Σήμερα το πρωί πήγα στο μνημόσυνο
ενός συγγενικού μου προσώπου και καθόμουν στα σκαλιά της εκκλησίας παίζοντας με τα παιδιά μου.
Η δοξολογία είχε τελειώσει και είχε αρχίσει η επιμνημόσυνη δέηση αλλά εμείς ήμασταν το νούμερο 2 οπότε περιμέναμε.
Φαίνεται υπάρχει κάποιος λόγος που τους ξεπροβοδίζουμε έναν-έναν (πέραν του οικονομικού εννοώ).
Ξαφνικά όμως ο παπάς διέκοψε την διαδικασία και με ύφος γλυκού γέροντα έκανε ένα διαφημιστικό διάλειμμα.
«Θα θέλαμε την βοήθειά σας αγαπητοί μου» είπε, «γιατί μας ήρθε ο ΕΝΦΙΑ 3.600€ και η δόση του βγαίνει 650€ και χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας.
Γιατί αυτός ο ναός είναι δικός μας, εννοώ μαζί τον φτιάξαμε και μαζί πρέπει να τον κρατήσουμε.
Και επειδή αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κάποιον μεγάλο δωρητή θα περάσει τώρα ένας δίσκος να δώσετε ό,τι μπορείτε».
Στην αρχή όλη η φάση ήταν λίγο αστεία, αν και δεν ξέρω πως ένιωσαν οι άνθρωποι οι οποίοι αποχαιρετούσαν το Νο.1 που έπεσε πάνω τους το διαφημιστικό διάλειμμα.
Μου είπαν μάλιστα ότι πριν λίγες εβδομάδες ο ίδιος παπάς είχε αρχίσει να ζητάει ενίσχυση για να πάρει τα χαλιά από το καθαριστήριο «γιατί πέρυσι δεν πληρώναμε και τώρα δεν μας τα δίνει ο χριστιανός αν δεν τον πληρώσουμε... και τα χαλιά τα χρειαζόμαστε».
Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ότι η εκκλησία ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΕΝΦΙΑ, τουλάχιστον για τους λατρευτικούς χώρους.
Ο νόμος είναι ξεκάθαρος: Δεν πληρώνουν ΕΝΦΙΑ για τα κτήρια τα «νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες των γνωστών θρησκειών και δογμάτων κατά την παρ. 2 του άρθρου 13 του Συντάγματος και ιδιοχρησιμοποιούνται για την εκπλήρωση του λατρευτικού, θρησκευτικού και κοινωφελούς έργου τους, καθώς και οι υποκείμενες στο ειδικό συνταγματικό καθεστώς Ιερές Μονές του Αγίου Όρους, κείμενα εντός ή εκτός αυτού».
Αυτό που έλεγε ο παπάς προφανώς είναι ότι η ενορία του έχει και μερικά ακόμα κτήρια που δεν ξέρω αν τα νοικιάζει κιόλας και δεν ξέρω και αν σε κάποια από αυτά μένει και ο γλυκός παππούλης τα οποία εμπίπτουν στις διατάξεις του χαρατσιού.
Μετά τα μνημόσυνα ακολούθησε και το κήρυγμα: Διηγήθηκε την εμπειρία του στο super market που ένα κοριτσάκι, λέει, δεν είχε ξαναδεί ποτέ του παπά και ρώτησε τη μαμά του «γιατί είναι ντυμένος έτσι αυτός ο κύριος;».
Το χειρότερο μάλιστα -κατά τον παπά- ήταν ότι η μαμά δεν της εξήγησε και έτσι ο παπάς κατέληξε στο συμπέρασμα: «για αυτό έχουμε γεμίσει αιρέσεις».
Θεώρησα ότι είχε δίκιο και δεν έχασα την ευκαιρία να εξηγήσω στον γιό μου «τι είναι ο παπάς», αυτός ο δημόσιος υπάλληλος που πουλάει «αγάπη μόνο» και που δεν ντρέπεται να λέει ψέματα στους πιστούς του, την ευαίσθητη στιγμή που αποχαιρετούν έναν δικό τους άνθρωπο.
Αυτές τις ημέρες υπάρχει μια σύγκρουση μεταξύ Φίλη και Ιερώνυμου σχετικά με το μάθημα των θρησκευτικών.
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι σε αντίθεση με όλες τις άλλες επαγγελματικές κατηγορίες έτσι και τολμήσεις να γράψεις κάτι κατά της εκκλησίας σου την πέφτουν όλοι με επιχειρήματα του τύπου «άλλο οι τραγόπαπες με τα χρυσά άμφια και άλλο ο κλήρος» και έχουν πάντα να σου πουν μια φοβερή ιστορία που κάποιος παπάς νοιάζεται για τους πρόσφυγες και για τους φτωχούς και για τους... ξέρω γω... παραπληγικούς.
Και εγώ νοιάζομαι για τους φτωχούς, και ένα σωρό κόσμο ξέρω που άφησε κάθε ελεύθερη ώρα της ζωής του για να είναι δίπλα στους πρόσφυγες. Αυτό όμως δεν είναι ηρωισμός, είναι υποχρέωση.
Αυτά σκεφτόμουν στα σκαλιά της εκκλησίας όταν ξεπάρκαρε μπροστά από την εκκλησία ένας άλλος παπάς σε ένα μπλέ BMW X1...
Υ.Γ. Έχω αρχίσει να προβληματίζομαι. Τις ημέρες που προσπαθώ να πείσω τον κόσμο ότι το ThePressProject αξίζει ως οξυγόνο ενημέρωσης γράφω κείμενα που δυσαρεστούν όλο και μεγαλύτερες ομάδες του πληθυσμού.
Και έχω προβληματιστεί τώρα γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ ποια θα είναι η επόμενη...
Κώστας Εφήμερος, thepressproject.gr
