Οι Τούρκοι ναυαρχαίοι αρόδο στις Ιμιες, μου θύμισαν ανάλογες κασκαρίκες του
Κιμ Γιονγκ Ουν, όταν φωτογραφίζεται δίπλα σε πυραύλους (ή ομοιώματα πυραύλων), ώστε να κακαρίζει μετά από τις οθόνες των τηλεοράσεων η ανεκδιήγητη εκείνη τηλεπαρουσιάστρια πομφόλυγες για τη δόξα του έθνους και τη λαμπρότητα του φωτεινού ηγέτη και τσαχπίνη καθοδηγητή. Αν δω τον Κιμ να απογειώνεται καβάλα σε έναν πύραυλο, θα ανησυχήσω! Το ίδιο κι αν δω Τούρκο ναύαρχο να περνά τα στενά του Ευρίπου (μην τυχόν και τρακάρει)...
Οχι πως δεν είναι ανησυχητική η τουρκική επιθετικότητα, αλλά είναι πιο ανησυχητικός ο ψοφοδεής τρόπος που την αντιμετωπίζουμε. Ηγουν ο Κατευνασμός - διότι σε αυτόν πάντα καταλήγουμε. Πηγαίνοντας έτσι από υποχώρηση σε υποχώρηση. Απόδειξη η ήσυχη-ήσυχη υποχώρηση, διά του κ. Κοτζιά, από τη θέση της
«Αμεσης Απομάκρυνσης των Τουρκικών Στρατευμάτων Κατοχής» στη θέση της
«Προσωρινής Στάθμευσης» - ώστε τα στρατεύματα αυτά να φύγουν όταν θα φύγουν και οι «βάσεις του θανάτου», που μένουν.
Κατά τα άλλα,
έρως ανίκατε μάχαν - ψευδές! Συχνά-πυκνά ο έρωτας ηττάται. Σε αυτό το σύμπαν ανίκητη είναι μόνον η
βλακεία. Επανειλημμένως η κυβέρνηση της Αριστεράς που Γονάτισε έχει σπάσει τα μούτρα της Ελλάδας πάνω στις παιδαριώδεις εκτιμήσεις -επιπέδου Φλαμπουριαροκαρανίκα- για τις αντιθέσεις που ανθούν στο εσωτερικό των «θεσμών» ή στο εσωτερικό της Ενωσης.
Δεκάδες και δεκάκις δεκάδες φορές αυτή η κυβέρνηση παραμυθιάζει τον κόσμο και αυτοπαραμυθιάζεται, παρότι κάθε φορά
διαψεύδεται. Μάλιστα κάθε φορά με πιο
επώδυνο τρόπο απ’ την προηγούμενη. Παρά ταύτα
επιμένει. Μόλις προ εικοσαημέρου, κατά την κυβέρνηση,
«ο Σόιμπλε άνοιγε ένα παράθυρο για την έξοδο του ΔΝΤ από το πρόγραμμα». Στον αντίλογο
«τι είναι αυτά που λέτε;», η απάντηση της κυβέρνησης ήταν ότι
«διαβάζετε λάθος τις δηλώσεις Σόιμπλε». Κι όταν έγινε φανερό ότι η κυβέρνηση είχε εξευτελισθεί για μιαν ακόμα φορά, οι ευήθεις της επικοινωνιακής πολιτικής
επέμειναν στις
αναλύσεις που
βασίζονται στη
διαπίστωση ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων!
Αυτό που χαρακτηρίζει τη βλακεία είναι η
επιμονή της. Το ΔΝΤ, οι Σοϊμπλομέρκελ, η Κομισιόν, ο Κόναν ο Βάρβαρος και οι Αλευρόμυλοι Κάτω Ολλανδίας εμφανίζονται
ανμπλόκ και ο Τσίπρας εξακολουθεί να αναζητεί αντιθέσεις των θηρίων με το μέτωπο (το ποιο;) του Νότου. Και να πιάνεται ο ίδιος απ’ τα μαλλιά του πρωθυπουργού της Μάλτας και την αγάπη που τρέφει για τους Ελληνες ανέργους ο κ.
Ραχόι.
Πλην όμως, όλα αυτά εκτός από
βλακώδη είναι και
άχρηστα - διότι είναι
ψέματα. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει υπογράψει ήδη από τον Ιούλιο του 2015 για την παραμονή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα υπό οποιανδήποτε εναλλακτική του μορφή. Ολο αυτό μας το υπενθύμισε ο κ.
Δημήτρης Μητρόπουλος - και ιδού: «Ενα μέλος της Ευρωζώνης, το οποίο αιτείται οικονομική βοήθεια από τον Ε.Μ.Σ., αναμένεται να υποβάλει, όποτε είναι δυνατόν,
ένα ανάλογο αίτημα στο Δ.Ν.Τ.
Αυτό αποτελεί προϋπόθεση προκειμένου να συμφωνηθεί νέο πρόγραμμα. Κατά συνέπεια η Ελλάδα θα ζητήσει τη συνέχιση της υποστήριξης του Δ.Ν.Τ. (υποστήριξη και χρηματοδότηση) από τον Μάρτιο του 2016».
