Διονύσης Σταμάτης
Εξετάζοντας την εμφάνιση της κομμουνιστικής ιδεολογίας πέρα από τα αίτια που τη γέννησαν αναγκαστικά η σκέψη μας στρέφεται στη χώρα που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το κομμουνιστικό σύστημα ως επίσημη πολιτική.
Η χώρα αυτή είναι η Ρωσία ή τέως Σοβιετική Ένωση. Πάντα η Ρωσία ήταν και είναι μια χώρα των αντιθέσεων. Μέσα από το ιστορικό της γίγνεσθαι θρησκευτικά και πολιτιστικά κινήματα ταλάνισαν τη ταυτότητα της και επηρέασαν τη ψυχολογία της.
Οι Ρώσοι ως οντότητα είχαν ιδεολογικές και πολιτιστικές αντιθέσεις λόγω και της έκτασης και σύστασης του πληθυσμού τους.
Μετά τη πτώση του Βυζάντιου θέλησε να γίνει γνωστή στους γείτονες της ότι η μόνη ελεύθερη χώρα της Ορθοδοξίας είναι αυτή και η εκκλησία της Ρωσίας είναι η πραγματική εκκλησία του Χριστού.
Μέχρι και σήμερα το Πατριαρχείο της Ρωσίας αυθαίρετα και χωρίς ιστορική τεκμηρίωση θεωρεί τον εαυτό του ισόβαθμο και ομοτράπεζο του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως.
Πολύ πριν το κίνημα των μπολσεβίκων κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα η χριστιανο-πολιτιστική αίρεση των Ρασκόλνικων ( Σχισματικοί ) εμφανίστηκε και επηρέασε βαθιά τη ρωσική σκέψη.
Αυτοί οι φανατικοί της εποχής πίστευαν ότι η Μόσχα θα γίνει η Τρίτη Ρώμη μιας και το Βυζάντιο ήταν πλέον στα χέρια αλλόθρησκων Τούρκων. Ήταν μια επιπόλαια και άκριτη σκέψη χωρίς ρίζες, ένα πολιτιστικό ελάττωμα.
Ο πνευματικός ιστός που καλλιέργησαν ως εξοστρακισμένη ευσέβεια πήρε διαζύγιο από τη πραγματικότητα και επηρέασε τις επόμενες γενιές μέχρι και τον 20ο αιώνα.
Οι Ρασκόλνικοι είχαν την συνείδηση ότι οι κοινοί άνθρωποι ανήκουν σε άλλοι τάξη και η θρησκευτική τους πίστη αναμείχθηκε με το εσχατολογικό αίσθημα ότι σύντομα θα επέλθει η καταστροφή του κόσμου και η έλευση του Αντίχριστου.
Αυτοί οι Ρώσοι μηδενιστές δεν αναγνώριζαν τάξεις ή κοινωνική ιεραρχία κάτι που ανάγει στη δικτατορία του προλεταριάτου ως πολιτική ιδέα.
Η όλη δομή της κομμουνιστικής αριστεράς έχει βαθιές ρίζες στην παραπάνω ρωσική θρησκευτική αίρεση.
Ακόμη και η διανόηση του 19ου αιώνα επηρεάστηκε και καλλιέργησε ένα πνευματικό ιστό σε διάσταση από την τότε ιμπεριαλιστική Ρωσία.
Αυτή η διαφορετική συμπεριφορά στην καθημερινότητα συνιστούσε επανάσταση στο κατεστημένο, ταξικό σοβινισμό, εσχατολογικά αισθήματα πνευματικής παράλυσης, προσδοκώμενη καταστροφή, απόρριψη ιεραρχίας στη κλιμακούμενη ανάπτυξη της ιστορίας, απόρριψη του σχετικού και αποδοχή του απόλυτου, σύγκλιση των αντίθετων άκρων, κραυγή για δικαιοσύνη και δικαιώματα στη ζωή.
Τα ίδια πιστεύω ενστερνίστηκε και η διανόηση της αριστεράς στις αρχές του 20ου αιώνα.
Η τότε αριστερά δέχτηκε ως πηγή απόλυτης αλήθειας το μανιφέστο του Μαρξ όπως πηγή απόλυτης αλήθειας για τους χριστιανούς είναι η Βίβλος.
Έχοντας συνειδητά απορρίψει τη θρησκεία μέσα από το υποσυνείδητο του ο Μαρξ επαγγέλλεται τη μεσσιανική αποστολή του προλεταριάτου διότι γαλουχήθηκε με την ιουδαϊκή ιδέα του περιούσιου λαού.
Ο αγωνιστής προλετάριος είναι ο ελευθερωτής της ανθρωπότητας είναι αγνός και δεν ανήκει πια σε τάξη διότι ως πρωτοχριστιανός ιδρύει την αταξική κοινωνία.
Ο προλετάριος είναι ο άμωμος εργάτης που σπάει τα δεσμά του και χαράσσει νέα πορεία.
Είναι ο ‘αναμάρτητος’, ο άκληρος που παράγει αγαθά για να τα καρπωθούν λίγοι. Πολεμάει το κεφάλαιο αλλά το έχει ανάγκη για να ζήσει.
