Κάθε φορά η εμπειρία της ίδιας της ζωής που τη ζεις και την αδράττεις σ όλο της το μεγαλείο σε οδηγεί στο να επαναπροσδιορίζεις αενάως τις σκέψεις σου για δεδομένα, πρόσωπα και καταστάσεις.
Τον τελευταίο καιρό ένα μοναδικό κριτήριο έχει εδραιωθεί προκειμένου να αξιολογώ τους Ανθρώπους με αυτή τους την ιδιότητα και μόνο:
Η συμπεριφορά και ο τρόπος τους σε καθημερινές εκφάνσεις της ζωής, αυτές που τις προσπερνάμε και όμως καταδεικνύουν συνήθως τη μαγιά
του ανθρώπου που τα υιοθετεί.
Σαφώς στην αξιολόγηση των συμπεριφορών συνυπάρχουν μεταξωτά στοιχεία, κατά τα λεγόμενα του αείμνηστου Νίκου Καρούζου, αλλά και αιχμηρές απολήξεις. Απαραίτητα και τα δύο για το ανθρώπινο αμάγαλμα.
Ωστόσο οι λιγότερο παρακινδυνευμένες αξιολογήσεις, εν γένει, αναφύονται μέσα από ασήμαντες εξωστρεφείς κινήσεις, στις παρέες, στη χαλαρή κουβέντα, στον εργασιακό χώρο, στον κυκεώνα της καθημερινότητας.
Φερ’ ειπειν,(και μη χαμογελάσετε διαβάζοντας το εκλαϊκευμένο παράδειγμα) για να το διατυπωσω λαϊκιστί, υποτάσσομαι σ εκείνους που δεν ορμάνε να καταλάβουν την καλύτερη θέση σε μία «ταβέρνα» ή να αρπάξουν τον καλύτερο μεζέ από τα κοινά πιάτα σαν αρπακτικά. Και αυτό γιατί καταδεικνύει συστατικό αγενούς και εγωκεντρικού χαρακτήρα.
Σέβομαι τους εργαζομένους που δε ψάχνουν τρόπο να λουφάξουν και, παρότι επιβιώνουν δύσκολα, μπορούν, χωρίς να στο επισημάνουν, να καθήσουν αγόγγυστα εκτός ωραρίου να περαιώσουν μια δουλειά που ξέρουν ότι πρέπει να γίνει.
Λατρεύω τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται πως ο ηλικιωμένος κύριος που βρίσκεται μπροστά τους για να εξυπηρετηθεί, αν και τους μιλάει θυμωμένα, θα μπορούσε να είναι ο πατέρας τους και οφείλουν να τον αντιμετωπίσουν με αυτή του την ιδιότητα και μόνο.
Θεωρώ αξιοπρεπείς τους ανθρώπους που δεν ετεροπροσδιορίζονται από εμβόλιμες ιδιότητες αλλά ξέρουν ποιοι είναι και αυτό τους καθιστά ανεξάρτητους και ακομπλεξάριστους.
Εκνευρίζομαι όταν δημόσια και με το πέπλο του χαριεντισμού και των αστείων ακούω ανθρώπους να περιπαίζουν συνανθρώπους τους, σφετεριζόμενοι την υποτιθέμενη αίσθηση του χιούμορ, για να τους καυτηριάσουν με δηκτικό λόγο.
Είναι αυτοί που με το ένδυμα του «πλάκα κάνω» ασκούν τις πιο κακαπροαίρετες και δηκτικές κρητικές…
Σε παρέα διεπίστωσα πως ένας ευγενέστατος κύριος αμυνόταν μπροστά στον ακάνθινο λόγο ενός συνδαιτήμονα του, ο οποίος, με συμπεριφορά του Σπύρου Καλογήρου σε ρόλους του ελληνικού κινηματογράφου, γελούσε με την κατ επίφαση απαξίωση των συνανθρώπων του.
Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που υιοθετούν αρχές και αξίες αλα καρτ, καταβαραθρώνοντας την προσωπική τους αξιοπρέπεια, αν τελικά αυτή υπάρχει!
Γελάω με τους ανθρώπους που αναζητούν εναγωνίως δεκανίκια για να τονώσουν την ύπαρξη τους και βγάζω το «καπέλο» στη ταπεινότητα όσων ξέρουν ποιοι είναι και τι θέλουν.
Αποφεύγω τους ανθρώπους που καρπώνονται μόνο ό τι τους εκθειάζει και επιρρίπτουν αβασάνιστα ευθύνες στους άλλους για κάθετι που στραβώνει.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που σέβονται το κρασί που μοιράζονται στο ίδιο τραπέζι και θεωρούν την φιλία και την αγάπη άρρηκτα ιδανικά!
Δακρύζω μπροστά στους ανθρώπους που τιμούν το ψωμί που τρώνε και δε ξεχνούν να δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους σε όσους την αξίζουν..και είναι αυτοί που δεν την επιζητούν!
Συνήθως οι άνθρωποι που διαθέτουν μετάξι στη συμπεριφορά τους, το οποίο είναι δεδουλεύμενο και αποκύημα μιας κοσμοθεωρίας ολοδικής τους και δε συμπίπτει ντε και καλά με το σαβουάρ βιβρ, διαθέτουν κοίτασμα που τους επιτρέπει να είναι παράλληλα στωικοί και γρανιτένιοι.
Σ αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους, που με το δυναμισμό που προκύπτει από τη διακριτικότητα τους, με το χαμόγελο που προκύπτει από την αυτογνωσία και την αυτοεκτίμηση τους και με την στωικότητα τους δίνουν μαθήματα ζωής μπρoστά στον ωφελιμισμό, την ξιπασιά και τις ανερυθρίαστες συμπεριφορές, σ αυτούς εναποθέτω την ελπίδα μου για ένα καλύτερο κόσμο έστω και ως οάσεις σε μια έρημο στην οποία όμως αποκτά η περιήγηση αξία μοναδική, επειδή γνωρίζουμε και ελπίζουμε ότι θα βιώσουμε τη μαγεία της ΟΑΣΗΣ!
Απάνθισμα σκέψεων που δε διεκδικούν την αντικειμενική αλήθεια καθώς : «“Αντικειμενική” αλήθεια υπάρχει μονάχα στους φωτογραφικούς θαλάμους, στις ψυχές που βλέπουν κρύα, χωρίς συγκίνηση, δηλαδή χωρίς βαθιά επαφή, τον κόσμο.
Όσοι πονούν κι αγαπούν συνεργάζονται με μυστική επικοινωνία με το τοπίο που βλέπουν, με τους ανθρώπους που σμίγουν και με τα γεγονότα που διαλέγουν. Γι’ αυτό κάθε άρτιος Ταξιδευτής δημιουργεί πάντα τη χώρα όπου ταξιδεύει».
