Πήρε θέση η ΕΣΗΕΑ, το συνδικαλιστικό όργανο που εκπροσωπεί τους δημοσιογράφους για το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες.
Όχι σε άδειες που οδηγούν σε ενημέρωση καρτέλ, λέει αλλά προσπαθώ ως ταπεινό
μέλος της ΕΣΗΕΑ, να καταλάβω και εγώ τι εννοεί. Διαφωνεί με τη συγκέντρωση της ενημέρωσης σε χέρια όσων έχουν και κατέχουν απ ό,τι κατάλαβα, θέλει τακτοποίηση του επί 27 χρόνια άνομου τηλεοπτικού τοπίου αλλά κυρίως υπεραμύνεται της ανάγκης να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας.
Αν ξύσεις όμως την επιφάνεια της –θέλω και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο-επιχειρηματολογίας, θα βρεις τις ευθύνες της ίδιας της ΕΣΗΕΑ.
Γιατί όσα περιγράφει ως αναγκαιότητες και η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου και η απρόσκοπτη λειτουργία της δημοσιογραφίας και οι θέσεις εργασίας, μα κυρίως η διασφάλιση της ενημέρωσης απέναντι σε ολιγάρχες και τις επιθυμίες τους, είναι πρωτίστως δουλειά των δημοσιογράφων και της ΕΣΗΕΑ και όχι των κυβερνήσεων.
Δεν κατάλαβα με ποιό τρόπο θέλει τελικώς το συνδικαλιστικό-ο Θεός να το κάνει-όργανο των δημοσιογράφων την τακτοποίηση του τηλεοπτικού τοπίου και την αδειοδότηση. Να γίνει διαγωνισμός; Να μη γίνει;
Να μείνουν οι παλιοί καναλάρχες; Να πληρώσουμε τα χρέη τους αφού αυτοί ούτε μπορούν αλλά ούτε θέλουν να τα πληρώσουν;
Πώς θα διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας για ένα κανάλι όπως το MEGA, στο οποίο αυτοί που μαζί τα φάγανε, μασάνε τώρα την τσίχλα της κυβερνητικής επίθεσης στα κανάλια, για να κρύψουν τις οσμές από το φαγοπότι;
Αν πάλι η ΕΣΗΕΑ θέλει το διαγωνισμό, πώς έπρεπε να γίνει αυτός; Πώς δηλαδή αυτοί που έχουν χρήματα για να πάρουν ένα κανάλι θα αποκλειστούν; Και είναι λογικό να αποκλειστούν; Εγγύηση της σωστής λειτουργίας των καναλιών και της δημοσιογραφίας είναι το αν ο καναλάρχης είναι ο Ψυχάρης αλλά όχι ο Καλογρίτσας, ή η διαφάνεια, οι δημοκρατικοί όροι και η ίδια η ΕΣΗΕΑ;
Με μια ακόμη ανακοίνωση συνδικαλισμού φοιτητικού αμφιθεάτρου, η ΕΣΗΕΑ, εμφανίζεται φιλολαϊκή και φιλοδημοσιογραφική, και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα, κρύβοντας από πίσω ένα καθεστωτικό προσωπείο.
Η ΕΣΗΕΑ, υπήρξε απούσα, όταν στη χώρα διαμορφωνόταν όλες οι συνθήκες της διαπλοκής, οι νταβατζήδες, η πολιτική τους θεσμοθέτηση και κυρίως τα τσιράκια τους. Πολλά από τα τσιράκια αυτά, έχουν ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ. Και η ΕΣΗΕΑ δεν έκανε τίποτα όχι για να τους διαγράψει, αλλά για να δείξει πως η δημοσιογραφία δεν είναι έτσι.
Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων δεν τα παίρνουν, αλλά έχουν αποδεχθεί ως δημοσιογραφικό status τον εκμαυλισμό που δημιουργήθηκε με την άδεια και την ευλογία της ΕΣΗΕΑ. Διπλοθεσίες, υπηρέτηση σε γραφεία τύπου, αργομισθίες, δημιουργήθηκαν με την άδεια της ΕΣΗΕΑ που αναφωνούσε πως δεν είναι κακά όλα αυτά γιατί ενισχύουν το μεροκάματο των δημοσιογράφων.
Των ίδιων φυσικά πάντα και με καταπάτηση κάθε έννοιας δεοντολογίας και ηθικής.
Ακόμη και τώρα που η ΕΣΗΕΑ εκφράζει τον προβληματισμό της για το πού μπορεί να καταντήσει η δημοσιογραφία με τη διαδικασία αδειοδότησης, δεν θέλει να καταλάβει πως δε μιλά για τη δημοσιογραφία αλλά για το πτώμα της, το οποίο έχει ενταφιάσει προ πολλού με τιμές και έξοδα των νταβατζήδων.
