Καταρχάς η όλη τραγελαφική διαδικασία που ακολουθήθηκε για την εκλογή αρχηγού, υποδηλώνει μια πολύ σοβαρή οργανωτική μεταβολή του κόμματος της πάλαι ποτέ λεγόμενης κεντροδεξιάς.
Η ΝΔ οικοδομήθηκε μεταπολιτευτικά σαν ένα κόμμα υποτίθεται αρχών με στόχο κυρίως να αλλάξει την εικόνα των κομμάτων της παραδοσιακής δεξιάς που βίωσε η ελληνική κοινωνία κατά τον εμφύλιο και μετά απ' αυτόν.
Ήθελε να απαλλαγεί από την εικόνα ενός κόμματος που στηρίζεται αποκλειστικά σε μηχανισμούς ημετέρων και κομματαρχών στην πόλη και το χωριό με διακριτές οργανικές σχέσεις με το εμφυλιοπολεμικό κράτος και παρακράτος.
Ο τύπος αυτός κόμματος είχε κλονιστεί ανεπανόρθωτα ακόμη και στη συνείδηση της παραδοσιακής του βάσης λόγω του γεγονότος ότι αποτέλεσε το λύκνο των πολιτικών ανωμαλιών και διαπλοκών που έφεραν τη χούντα.
Τι επεδίωκε η μεταπολιτευτική ΝΔ;
Ο ιδρυτής της, Κ. Καραμανλής, επιχείρησε μεταπολιτευτικά να δημιουργήσει ένα κόμμα με μετριοπαθή συντηρητική ιδεολογία (τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό) με πλατιά οργανωμένη βάση ικανή να αναπτύξει πολιτική δράση σ' όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Κι έτσι να ανταγωνιστεί πρωτίστως τις δυνάμεις της αριστεράς, που χάρις τους ισχυρούς οργανωτικούς δεσμούς με κοινωνικά κινήματα, τάξεις και στρώματα συνιστούσαν ευθεία απειλή για το σύστημα εξουσίας που εκπροσωπούσε η ΝΔ.
Η προσπάθεια ήταν εμφανής. Η ΝΔ δεν ήθελε να είναι συνέχεια της ΕΡΕ. Δεν ήθελε να εμφανίζεται σαν το κόμμα των δολοφόνων του Πέτρουλα και του Λαμπράκη. Το κόμμα που παρέδωσε την Κύπρο.
Το κόμμα των δοσιλόγων και των μαυραγοριτών της κατοχής, των Γκοτζαμάνηδων, των παρακρατικών, της βίας και της νοθείας ως εκεί που δεν παίρνει άλλο, της αμερικάνικης πρεσβείας, των εξοριών και των κολαστηρίων της μετεμφυλιακής περιόδου, της πιο απόλυτης λοβιτούρας, του ΙΔΕΑ και των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων.
Ο ίδιος ο ιδρυτής της δεν ήθελε να είναι το κόμμα που εξέφραζε αυτό που τότε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού χαρακτήριζε ως "κράτος της δεξιάς".
Αντίθετα ήθελε να εμφανίσει ένα κόμμα μετριοπαθές, της κεντροδεξιάς, ικανό να υπηρετήσει μεταπολιτευτικά την "επιστροφή στη δημοκρατία" και το "κράτος δικαίου" αντί για τις διαρκείς εκτροπές, τους αναγκαστικούς νόμους και το παρασύνταγμα του παλατιού και των ξένων προστατών.
Στροφή προς τον νοικοκύρη
Ταυτόχρονα προσπαθούσε να εμφανιστεί ως το κόμμα της ομαλότητας και της εθνικής αξιοπρέπειας ώστε να φύγει από πάνω της το στίγμα της αμερικανοδουλείας και του εμφυλιοπολεμικού διχασμού.
Κι έτσι να οικοδομήσει ισχυρούς δεσμούς με κοινωνικά στρώματα κυρίως τα συντηρητικά εκ φύσεως παραδοσιακά μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Χωρίς βεβαίως να πάψει ποτέ να συνιστά το βασικό εκπρόσωπο της ελληνικής ολιγαρχίας και της ταύτισής της με την εξουσία.
Φυσικά, πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι, όπως λέει κι ο λαός μας. Πολύ δύσκολα η ΝΔ μπόρεσε να απαλλαγεί από τα χούγια της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής δεξιάς.
Χρειάστηκε η επέλαση του ΠΑΣΟΚ για να συνειδητοποιήσει η ΝΔ ότι δεν μπορεί να επιβιώσει πολιτικά αν συνέχιζε να εκπροσωπεί το εμφύλιο πόλεμο.
Έπρεπε να κάνει στροφή προς το κέντρο, να εμφανιστεί πιο μετριοπαθής και τελείως αποστασιοποιημένη από το μαύρο παρελθόν της.
Κι έτσι στη θέση της παλιάς ανοιχτά ξενόδουλης εθνικοφροσύνης που καλλιέργησε το κλίμα του εμφυλίου και εξέθρεψε τη χούντα, μπήκε ο ευρωπαϊσμός, η εικόνα ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κόμματος.
Η εθνική τραγωδία και υποτέλεια του "ανήκομεν εις την Δύσιν" άλλαζε ρούχα. Φορούσε άλλα, πιο φανταχτερά και ελκυστικά για τον αμύητο. Όχι της ξεφτιλισμένης ψωροκώσταινας του εμφυλίου και της χούντας, αλλά μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής προοπτικής για την Ελλάδα.
