βασιλεύς», υπέρτατος άρχοντας της φερέγγυας πολιτείας.

Οι Έλληνες πρώτοι αναφέρθηκαν στη φύση του νόμου και όρισαν την ουσία του στο: «πέφυκε νόμος προνοείν, α μη δει πράττειν». (Έχει γεννηθεί νόμος να προνοεί, εκείνα τα οποία δεν πρέπει να πράττει κάποιος). Αν δεν προϋπάρχει ο νόμος, καμιά πράξη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως νόμιμη ή ως παράνομη.

Η δίψα για μια ποιοτική δημοκρατία στηρίζεται στην υπεύθυνη συμμετοχή στα κοινά, στο απόλυτο κύρος της αρχής της πλειοψηφίας, στο σεβασμό στο νόμο ο οποίος περιορίζει την πολιτεία για να την προστατέψει, ενώ οι ασυμφωνούντες στη δημοκρατία είναι μια απόδειξη της ύπαρξής της.