Χιλιάδες δημοσιογράφοι δουλεύουν ανασφάλιστοι, στο έρμαιο της εργοδοσίας και γι αυτό δεν φταίει ο διαγωνισμός. Χιλιάδες πραγματικοί δημοσιογράφοι του διαδικτύου, ο βασικός πλέον όγκος της δημοσιογραφίας, δεν μπορούν να γίνουν καν μέλη της ΕΣΗΕΑ γιατί η Ένωση και όσοι τη διοικούν, ανάμεσα στη μάχη για την Προεδρία, δεν έχει χρόνο να διαπιστώσει, ή ίσως δεν μπορεί ,πώς εξελίσσεται η σύγχρονη δημοσιογραφία.
Η φιλοδημοσιογραφία της ΕΣΗΕΑ, (η οποία έχει βασική ευθύνη και για τον ξεπεσμό της δημοσιογραφίας και γι αυτό των δημοσιογράφων), δεν αποδεικνύεται με ανακοινώσεις τρόμου για την ανεργία.
Η προάσπιση της δημοσιογραφίας και του κοινωνικού της ρόλου, δεν προέρχεται μέσα από αυτοματισμό που ως λύση σε όλα βλέπει την «εξασφάλιση των θέσεων εργασίας». Είναι και πιο σύνθετη και πιο απαιτητική.
Εξασφάλιση θέσεων εργασίας μπορεί να γίνει σε κανάλια που θα ακολουθήσουν την πορεία του MEGA αργά ή γρήγορα αν γίνουν απαιτητά τα θαλασσοδάνεια;
Και είναι το ζητούμενο μόνο η εργασία ή πού την κάνει κάποιος; Δηλαδή μας αρκεί ο δημοσιογράφος και η δημοσιογραφία να υπάρχουν ως αντίπαλοι και ντροπή της κοινωνίας;
Το παραμύθι πως προασπίζεται όχι τη διαπλοκή αλλά τις θέσεις εργασίας πρέπει να σταματήσει. Διαφορετικά πρέπει να φτάσουμε στην ακρότητα να υπερασπιζόμαστε τον Εσκομπάρ, γιατί η σύλληψή του και το χτύπημα του καρτέλ της κόκας, οδήγησε στο να χαθούν θέσεις εργασίας.
Σε μια κοινωνία γεμάτη παθογένειες, η δημοσιογραφία είναι άρρωστη βαριά. Η λύση θα προκύψει μέσα από αυτή την παραδοχή και όχι από την αυτιστική τοποθέτηση των δημοσιογράφων στην κορυφή της κοινωνίας, όταν μάλιστα σέρνονται στα κοινωνικό πάτο.
Την κατάντια μας και τον ξεπεσμό του επαγγέλματος δεν τη δημιούργησε η διαδικασία του διαγωνισμού. Συνέβησαν και συμβαίνουν με την ανοχή της ΕΣΗΕΑ. Η Ένωση οφείλει να προασπίζει εξίσου τους δημοσιογράφους και τη δημοσιογραφία.
Ούτε το ένα κάνει, ούτε το άλλο. Αντιθέτως προσπαθεί να οικοδομήσει πάνω στο θυμικό και την εξαθλίωση που δημιουργήθηκε και από τη δική της απουσία ένα ωραίο μνήμα.
Η ΕΣΗΕΑ ήταν απούσα όταν οι ολιγάρχες και το πολιτικό κατεστημένο οικοδομούσαν μεθοδικά μια εξαρτημένη δημοσιογραφία και συγκροτήματα Τύπου που τρέφονταν από τα δανεικά και αγύριστα.
Οδήγησε έτσι το επάγγελμα στον αντίποδα της κοινωνικής ανάγκης, το άφησε να κυλίσει στη συναλλαγή,το έκανε σχεδόν εχθρικό στην κοινωνία και τους ανθρώπους.
Το ίδιο συνεχίζει και σήμερα. Παρ όλα αυτά, η πραγματική δημοσιογραφία με τον ένα ή άλλο τρόπο θα συνεχίσει να υπάρχει. Δεν είμαι σίγουρος για την ΕΣΗΕΑ.
ΥΓ Φαντάζομαι πως για την ΕΣΗΕΑ, ο κίνδυνος που προκύπτει από τους ολιγάρχες για τη δημοσιογραφία, διαφαίνεται από την πιθανή μελλοντική λειτουργία τους αφού πάρουν τηλεοπτική άδεια από τη διαδικασία αδειοδότησης.
Όχι για παράδειγμα από το γεγονός πως ένας ολιγάρχης που λέγεται Βγενόπουλος, κάνει 30 μηνύσεις και αγωγές σε ένα δημοσιογράφο γιατί ασκεί τη δημοσιογραφία. Ε;
.jpg)
