Η χώρα μας ήταν πάντοτε τυχερή, διότι σε κρίσιμες στιγμές είχε ηγέτες που διέθεταν ακτινοβολία στο παγκόσμιο σκηνικό.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στεκόταν απολύτως στο ίδιο επίπεδο με τον Λόιντ Τζορτζ και τους άλλους συγχρόνους του.
Δεν ήταν τυχαίες οι αποφάσεις που έπαιρνε ούτε το πώς διάβαζε τους διεθνείς συσχετισμούς και το τι κέρδισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ηταν ένας Ελληνας πατριώτης που πίστευε στη Μεγάλη Ελλάδα, αλλά φρόντιζε να είναι απολύτως εξαγώγιμος, γιατί ήξερε ότι αυτό μετρούσε στο τέλος της ημέρας.
Τέτοιος ηγέτης ήταν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αυτοδημιούργητος, αλλά γεμάτος δύναμη και ένστικτο, μπόρεσε να σταθεί στο ίδιο επίπεδο με ιερά τέρατα της εποχής του: τον Σμιτ, τον Ντ’ Εστέν κ.ά. Επεισε με την παρουσία του και τα επιχειρήματά του πως η Ελλάδα έπρεπε να γίνει μέλος της ΕΟΚ. Δάμασε, όμως, ταυτόχρονα ένα λαό που είχε ήδη μπει στην τροχιά του λαϊκισμού.
Δεν χάιδεψε αυτιά, δεν αναμάσησε τα δημοφιλή κλισέ, αλλά χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και φώναξε αυτό που πίστευε ότι ήταν καλό για τον τόπο. Δεν κλάφτηκε σε κανέναν ούτε εμφανίστηκε ποτέ να «ζητάει» πράγματα. Οπως και ο Βενιζέλος, φερόταν με τρόπο που πρόδιδε μια συλλογική, εθνική αυτοπεποίθηση.
Χθες ήταν σαφές ότι δεν διαθέτουμε τέτοια ηγεσία. Η χώρα είχε μία τεράστια ευκαιρία να ξεπεράσει το ζήτημα της «αδικίας» που θεωρούμε ότι έχουμε υποστεί και να προβάλει αυτοπεποίθηση, θετική ενέργεια και όραμα για το μέλλον. Φοβάμαι ότι προβάλλουμε την εικόνα μιας «μικρής» χώρας και αυτό δεν είναι καλό. Ιδιαίτερα όταν στην ευρύτερη γειτονιά μας υπάρχουν ηγέτες με αυτοπεποίθηση και αλαζονεία. Είναι άλλο πράγμα οι γενναίες δηλώσεις και αποστροφές λόγων και εντελώς διαφορετικό ο στιβαρός λόγος που πείθει ότι κρύβει ισχύ, ενότητα, σχέδιο.
Μελαγχόλησαν πολλοί χθες. Ενιωσαν ότι ένας τόπος με μεγάλη Ιστορία πίσω του είχε μία ευκαιρία να λάμψει διεθνώς και δεν το έκανε. Εχει μικρύνει η Ελλάδα ή απλώς περνάμε μια φάση παρακμής, από εκείνες που έχουμε ξαναπεράσει πριν αρχίσουμε να ανακάμπτουμε; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι άλλη μία φορά αναρωτήθηκα με αγωνία πού μπορεί να κρύβεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του σήμερα…
