Πριν αρκετά χρόνια μια λαμπρή σχολή του Δήμου Βόλου έλαμψε με τη παρουσία και το έργο της στην πόλη μας ,αυτή των εικαστικών τεχνών.
σκίτσο, ψηφιδωτό μέχρι και μαθήματα υποκριτικής παραδίδονταν από τη σχολή σε όσους κατοίκους της πόλης του Βόλου ήθελαν να ασχοληθούν ερασιτεχνικά, δημιουργικά στη τέχνη.
Ειδικά στη μαρμαρογλυπτική η σχολή δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τον αντίστοιχο τομέα της σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Οι μαθητές της σχολής κάτω από την εποπτεία των δασκάλων της μάθαιναν τα μυστικά της τέχνης και έφτιαχναν έργα που κοσμούσαν την ίδια τη σχολή δίνοντας έτσι την αίσθηση της δημιουργίας όχι μόνο σε όσους πελεκούσαν το μάρμαρο ή το ξύλο, έπλαθαν τον πηλό, έκοβαν το γυαλί , αναμίγνυαν τα χρώματα και έπαιζαν με τις σκιές αλλά και στους επισκέπτες που
ιδιαίτερα στις εκθέσεις ήταν πολλοί συμπολίτες που γνώριζαν ότι η τέχνη δεν αφήνει το μυαλό να πέσει στο λήθαργο και την απάθεια.
Ήταν καλές οι μέρες τότε. Και μετά άρχισε η πτώση. Γαλάζιες και πράσινες πολιτικές παραφυάδες μπήκαν στα δημαρχιακά πράματα στερούμενοι εικαστικών ευαισθησιών κι έτσι η σχολή ήταν για αυτούς μια απρόθυμη αγγαρεία που άλλοι τους φόρτωσαν.
Με σύμμαχο την απάθεια και το ‘ωχ αδελφέ, εγκατέλειψαν το εικαστικό στολίδι της πόλης μας και
ασχολήθηκαν με άλλα πιο ενδιαφέροντα κατ’ αυτούς για την πόλη…
Σήμερα η σχολή εικαστικών τεχνών είναι πλέον ένα φάντασμα του παλιού εαυτού της με σπασμένα τζάμια, γκράφιτι και μούχλα.
Ελπίζουμε ότι κάποια μέρα η Άνοιξη να ρίξει πάλι ένα φως δημιουργίας στα σπλάχνα της
και η τέχνη να επιστρέψει στο δημοτικό χώρο δημιουργίας.
Το μπακάλικο ας πάει σε κάποιον άλλο χώρο. Θα το πράξει η τωρινή δημοτική αρχή ή
αυτά που λέμε είναι σαχλαμάρες διότι μόνο μια Πάολα είναι η καλλιτέχνιδα της σήμερον;