Είναι η νέα δύναμη που θα κυριαρχήσει όταν η καπιταλιστική κοινωνία εκλείψει από προσώπου γης. ( Μια μέρα όλος ο χάρτης θα γίνει κόκκινος ήταν οι φρούδες ελπίδες των αγαθών ελλήνων αγωνιστών της αριστεράς).
Ο προλετάριος έχει φορέσει το πέπλο των αρετών. Μια μυθική εικόνα που ίσως παραπέμπει στη μυθική δημοκρατία του Ρουσσώ αλλά το περιεχόμενο της είναι άκρως διαφορετικό διότι η δικτατορία του προλεταριάτου αντιτίθεται στην έννοια της δημοκρατίας μιας και η πάλη και όχι η συμβίωση των τάξεων είναι το νέο θεολογικού περιεχομένου ιδεολόγημα.
Για το Μαρξ το προλεταριάτο είναι μια δυναμική και εκρηκτική υπόσταση. Είναι το υπέρτατο το άσπιλο, το καλό και το δίκαιο, η θεϊκή δύναμη.
Τέλειοι παραλληλισμοί με τη χριστιανική ιδέα το υπέρτατο καλό είναι ο προλετάριος και το υπέρμετρο κακό ο καπιταλιστής. Έτσι το κομμουνιστικό ιδεολόγημα αφομοίωσε ολοκληρωτικά τα εσχατολογικά τσιτάτα των Ρασκόλνικων-Σχισματιστών μιας περασμένης εποχής.
Αυτή η σχισματική θεολογία ήταν η οδηγούσα δύναμη της νέας πολιτικής ιδέας που εφαρμόστηκε ιδιαίτερα στη Ρωσία.
Ο κομμουνισμός είναι ο Μεσσίας με τους Μαρξ, Λένιν, Στάλιν σε ρόλους Αρχαγγέλων που διαφυλάττουν την αλήθεια, δικαιοσύνη και κυνηγούν τον Αντίχριστο (καπιταλισμό).
Ο πρώτος διδάσκει, ο δεύτερος οργανώνει και ο τρίτος εκτελεί με όλη τη σημασία της λέξης.
Ο Αντίχριστος είναι το κεφάλαιο αλλά ο προλετάριος ως ιππότης της Αποκάλυψης τον εκδιώκει και μηδενίζει. Τώρα πια η Μόσχα είναι η Τρίτη Ρώμη ως η πρώτη πρωτεύουσα της αταξικής κοινωνίας. Όπως αναφέρθηκε οι ρώσοι τους προηγούμενους αιώνες αισθάνονταν ότι είχαν ένα μεσσιανικό καθήκον να διατηρήσουν την Ορθοδοξία και τη μεταδώσουν στους αλλόθρησκους.
Αυτό το ίδιο μεσσιανικό καθήκον ήταν επίσης το πιστεύω των μπολσεβίκων κομμουνιστών οι οποίοι έτρεψαν τα πυρά τους ακόμη και στον ίδιο τον πολιτισμό τους αλλά ευτυχώς απέτυχαν.
Για τους κομμουνιστές η αταξική κοινωνία αρχίζει από την Ανατολή και προχωρεί νικηφόρα προς τη Δύση διαλύοντας τα όποια σκοτάδια στο διάβα της εγκαθιδρύοντας έτσι τη δικτατορία του προλεταριάτου. «…κοίτα οι άλλοι έχουν αρχίσει, έχει η πλάση κοκκινίσει…» δηλώνει αθώα ο Βάρναλης.
Αυτές οι εσχατολογικές απόψεις δεν είναι τίποτα άλλο από μία παράφραση των χριστιανικών ρήσεων « Μετανοείτε, ήγγεικε η βασιλεία των ουρανών…»
Το τέλος της ιστορίας πλησιάζει αλλά μια νέα σούπερ ιστορία αρχίζει, ένα νέο κοινωνικό σύστημα χωρίς εκμετάλλευση θ’ ανατείλει. Ήρθε ο καιρός για τη τελική κρίση.
Μια άλλη Δευτέρα Παρουσία θα συντελεστεί επί της γης διότι το προλεταριάτο ως νέα Αποστολική Διακονία έχει την απεριόριστη δύναμη να φέρει την ισότητα στη γη.
Μια ισότητα βέβαια που κόστισε εκατομμύρια νεκρούς , θυσίες, πόνο και πισωγύρισμα σε προϊστορική βαρβαρότητα ειδικά στη Ρωσία.
Τελικά οι θρησκευτικές ρωσικές ορθόδοξες αιρέσεις επηρέασαν και διαμόρφωσαν τον αποτυχημένο μπολσεβίκικο σοβιετικό κομμουνισμό ο οποίος ακόμα επηρεάζει τα όποια εναπομείναντα κομμουνιστικά κόμματα φιλικά προσκείμενα σε αυτόν.
Στέρησε τη δυνατότητα της ελεύθερης σκέψης (τι τις θέλουμε τις εκλογές αφού έχουμε το τέλειο πολιτικό σύστημα έλεγαν οι ινστρούχτορες ) απέτυχε, ξέπεσε και δε μπόρεσε τελικά να χτίσει τη Τρίτη Ρώμη. Τουλάχιστο του έμεινε ως μουσική υπόκρουση η Τρίτη Διεθνή.
