Κείμενο του Μανώλη Γλέζου,
στην ΕΦ.ΣΥΝ.
Θέλω να τοποθετηθώ αντικειμενικά. Κίνητρό μου ένας στίχος μου, από ένα ποίημά μου, γραμμένο στις 28 του Μάρτη το 1949, στις φυλακές Αβέρωφ: «ένα χτίριο έγδαρε τη γη κι ήμπε στη σάρκα της πληγής».
Στις φυλακές του τόπου μας, άνθρωποι παιδεύτηκαν, μαρτύρησαν, βασανίστηκαν, στερήθηκαν τη στοργή του πατέρα, την παρηγοριά της μάνας, την αγκαλιά του παιδιού τους, τη ζεστασιά των ανθρώπων τους, και η διεκδίκηση για αξιοπρέπεια και δικαιώματα είχε συχνά ως κόστος περισσότερη φυλακή και περισσότερη βία.
Ομως, με τους αγώνες των πολιτικών κρατούμενων και με τη στήριξη των κινημάτων, κατακτήθηκαν ορισμένα δικαιώματα.
Αυτές οι κατακτήσεις είναι σημαντικές, είναι κατακτήσεις της κοινωνίας, είναι κατακτήσεις πολιτισμού, γιατί οι φυλακές είναι μια εικόνα του πολιτισμού μας.
Γι’ αυτό και πρέπει να τις σεβόμαστε και να τις υπερασπίζουμε.
Μια τέτοια κατάκτηση είναι και η άδεια εξόδου του κρατουμένου από τις φυλακές που είναι μια ανάσα ζωής για τον φυλακισμένο και ένα βήμα προς την επιστροφή στην κοινωνία.
Σ’ αυτό το δικαίωμα πρέπει να έχει πρόσβαση κάθε κρατούμενος, με τους όρους που έβαλε ο νομοθέτης.
Δεν μπορεί να εξαιρείται κάποιος από αυτό το δικαίωμα αυθαίρετα, με κριτήριο μόνο τις ιδέες του, το λόγο του, όσο κι αν αυτός μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς.
Και ούτε μπορεί να ξαναδικάζεται για ό,τι τον έφερε στη φυλακή, κάθε φορά που ζητά να ασκήσει ένα δικαίωμα, γιατί τότε κανείς κρατούμενος δεν θα έπαιρνε ποτέ άδεια. Θα ακυρωνόταν η κατάκτηση, το δικαίωμα.
Ετσι, ανεξάρτητα από τις σκέψεις που κάνει ο καθένας για τη δράση της οργάνωσης για την οποία καταδικάστηκε ο Δ. Κουφοντίνας -προσωπικά οφείλω να ξανατονίσω ότι είμαι απολύτως αντίθετος με αυτήν την ιδεολογία και τη δράση-, καμία διάκριση δεν μπορεί να είναι αποδεκτή που να στερεί αυτόν τον κρατούμενο από το δικαίωμα στην άδεια.
Πολύ περισσότερο όταν αυτός είναι ένας άνθρωπος που με δική του βούληση έθεσε τον εαυτό του μπροστά στη δικαιοσύνη των θεσμών και των ανθρώπων και κρίθηκε από όλους μας για τη δράση του, άλλα και για τη στάση του.
Και πολύ περισσότερο, όταν ο λόγος που αποκλείεται από το δικαίωμα είναι η επίκληση των απόψεών του.
Οι ιδέες δεν δικάζονται, αυτό είναι επιστροφή σε άλλες εποχές και αυτό δεν μπορούμε και δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
Η Δικαιοσύνη τού επέβαλε τις κυρώσεις που έκρινε με βάση το νόμο. Και σήμερα έχει την υποχρέωση να του δώσει αυτό που δικαιούται με βάση το νόμο.
