Η βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση την οποία διέρχεται σήμερα η πατρίδα μας, είναι πρωτίστως και κυρίως κρίση πολιτική.
Κρίση πολιτικής ηγεσίας.
Κρίση αντιπροσώπευσης. Κρίση αξιών, θεσμών και προτεραιοτήτων.
Η Ελλάδα είχε την απόλυτη εθνική ατυχία, να βρεθεί στη μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας της, με το χειρότερο πολιτικό δυναμικό στο τιμόνι του τόπου
Από το 2004 και μετά, κάθε Βουλή που προκύπτει από την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Το επίπεδο υποχωρεί. Επίμονα και σκανδαλωδώς.
Για να φτάσουμε στο σημείο, η σημερινή Βουλή, η δεδομένη σύνθεση των 300 «αντιπροσώπων» μας, να είναι η χειρότερη των τελευταίων ετών.
Η χειρότερη στην εποχή της κρίσης. Η χειρότερη στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Χωρίς πολιτική ηγεσία, η χώρα δεν πηγαίνει πουθενά. Και δεν θα καταφέρει φυσικά να εξέλθει του σημερινού εθνικού αδιεξόδου, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που δεν υπάρχουν αποτυπώματα επαρκούς ηγεσίας και σε άλλους ενεργητικούς τομείς του εθνικού αφηγήματος.
Δεν υπάρχει εμπνευσμένη και οραματική ηγεσία στην Εκκλησία. Δεν υπάρχει στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο. Δεν υπάρχει στον χώρο της οικονομίας.
Φυσικά, η ευθύνη βαρύνει εμάς. Εμείς φταίμε για το σημερινό κατάντημα του πολιτικού κόσμου.
Εμείς επιβραβεύουμε με την ψήφο μας ανικανότητες και ανεπάγγελτους, να αποκτούν δικαίωμα στο μέλλον μας, έχοντας δικαίωμα υπογραφής για την καθημερινότητα της ζωής μας.
Αυτό είναι και το μεγάλο εθνικό πρόβλημα, που θα μπορούσε ενδεχομένως να ξεκινήσει να λύνει μια γενναία Συνταγματική Αναθεώρηση.
Η Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή πολιτικού υποδείγματος. Χρειάζεται ηγέτες να βγουν μπροστά, να πείσουν την κοινωνία και να την παρακινήσουν να τους ακολουθήσει.
Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε ένα ανεπαρκές πολιτικό δυναμικό, από το… κάτω ράφι, να γκριζάρει το μέλλον του τόπου μας.
Να γκριζάρει το μέλλον των Ελλήνων...
