Στα όρια του γελοίου ακροβατούν όσοι σκέπτονται στον ΣΥΡΙΖΑ
ότι η κυβέρνηση πρέπει να δραπετεύσει και να φορτώσει τη βόμβα στον επόμενο.
Δεν είναι σαφές πόσοι και ποιοι το σκέπτονται ή το εισηγούνται ανοιχτά ή, απλώς, το «διαρρέουν» για να φτιάξουν κλίμα.
Είναι όμως βέβαιο ότι όσοι καλλιεργούν τέτοιες σκέψεις δεν καταλαβαίνουν πού βρίσκονται. Κυρίως σε ποια χώρα βρίσκονται.
Πολλά θα μπορούσε κάποιος να υπενθυμίσει περί «πολιτικής σταθερότητας», περί κόψης του ξυραφιού στην οποία κινούνται η χώρα και η οικονομία ή περί αδιεξόδου στο οποίο κινδυνεύουμε όλοι μαζί να βρεθούμε.
Όμως αυτά είναι χιλιοειπωμένα και ο καθένας τα βλέπει από τη σκοπιά του.
Αυτό που φαίνεται ότι δεν έχουν κατανοήσει οι οπαδοί αυτής της άποψης είναι ότι όσοι πρωθυπουργοί, στο παρελθόν, την κοπάνησαν για να φορτώσουν τον μουντζούρη στον επόμενο, καταστράφηκαν πολιτικά. Να τους θυμηθούμε;
1. Ο Κώστας Σημίτης την κοπάνησε εν όψει του εκλογικού Βατερλώ του 2004 και φόρτωσε τον μουντζούρη της ήττας στον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο ίδιος διέδιδε – και τα φιλικά σε αυτόν ΜΜΕ αναπαρήγαν – ότι προαλείφεται για μεγάλη διεθνή θέση υψηλής ακτινοβολίας.
Τελικά έμεινε στα αζήτητα και διαπρέπει ως... αρθρογράφος, του οποίου τα κείμενα απασχολούν μόνο τα ΜΜΕ και κανέναν άλλο.
2. Ο Κώστας Καραμανλής την κοπάνησε εν όψει της εκλογικής τραγωδίας του 2009 και φόρτωσε τη χρεοκοπία στον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο ίδιος διέδιδε ότι, αν χάσει τις εκλογές, θα ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Tuft’s, στο οποίο είχε φοιτήσει και ο ίδιος και όπου άλλωστε υπάρχει από το 2001 η Έδρα Ελληνικών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Τελικά έμεινε στα αζήτητα της Ραφήνας και όπου επιχείρησε να κάνει σοβαρή παρέμβαση – δημοψήφισμα, Μεϊμαράκης – έχασε παταγωδώς.
3. Ο Γιώργος Παπανδρέου την κοπάνησε μη αντέχοντας το κλίμα που ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του στην Ευρώπη και τη χώρα.
Ο ίδιος διέδιδε – και τα φιλικά σε αυτόν ΜΜΕ αναπαρήγαν – ότι προαλείφεται για μεγάλη διεθνή θέση υψηλής ακτινοβολίας.
Τελικά έμεινε στα αζήτητα, επιχείρησε να επανακάμψει με το ΚΙΔΗΣΟ μένοντας εκτός Βουλής και τώρα κανείς δεν ασχολείται σοβαρά μαζί του εκτός από τη Φώφη, η οποία θέλει με κάποιον τρόπο να εμφανίσει εικόνα συσπείρωσης και να αντισταθμίσει τη φημολογούμενη έξοδο του Βενιζέλου.
4. Ο Αντώνης Σαμαράς αρνήθηκε να μπει στα βαθιά του μνημονίου, επέλεξε να φορτώσει το ασφαλιστικό και όλα τα υπόλοιπα στον ΣΥΡΙΖΑ που διψούσε για εξουσία, προκάλεσε διά της αδράνειάς του την απώλεια στήριξής του από τους Ευρωπαίους, εγκατέλειψε ακόμη και την προσπάθεια να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας επιλέγοντας τον... Σταύρο Δήμα και επένδυσε όλα του τα πολιτικά «φράγκα» στη φαντασίωση περί «αριστερής παρένθεσης».
Τελικά έμεινε στα αζήτητα και στην πρόσφατη εκλογή προέδρου της Ν.Δ. έψαχνε εναγωνίως σανίδα για να επιπλεύσει στο πέλαγος της πολιτικής ανυπαρξίας.
Στ’ αλήθεια, ποιος πιστεύει ότι ο Αλέξης Τσίπρας, αν κάνει κάτι ανάλογο, θα έχει διαφορετική μοίρα;
Όποιος επιλέγει τη φυγή δεν μπορεί να απαιτεί να τον φέρουν πίσω ως «παράκλητο». Μια φορά τα τελευταία πενήντα χρόνια το έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ελέω χούντας και κυπριακής τραγωδίας και έκτοτε δεν ξανάγινε.
Όποιος, τέλος, θεωρεί ότι στη σημερινή Ελλάδα της χρεοκοπίας και των μνημονίων είναι δυνατόν να υπάρξουν κυβερνήσεις μόνο για τις «μέρες με λιακάδα», χωρίς να συγκρουστούν και να ματώσουν, είναι είτε πολιτικά απαίδευτος είτε, απλώς, ανόητος. Πιθανότατα και τα δύο...
Σταυρος Χριστακόπουλος
