Όντως ένας κύκλος έκλεισε για την Ελλάδα. Αλλά φοβάμαι για τον καινούργιο που άνοιξε. Γιατί και στον καινούργιο κύκλο που μπαίνουμε με το ίδιο χρέος δεν θα μπούμε;
Το να αλλάζεις κύκλους κρατώντας το ίδιο χρέος στα χέρια, είναι αυτό που λέει και το τραγούδι «η ζωή μου κύκλους κάνει».
Είναι σαν να κρατάς μια βόμβα στα χέρια σου, απλά σου παραχωρούν ένα μεγαλύτερο δωμάτιο για να σκάσει. Δεν σου παίρνουν την βόμβα από τα χέρια.
Που πας λοιπόν μ' αυτό το χρέος, ρε Καραμήτρο; Που πας μ' αυτό το χρέος, που μετά από έξι χρόνια μας είπαν ότι δεν είναι βιώσιμο. Αφού πρώτα μας έκαναν τον βίο αβίωτο. Αντί για λύση στο χρέος μας δόθηκε ένας οδικός χάρτης.
Οδικός χάρτης!!!
Μου θύμισε μία σκηνή από τα χρόνια του πανεπιστημίου. Είχαμε πάει φοιτητές από την Κομοτηνή εκδρομή στο Σουφλί. Δεν ξέρω ποιον δρόμο πήραμε και πως βρεθήκαμε σε κάτι χωράφια στο πουθενά.
Είχαμε προφανώς χαθεί, αλλά συνεχίσαμε να πηγαίνουμε επειδή ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο και επειδή υπήρχε βενζίνη και επειδή ελπίζαμε ίσως ότι στο τέλος των χωραφιών θα ξεπροβάλει από μόνος του ο προορισμός μας.
Ώσπου κάποια στιγμή πετάχτηκε η φίλη μας από τα πίσω καθίσματα φωνάζοντας «Σταματήστε ρε παιδιά, που πάμε; βγάλτε έναν χάρτη να δούμε που είμαστε».
Έτσι λοιπόν και οι δανειστές μας. Μας έδωσαν έναν οδικό χάρτη αναγνωρίζοντας τουλάχιστον ότι έχουμε χαθεί. Ότι πηγαίναμε στα τυφλά μέχρι τώρα. Ότι πληρώναμε, πληρώναμε, πληρώναμε και πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε.
Η κατάσταση έχει αγριέψει . Η εκτίναξη των τιμών στα ύψη, η φρικτή αυτή υπερφορολόγηση, η αβάσταγη, η δίχως άλλο, δεν ξέρω τι ελπίδες μπορεί να γεννήσει σε έναν άνθρωπο, έστω κι αν αυτός έχει μπει σε έναν καινούργιο κύκλο.
Μικρές, μηδαμινές. Και πως μπορείς να μιλάς για ελπίδα βράζοντας σ' αυτό το μεγάλο καζάνι της απαισιοδοξίας.
Η αξιολόγηση έκλεισε, χωρίς να κλείσει εντελώς και κλείνοντας άφησε κάποιες χαραμάδες ανοιχτές. Η δόση θα μας δοθεί και ευτυχώς που θα μας δοθεί και θα δοθούν επιτέλους χρήματα από το κράτος στους άπειρους που χρωστάει και μιαανάσα μικρή, υποτυπώδης, θα δοθεί στην αγορά.
Ικανή όμως για να ξεκινήσει η οικονομία να κινείται; Ουδείς γνωρίζει. Η χώρα ζει ακόμα με δόσεις.
Ο εκλεκτός κύριος Τόμσεν έκανε το έγκλημα του αριστοτεχνικά. Διαφώνησε με τους Ευρωπαίους για τον οδικό χάρτη προς το χρέος λέγοντας ότι πρέπει να γίνει κάτι πιο συνταρακτικό σε σχέση με το χρέος. Έτσι φάνηκε καλός.
Επιφυλάχτηκε λοιπόν, εξ αυτού του λόγου, για τον Σεπτέμβριο. Να δει και να κρίνει. Έτσι άφησε την συμφωνία σε μία εκκρεμότητα. Αυτό ακριβώς ήθελε. Να αφήσει τον Σεπτέμβρη ανοιχτό για να δει τι και πως θα πράξει.
Δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για αδίστακτο άνθρωπο. Είναι ένας άνθρωπος που βλέπεις στο βλέμμα του την εκπαίδευση και την επιθυμία να σκοτώνει κοινωνίες, ανθρώπους και χώρες.
Γεννιούνται μερικοί άνθρωποι έτσι. Είναι οι νουμεράνθρωποι. Αυτοί που διαβάζουν μόνο νούμερα και αριθμούς. Δεν υπάρχει άνθρωπος, δεν υπάρχει απελπισία. Δεν υπάρχει πόνος. Υπάρχει ένα πρόγραμμα που πρέπει να το ακολουθήσεις. Κι όταν το ακολουθείς στο τέλος σου λένε «έχεις πολλά να κάνεις ακόμα».
Ακριβώς όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών. Τα λόγια είναι ίδια. Οι εποχές αλλάξανε. Αυτοί λοιπόν είναι οι νουμεράνθρωποι που συνεχίζουν να βασανίζουν την χώρα μας και τους πολίτες. Τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα για τους δείκτες της οικονομίας.
Οι άνθρωποι όμως παραμένουν εξαγριωμένοι, το μίσος απλώνεται στην Ευρώπη και γεννάει Χιτλερίσκους. Η Ευρώπη έχει διαλυθεί από τον Σόιμπλε και βαδίζουμε προς μία μεγάλη εσωτερική ευρωπαϊκή ρήξη. Έκρηξη.
