Ένα αηδές φαινόμενο, εσχάτως, είναι η αναβίωση της βασιλόφρονος δημοσιογραφίας.
Όποιος έχει στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας, ξέρει πόσες εθνικές τραγωδίες, γελοιότητες και οπισθοδρομήσεις θα είχαν αποφευχθεί χωρίς τους φαιδρούς βασιλιάδες μας.
Και θα ντρεπόταν να παρουσιάζει στα έντυπά του τους γόνους ενός «βασιληά» που όρκισε την χούντα.
Αλλά η νέα βασιλόφρων δημοσιογραφία, δεν νοιάζεται γι αυτά, καθώς οργά πάνω στα οικόσημα και τους θυρεούς, σα ρόδινη, αρωματισμένη σκυλίτσα.
Διότι την αφορά μόνο ο εαυτός της, και η αισθητική ανάγνωση του κόσμου― η αισθητική των κτιρίων, το γαλάζιο κρίνο της Αθήνας, οι γραίες του Κολωνακίου που από τις ευγενικές τους μασελιές κυλάει αίμα.
Παλιό θέμα, από την εποχή του Ίακχου, που βαμπιρικά, γνωρίζει νέες ενσαρκώσεις: ένας χορτασμένος δεξιός κυνισμός, με πληθυντικό και γαλλικά, που μπροστά του ωχριά ο εκτεθειμένος κυνισμός της Πασοκίλας...
