Ήταν φρέσκο το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και ο κόσμος την Πρωτομαγιά -είχαν περάσει μόλις 10 μέρες- ήταν μουδιασμένος από την ανθελληνική ενέργεια καραβανάδων στρατιωτικών της συμφοράς, παλιών συνεργατών των Γερμανών κατακτητών να αρπάξουν την εξουσία με τη βοήθεια των όπλων και ειδικότερα των τανκς. Η χούντα πάντα χρησιμοποιεί βία σε όλες τις μορφές της…
Στα σχολεία οι καθηγητές τάξης -πάντα φιλόλογοι διότι κατά τους αντιδραστικούς μόνο αυτοί μπορεί να συντάξουν έκθεση- έλεγαν στα παιδιά ότι η Πρωτομαγιά είναι η γιορτή των λουλουδιών, το πράσινο παντού, ανθίζουν οι ακακίες κι ένα σωρό μωρίες που τους επέβαλαν να διδάσκουν στους μαθητές.
Για τις απεργίες, τους θανάτους των εργατών στο Σικάγο ή για τις δολοφονίες από την αστυνομία το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη τίποτα. Ποιος θα τολμούσε να τα πει στα παιδιά;
Στην Αθήνα τότε κάποιοι πήγαν στο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας να δουν τα λουλούδια και τη μικρή λίμνη με τα νούφαρα αμίλητοι όμως διότι η συντήρηση εκφρασμένη από τη χούντα έσφιγγε τη σκέψη των ελεύθερων ανθρώπων.
Απέφευγες να κοιτάς τον άλλο διότι φοβόσουν μήπως είναι σπιούνος της ασφάλειας. Το στρατιωτικό καθεστώς εκκολαπτούσε πολλούς από δαύτους.
Το ραδιόφωνο λάλαγε στρατιωτικά εμβατήρια μαζί με τους στολισμένους από τσουκνίδες λόγους και συνθήματα-πατρίς, θρησκεία, οικογένεια- που κατά παραγγελία ήρθαν από Αμερικάνικη διαφημιστική εταιρία στη Νέα Υόρκη δημιουργώντας έτσι τις απαραίτητες συνθήκες γυψοποίησης της χώρας.
..τα χρόνια πέρασαν η μνήμη και οι αγώνες για εργασιακά δικαιώματα και οράματα συνεχίζεται
