Το βράδυ της Δευτέρας 23 του Γενάρη έγινε στο Ξενία Βόλου μια τέλεια παρουσίαση κρασιών των οινοπαραγωγών της Αργαλαστής .
Ο τοπικός Αρχιεπίσκοπος ιεράρχης σεβασμιότατος Ιγνάτιος ήταν παρόν και έδωσε τον πατρικό τόνο σε αυτή την εκδήλωση γιατί η συμβολή της εκκλησίας είναι πάντα το επιστέγασμα σε εκδηλώσεις που προάγουν το πολιτισμό, ήθη και έθιμα κάθε περιοχής και ιδιαίτερα της δικής μας.
Μετά τις ομιλίες των οινοπαραγωγών οι παρόντες – ο κόσμος -δοκίμασαν τα κρασιά που πρόσφεραν...
οι οινοπαραγωγοί αλλά μας άρεσαν ιδιαίτερα οι ποικιλίες κρασιού του οινοπαραγωγού Ρακή και θυμηθήκαμε πως βρεθήκαμε το φθινόπωρο στη περιοχή της Αργαλαστής και θαυμάσαμε τους τοπικούς εκεί αμπελώνες όπου φεύγοντας απ’ από την Αργαλαστή και τραβώντας για το Λαύκο εκεί στο Πήλιο, αμέσως μετά τη στροφή ανάμεσα στα λιόδεντρα, είναι ένα ίσωμα γεμάτο λαδανιές, χαμόμηλο, ασφάκες και πουρνάρια παίρνεις τον κατήφορο αριστερά ανάμεσα στη πυκνή βλάστηση και μετά από λίγη ώρα βλέπεις κάτι που δε θα το έβαζε ποτέ ο νούς σου.
Ένα αμπέλι όμορφο που βγάζει κρασί γλυκό και μυρωδάτο, που δε χρειάζεται να περιμένει το χρόνο για να το προικίσει με το δώρο του Διόνυσου.
Το σταφύλι ακόμα και πάνω στο κλήμα μοσχοβολάει τριαντάφυλλο, κι ο μούστος μες στα πιθάρια είναι απόσταγμα από νέκταρ. Ένα αμπέλι με επιμέλεια φροντισμένο όπως δούλευαν τη γη κάποτε οι αρχαίοι Αιολείς αμπελουργοί. Είναι το αμπέλι του Ρακή.
Χρειάζεσαι μάτι έμπειρο , λαμπρότητα ψυχής και την ανάγκη του Ομήρου για να υμνήσεις αυτό το εξαίσιο κόκκινο ηδονικό κρασί που καμιά θεωρία, καμιά πίστη δεν αξιώθηκε να του δώσει μια θέση στο πάνθεο της απόλαυσης.
Μπορεί να ζητήσεις την παρέα του Πλάτωνα για να ζήσεις ένα καινούργιο ¨ Συμπόσιο ¨ με συνδαιτυμόνες όλους τους πραγματικούς φίλους – που σπανίζουν σήμερα – γιατί τότε δε θ άσε μόνο συμποσιαστής αλλά και συνάρχοντας στο βραδινό συμπόσιο πάνω στους καναπέδες με τις φλοκάτες και τα κούτσουρα απ’ τις κουμαριές να σιγοκαίνε στο τζάκι όπου και οι Ολύμπιοι θεοί θα ζήλευαν ακόμα….
Και οι κούπες μας θάνε τα γερά σκαριά που θα μας πάνε ανοιχτά στο ήρεμο το πέλαγος του οίνου αυτού του τρανού θεραπευτή της λύπης.
Και να: σύντομα θάρθουν οι αυλητρίδες θα πιούν και αυτές και θα χορέψουν σαν τις ανέμελες τις Βάκχες παίζοντας με τον αυλό γλυκούς και απαλούς σκοπούς προσμένοντας την παρουσία του Διόνυσου για ν’ ανάψει στα καλά το γλέντι.
Ίσως να έρθουν και οι μούσες οι εννιά με τις ξανθές τις μπούκλες γιατί κι αυτές το χαίρονται να βρίσκονται ανάμεσα στα λατρευτά τα νιάτα.
Κι έχοντας τη ζεστασιά μέσα στην καρδιά μας θα αναλάβει η ποίηση ως θεά του λόγου να τραγουδήσει τον έρωτα και την αγάπη γιατί κληρονομήσαμε την θέληση να μη θέλγουμε την υπερβολή, τη νωθρότητα , το μένος , τις ευτελείς αυτές σειρήνες των καιρών μας.
Δε φυτεύουμε δέντρα που δε μας προσφέρουν τίποτε άλλο πέρα από τη σκιά τους .
Δε θέλουμε άλλη γη πέρα από τη θάλασσα.
Αυτές οι εμπειρίες σε καταλαμβάνουν και σε ανάγουν σε ένα επίπεδο που ο Σωκράτης με τον Αριστοφάνη θα ζήλευαν αν γνώριζαν ότι εσύ ο σημερινός θνητός απολαμβάνεις το κρασί Ευή Ευάν του αμπελουργού Ρακή.
