Μπορεί, ως φαίνεται, να εξαναγκάστηκε
προ ημερών ο Στέφανος Κασιμάτης να ζητήσει συγγνώμη από την Τασία Χριστοδουλοπούλου για τις απρέπειες και τις χυδαιότητες που είχε γράψει εις βάρος της στην «Καθημερινή», αλλά συνεχίζει απτόητος τις αθλιότητες εν είδει χιούμορ.
Σήμερα, ειρωνεύεται τον πρωθυπουργό για την ονοματοδοσία στις σήραγγες της εθνικής Κορίνθου - Πατρών.
Ως εδώ καλά. Όμως κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο όνομα μίας εξ αυτών, «Νίκος Τεμπονέρας».
Γράφει: «Καλά ο Στεφανόπουλος, καλά ο Παπανδρέου.
Αλλά ο Τεμπονέρας τι προσέφερε στη χώρα, εκτός από τον θάνατό του, υπερασπιζόμενος μια μαθητική κατάληψη στην Πάτρα; Κακώς απορώ, διότι η ερώτηση περιέχει ήδη την απάντηση.
Προσέφερε, διότι δολοφονήθηκε σε μια μαθητική - όχι φοιτητική - κατάληψη και οι καταλήψεις αυτές ήταν το "σχολείο", η πραγματική alma mater του πρωθυπουργού. Οι καταληψίες μας κυβερνούν.
Και ποιος ξέρει; Εάν ζούσε ο μακαρίτης, μπορεί σήμερα να ήταν βουλευτής, ίσως ακόμα και υπουργός, του ΣΥΡΙΖΑ»
Τόση μικρότητα, τόση κακία, τόση βλακεία σε λίγες σειρές. Φυσικά ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοεξευτελισμού και επιλέγει τον τρόπο.
Όμως η σκύλευση της μνήμης ενός νεκρού, δολοφονημένου μάλιστα άνανδρα από τραμπούκους, ξεπερνάει τα εσκαμμένα.
Ο κ. Κασιμάτης -ανιστόρητος, εμπαθής και εμμονικός- μπορεί να ανταποκρίνεται στο δημοσιογραφικό στιλ και στην απεχθή αισθητική που έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια το συγκρότημα Αλαφούζου, όμως όλα έχουν και ένα όριο.
Η προσβολή της μνήμης νεκρού, η αμετροέπεια και οι ύβρεις δεν αποτελούν δημοσιογραφία. Αποτελούν δειλία, ιδίως όταν χρησιμοποιούνται ως μέσο για να πλήξουν πολιτικά πρόσωπα.
Δεν ξέρω εάν μας κυβερνούν «οι καταληψίες», όπως γράφει ο φαληρίσας Φαληρεύς, ξέρω όμως ότι μέρος της δημοσιογραφίας το έχουν καταλάβει άνθρωποι μικροί, άνθρωποι μίζεροι, άνθρωποι δυσκοίλιοι, «άνθρωποι» με ερωτηματικό.