Συνεπώς, τον τελευταίο καιρό συζητούμε
τρίχες. Διότι
αυτό είναι η προπαγάνδα: να συζητάμε
τρίχες και να μας συμβαίνουν
τέρατα. Και η κυβέρνηση αυτή σε αυτό το άθλημα έχει υπερβεί τις επιδόσεις των ψύλλων. Οίτινες, εν σχέσει με το μπόι τους, κάνουν άλματα ως το φεγγάρι.
Καθ’ οδόν προς το οποίον, ο κ.
Παππάς ίδρυσε το Εθνικό Κέντρο Διαστημικών Εφαρμογών. Κι εδώ ακριβώς είναι που βιώνουμε το τραγικόν του γελοίου. Διότι, ενώ η εξαγγελία Παππά είναι
σωστή, εκλαμβάνεται ως
γελοία και αναλόγως αντιμετωπίζεται - προκαλώντας ομηρικούς γέλωτες. Διότι όταν έχεις
δουλέψει πολλούς επί πολύ για όλα, και κάτι σωστό να πεις, εκλαμβάνεται ως μια ακόμα μπαρούφα.
Που,
εδώ που τα λέμε, δεν αποκλείεται και να είναι. Μπαρούφα. Η εμφανής αγωνία του κ. Παππά να μας διαβεβαιώσει ότι η «Ελληνική Νάσα» θα λειτουργήσει με «ιδιωτικά οικονομικά κριτήρια» φανερώνει την πρεμούρα του νεοφώτιστου στα νεοφιλελέδικα να μην παρεξηγηθεί. Αν τώρα τα περί το διάστημα απαιτούν δαπάνες (και εποπτεία) κρατικής κλίμακας, είναι για τον κυρ Παππά terra incognita, περί την οποίαν οι σοφολογιότατοι του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας τηρούν αιδήμονα σιωπή - πού να ξέρεις, τώρα, αν τίποτε UFO διαθέτουν βοσκοτόπια στο Φεγγάρι;
Ου μπλέξεις. Οπως έμπλεξε
ο εγκάρδιος φίλος μου
Νίκος Ξυδάκης. Ο οποίος είπε το
αυτονόητο περί τα
εναλλακτικά σχέδια για το νόμισμα, που κάθε
σοβαρό κράτος και κάθε
σοβαρό κόμμα πρέπει να διαθέτει.
Κι έπεσαν να τον φάνε! Ο άνθρωπος δεν ζήτησε να επιστρέψουμε στη δραχμή, αλλά να έχουμε ένα -και περισσότερα- σχέδιο αν αναγκασθούμε να το κάνουμε. Στη χώρα όμως του Σόρος και του Σώρρα η σκέψη διώκεται. Και πάντως «ερμηνεύεται» κατά το δοκούν. Κάποτε ο
Τσαρούχης, αν δεν κάνω λάθος, είχε πει ότι
στην Ελλάδα
«είναι ο καθένας ό,τι δηλώσει». Στη σημερινή Ελλάδα όμως είναι ο καθένας
ό,τι τον δηλώσουν οι άλλοι. Ποιοι άλλοι; Αυτοί που είναι κάθε φορά στα πράγματα. Με τη βοήθεια όσων υποχθονίων σκωλήκων τούς βοηθούν να σπιλώνουν πρόσωπα. Πρόκειται για
πανίσχυρο μηχανισμό.
Τον έχω ζήσει στο πετσί μου. Ο οποιοσδήποτε
χαφιές ή
σμπίρος σε αυτή τη χώρα μπορεί να σε χαρακτηρίσει «
αντισημίτη» ή «
εθνικιστή» κι άντε μετά εσύ να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Διότι ο σμπίρος και ο χαφιές
επανέρχονται και επανέρχονται - δεν μπορεί! από τη
ρετσινιά, κάτι θα μείνει. Αυτοί που σήμερα ομιλούν περί «δολοφονίας χαρακτήρων» υπήρξαν άριστοι φονιάδες οι ίδιοι, καθώς και οι πρώτοι διδάξαντες.
Ελπίζω ότι ο Νίκος δεν θα ζήσει τέτοιες αγριότητες - δεν είναι στοχοποιημένος άλλωστε. Αλλά και να ήταν, ούτε η
σκέψη μπορεί να δαιμονοποιηθεί, ούτε το
ελεύθερο φρόνημα μπορεί να καμφθεί.
Και είναι κρίμα που αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να αναβαθμίσει τον δημόσιο διάλογο τον υποβάθμισε κι αυτός στο επίπεδο εκείνο κι εκείνων που δεν του επιτρέπουν καν να διεξαχθεί.
Κραυγές κι αφορισμοί, προπαγάνδα και θέματα ταμπού, συκοφαντίες και κυνήγι μαγισσών, εναρμονισμένη δημοσιογραφία
- τίποτα απ’ αυτά δεν άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ,
τα επιδείνωσε...
