Όταν ο Αμβρόσιος και ο Τραμπ,
ασκούνται στη χυδαιότητα...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν θεσμοθετημένη η σκλαβιά των μαύρων. Δεν το σκέφτονταν, δεν το ζορίζανε οι λευκοί το ζήτημα, τους έμοιαζε πολύ νορμάλ και τακτοποιημένο από κάποια ανώτερη δύναμη.
Τέλειωσε όμως το πάρτι με το χρώμα του δέρματος, ως και εμφύλιος έλαβε χώρα στις ΗΠΑ για να ψοφήσει η σκλαβιά.
Ύστερα καταγράφονταν ως κατώτεροι άνθρωποι τα μέλη της LGBT κοινότητας. Αφού ήταν διαφορετικοί στο κρεβάτι, ούτε να τους φτύσεις δεν αξίζανε.
Το έγραφε ρε παιδιά και στην Παλιά Διαθήκη, σε ένα σωρό εδάφια. Αλλά μας τελείωσε κι αυτό, γίναμε όλοι ίσα κι όμοια, ως και σύμφωνο συμβίωσης αποκτήσανε.
Κάτι πήγε να γίνει με τους ανάπηρους, έπεσε κι εκεί φάπα. Ούτε αυτούς μπορείς να τους κοροϊδέψεις πια, σε παίρνουνε με τις πέτρες.
Ούτε τους τσιγγάνους, ούτε τις πουτάνες, ούτε τους ζωόφιλους, ούτε τους κοντούς, ούτε τους γέρους, ούτε τους στραβοκάνηδες, ούτε τους αλλήθωρους, ούτε τους καραφλούς, ούτε καν τους αποφοίτους Χαρβαρντ.
Πάει τέρμα ο ρατσισμός, κουβέντα δεν μπορείς να πεις, ραμμένος ο στόμας…
Εκτός κι αν την πέσεις σε χοντρή ή χοντρό! Εκεί επιτρέπεται να πεις ό,τι γουστάρεις, επιτρέπεται να ξεράσεις ένα βυτίο χολή, επιτρέπεται να τους καταρρακώσεις, επιτρέπεται να τους ισοπεδώσεις.
Το υπερβολικό πάχος δεν περιλαμβάνεται ακόμη στον κατάλογο της καλής συμπεριφοράς, δεν είναι ρατσιστικό να επιτίθεσαι στους χοντρούς και στις χοντρές.
Βγάζει γέλιο το πράγμα, κοπάνα τες ρε φίλε τις ντουλάπες τις δίφυλλες, βαράτε τους σαπιοκοιλιάδες, αντέχουν στο ξεφτιλίκι.
Το καθαγιάζει άλλωστε και ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, που έβγαλε κρετίνο τον Νίκο Φίλη ακριβώς επειδή είναι υπέρβαρος.
Το είχε πει προ ημερών, το επανέλαβε χθες σε φυλλάδιο που κυκλοφόρησε: «Παχεία γαστήρ, λεπτόν ου τίκτει νόον».
Σαν να λέμε το παχύ στομάχι δεν γεννάει έξυπνο νου. Σαν να λέμε ότι όλοι οι χοντροί και οι χοντρές είναι πλάσματα χαζά και κουτά και κουκουρούκου…
Πού το βρήκε γραμμένο ο Παναγιώτατος και το σερβίρει, δεν έχω ιδέα. Ούτε καν ο Φίλης δεν το ξέρει, που είναι και πιστός χριστιανός.
Υποθέτω ότι ο Μητροπολίτης έχει πρόσβαση σε πολύ πιο σοβαρές βιβλιοθήκες από τη δική μου και του υπουργού και τις ανακαλύπτει εύκολα τέτοιες αιώνιες αλήθειες.
Κι όταν τις επισκέπτεται για να φρεσκάρει τη μνήμη του, πρέπει να πίνει κι ένα καφεδάκι με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ναι, ναι, τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία των ΗΠΑ, ο οποίος πάνω εκεί που ξεσπάθωνε ο Αμβρόσιος συμμετείχε στο ντιμπέιτ με την Χίλλαρυ Κλίντον.
Και του υπενθύμισε η υποψηφία των Δημοκρατικών το στόρι με την Αλίσια Μασάδο. Την πρώην Μις Κόσμος, που το 1996 την είχε ο Ντόναλντ χαρακτηρίσει Μις Πίγκυ λόγω κάποιων παραπανίσιων κιλών που φόρτωσε αμέσως μετά απ’ τον διαγωνισμό.
Το θυμήθηκε η Χίλαρυ, του το είπε κι ο Τραμπ έχασε τα λόγια του. Τα ξαναβρήκε εν τέλει χθες και προχθές, μόνο για να επιτεθεί εκ νέου στην Μασάδο.
Γιατί ήταν χοντρή, γιατί έβγαζε γλώσσα, γιατί δεν προσπαθούσε, γιατί, γιατί, γιατί…
Ο Ντόναλντ από τη μία, ο Αμβρόσιος από την άλλη. Ο μπίζνεσμαν και ο ιεράρχης. Οι δύο όψεις του ίδιου άθλιου και αισχρού και προσβλητικού νομίσματος.
Οι εκπρόσωποι του τελευταίου ρατσισμού, του τελευταίου αναχώματος που υψώνει στην καθημερινή ζωή μας η χυδαιότητα.
Δεν είναι ώρα άραγε να τους στείλουμε και τους δύο στο σπιτάκι τους;...
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
.jpg)