Ο Βορράς θα κλείσει τις πόρτες, θα σφραγίσει τα μάτια, θα βουλώσει τα αυτιά. Θα έρθει η ώρα που θα μοιάζει προτιμότερο να ζει κανείς με το εθνικό του νόμισμα, φοβισμένος και περιχαρακωμένος, παρά σε μία Ευρώπη ως υπηρέτης μιας υπέρβαρης και άφρονης Γερμανίας η οποία έχει εκτροχιαστεί από κάθε δημοκρατική συμπεριφορά απέναντι στους μη Γερμανούς πολίτες .
Κακά τα ψέματα. Η ισοτιμία του ευρώ ωφελεί μόνο τις εξαγωγές της Γερμανίας και κάποιες χώρες του Βορρά. Όλους τους υπόλοιπους τους έχει διαλύσει.
Αγωνιζόμαστε λοιπόν σαν υπηρέτες που φοβούνται μην τους πετάξει απ' το σπίτι ο πλούσιος κ. Σόιμπλε και βρεθούνε στον δρόμο χωρίς δουλειά.
Κι έτσι αναγκαζόμαστε και καταπίνουμε στεναχώριες και καημούς για να μην μας πετάξει από το σπίτι ο κύριος. Ο κύριος Σόιμπλε.
Ήμουνα στην Πάρο για κάποιες μέρες και κάποια στιγμή βγήκαν από ένα σκάφος , ντυμένοι με κόκκινες μπλούζες, ένα γκρουπ από Γερμανούς, πιάσαν ένα μεγάλο κεντρικό τραπέζι περίπου 20-25 άνθρωποι και παρήγγειλαν μεγάλα, μεγαλύτερα, μικρότερα ψάρια. Χαρούμενοι τρώγαν και πίνανε.
Οι Έλληνες τους κοιτάζανε.Δεν είχαν καμία επαφή, δεν υπήρχε κάποια ανταλλαγή βλεμμάτων, δεν έδιναν σημασία στο ποιοι υπήρχαν γύρω τους. Δεν ενοχλούσαν.
Ήταν ασφαλώς πολύ ευγενική η συμπεριφορά τους στους ανθρώπους του μαγαζιού. Έχουν ευγένεια, έχουν πολιτισμό.
Σκεφτόμουν απλώς ότι αν αυτή η παρέα ήταν ελληνική και τρώγαν αυτά τα φοβερά εδέσματα, αυτά τα πανάκριβα ψάρια πως θα τους κοιτούσαν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες. Έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε εξαιρετικά με αποικία.
Έρχονται οι ξένοι, τρώνε, πίνουν, αγοράζουν τα σπίτια μας , μας πετάνε έξω κι εμείς παρακολουθούμε πως ζούνε οι ξένοι καλά στον τόπο μας και καυχιόμαστε που έχουμε ωραίες θάλασσες και δυνατό ήλιο.
Μοιάζει σαν ο ήλιος πήρε τα κλειδιά αυτής της χώρας, έγινε ρεσεψιονίστ, και μεις άβουλοι θιασώτες μιας χώρας που βουλιάζει χωρίς να μπορεί να παράγει οτιδήποτε.
Η ελληνική ελιά είναι πιο παραγωγική από τον Έλληνα. Έτσι κάπως αισθάνονται οι Έλληνες. Σαν να τους έχουν πάρει τα σπίτια, τους έχουν πετάξει από τα τραπέζια που τρώγανε, σαν να τους πήραν την χαρά.
Σαν να σκορπίσαν δάκρυα και πόνο και θυσίες.Είναι ένα αίσθημα που το νοιώθεις καθημερινά παντού. Ανοίγεις το στόμα σου να αναπνεύσεις κι αναπνέεις μια απελπισία, μια στεναχώρια.
Γυρνώντας προς το σπίτι μέσα στα σοκάκια κάποια στιγμή, από μια πόρτα ανοιχτή είδα ένα ζευγάρι, ήταν καθισμένο, η πόρτα του ψυγείου τους ήταν ανοιχτή.Χαιρετηθήκαμε , η γυναίκα μου είπε να περάσω να με κεράσουν έναν καφέ.
Κοντοστάθηκα εκεί στην πόρτα, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες και μου λέει «Του λέω του άντρα μου, θα βρεις καμιά δουλειά να βάλουμε τίποτα στο ψυγείο γιατί έχει μείνει μόνο του κι αυτό χωρίς ούτε ένα φρούτο να του κάνει παρέα.
Κι αυτός τι μου λέει; Ψυγείο να υπάρχει! Όσο υπάρχει το ψυγείο υπάρχει και η ελπίδα να έρθει το φρούτο».
Έτσι ακριβώς μοιάζει και η Ελλάδα ολόκληρη. Σαν ένα ψυγείο που περιμένει.
Ψυγείο να υπάρχει!!
Υ.Γ.: Συζητείται, έμαθα, ότι αυτοί που βρέθηκαν με πλαστά πτυχία θα δώσουν εξετάσεις για να παραμείνουν στο δημόσιο.
Αν είναι ας ειδοποιήσει κάποιος και τους νέους ανθρώπους που κάθονται και σπουδάζουν ότι δεν χρειάζεται να παλεύουν για πραγματικά πτυχία.
Ας πάρουν ένα πλαστό να κάνουν την δουλειά τους κι αργότερα θα βρεθεί μια κυβέρνηση να τους τα νομιμοποιήσει.
ΠΗΓΗ: altsantiri.gr
