Η δημοσιογραφία δεν αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία

Ντίνα Δασκαλοπούλου, Μάριος Διονέλλης στο Solimed

Στην Ευρώπη της λιτότητας η δημοσιογραφία δεν αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία. Τα Μέσα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι δημοσιογράφοι απολύονται σωρηδόν, η χρηματοδότηση για έρευνα μειώνεται, η εξουσία των εκδοτών επί των δημοσιογράφων είναι πια σχεδόν παντού απόλυτη.
Το κοινωνικό ρεπορτάζ θεωρείται περιττή πολυτέλεια κι ελάχιστοι πια ρεπόρτερ ασχολούνται μ' αυτό -και να ήθελαν οι εκδότες πια δεν αγοράζουν.
Κι η κατάσταση της δημοσιογραφίας επιδεινώνεται όταν έρχεται να καλύψει το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα των τελευταίων δεκαετιών, ενώ στην πραγματικότητα δεν της επιτρέπεται ούτε καν να μιλήσει επί της ουσίας γι' αυτό.
Ο Giacomo Zandonini δουλεύει ως freelance ρεπόρτερ στην Ιταλία -η Λαμπεντούζα είναι το ιταλικό «οικείο κακό». «Εχουμε να αναμετρηθούμε συνεχώς με τη γραμμή τού κάθε εκδότη στο.. προσφυγικό και πολύ συχνά η γραμμή είναι

“δεν μιλάμε γι' αυτά”», λέει ο Giacomo. «Ετσι, πολύ συχνά, ιστορίες από την Ιταλία δεν τυπώνονται σε ιταλικά Μέσα, αλλά τις διαβάζουμε στον Guardian».
Ακριβώς την ίδια συνωμοσία της σιωπής αντιμετωπίζουν και οι Ισπανοί ρεπόρτερ: τα Μέσα τους τούς έστελναν κατά δεκάδες στη Μυτιλήνη, αλλά κανένα δεν θέλει ιστορίες από τη Μελίγια ή τη Χουέλβα -εκεί δηλαδή που σκάνε τα κύματα των προσφύγων ή εκεί που οι μετανάστες υποφέρουν στα φραουλοχώραφα.
«Γιατί οι εκδότες δεν θέλουν να δείξουν αυτό που συμβαίνει εδώ και οι αναγνώστες ντρέπονται γι' αυτό», λέει ο Miguel Angel Rodriguez. «Ετσι, είναι προτιμότερη μια ιστορία από την Ελλάδα».
- απόσπασμα από ρεπορτάζ που υπογράφουν η Ντίνα Δασκαλοπούλου κι ο Μάριος Διονέλλης στην ΕφΣυν