Η ΝΔ πια ήταν το κόμμα του νοικοκύρη και μάλιστα του μικρονοικοκύρη που έτρεμε κάθε μορφής ανωμαλία, ήθελε την ησυχία του για να φροντίζει τη δουλειά του και σιχαινόταν την κρατική διαφθορά που επί ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο.
Έτσι διασώθηκε ως κόμμα και κρατήθηκε ως εναλλακτική στα πλαίσια ίσως του πιο αδίστακτου δικομματισμού που γνώρισε ο τόπος από την εποχή του εθνικού διχασμού.
Η χρεοκοπία της ΝΔ
Η χρεοκοπία της Ελλάδας και η επιβολή του καθεστώτος κανονιστικής, πολιτικής και δημοσιονομικής κατοχής της χώρας από τους Ευρωπαίους, αποκάλυψε το μέγεθος της σήψης του πολιτικού συστήματος και εξανάγκασε τους στηλοβάτες της εξουσίας να μεταλλαχθούν ανοιχτά σε δυνάμεις δοσιλογισμού.
Ξεμπρόστιασε τα κόμματα εναλλαγής στην εξουσία και φανέρωσε τη σαπίλα που κρυβόταν πίσω από την βιτρίνα.
Πώς να εμφανιστεί ένα κόμμα εξουσίας ως εκπρόσωπος της ομαλότητας όταν τόσο ανοιχτά πριμοδοτεί την ανωμαλία με τα μνημόνια; Πώς να εμφανιστεί ότι εκπροσωπεί τον νοικοκύρη, όταν τον δολοφονεί κοινωνικά και βιοποριστικά με τον πιο αμείλικτο τρόπο;
Και μάλιστα υπό τις διαταγές ενός αδίστακτου και ασύδοτου συστήματος κατοχής, από την μέγγενη του οποίου κανείς - εκτός από τους γνωστούς λίγους - δεν μπορεί να γλυτώσει;
Ούτε καν οι έχοντες συνείδηση και πρακτική μαυραγορίτη της παλιάς κατοχής.
Πώς να εμφανιστεί ως κόμμα εθνικής ευθύνης και αξιοπρέπειας, όταν ο ευρωπαϊσμός του πλέον αποκαλύπτεται ακόμη και στον πιο πιστό οπαδό του ως ιδεολόγια ξεδιάντροπης εθνικής υποδούλωσης και υποτέλειας;
Η πορεία του κόμματος της ΝΔ στη διακυβέρνηση της χώρας με επικεφαλής τον Σαμαρά, γέμησε ντροπή και οργή ακόμη και τους πιο πιστούς της οπαδούς.
Η διάσταση με την εκλογική βάση γίνεται χαώδης.
Με εξαίρεση του αερονύχηδες της εξουσίας, αλλά και τους ημετέρους που σαν τα παράσιτα ζουν από τη νομή της, οι παραδοσιακοί οπαδοί της ΝΔ επί Σαμαρά δεν μπόρεσαν να χωνέψουν ότι μπορούσαν να έχουν τέτοιους προδότες στην ηγεσία τους.
Δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι οι ηγέτες του δικού τους κόμματος, του κόμματος της εθνικής αξιοπρέπειας και νομιμότητας - όπως το πίστευαν - ήταν ικανοί για τέτοιες πράξεις εθνικής προδοσίας και ξεπουλήματος της χώρας.
Συχνά έλεγαν: η μνημονιακή κατρακύλα και η προδοσία δεν αφορά την παράταξη, αλλά ευθύνεται ο ίδιος ο Σαμαράς και η κλίκα του. Τώρα, μετά την εκλογή Μητσοτάκη, μόνο ανόητος ή επιτήδειος δεν μπορεί να δει την αλήθεια.
Ολόκληρη η παράταξη είναι σάπια ως το κόκκαλο. Κι από τον καρκίνο της προδοσίας, ποτέ και κανείς δεν σώθηκε.
Παρόλα αυτά ήλπιζαν ότι μια αλλαγή της ηγεσίας με την αποπομπή του Σαμαράς και της ηγετικής του κλίκας θα αποκαθιστούσε τουλάχιστον την πολιτική και εθνική αξιοπρέπεια του κόμματος τους - όπως την θεωρούσαν οι ίδιοι - και τη μετριοπάθεια στις επιλογές του, που δεν συνάδουν στο ελάχιστο με τα μνημόνια.
Και τι εισέπραξαν; Τα χειρότερα. Τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η ήττα του καραμανλισμού
Η ήττα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη μετά την ανοιχτή, δημόσια στήριξη του Καραμανλή, σηματοδοτεί μια ολοκληρωτική ρήξη με την καραμανλική παράδοση της μεταπολίτευσης, της υποτιθέμενης κεντροδεξιάς στροφής και μετριοπάθειας.
Ο νοικοκύρης έπαψε να είναι η βασική κοινωνική αναφορά της ΝΔ. Κυριάρχησαν πια οι αετονύχηδες, ο πολιτικός αριβισμός και η απόλυτη ταύτιση με τις επιλογές των ξένων κέντρων.
Χωρίς κανένα μα κανένα πρόσχημα. Η ΝΔ ξαναγίνεται κόμμα του σύγχρονου παρακράτους και του υποκόσμου της κατοχικής εξουσίας.
Η διαδικασία που ακολούθησε για την εκλογή αρχηγού αφαίρεσε τελεσίδικα το δικαίωμα - στο βαθμό που υπήρχε - στην οργανωμένη βάση της ΝΔ να συζητήσει για πολιτικές.
Δεν έχει πια ούτε καν το τυπικό δικαίωμα να συζητήσει πολιτικές ώστε με βάση αυτές να επιλέξει ηγεσία. Αυτό ανατίθεται αποκλειστικά και εν λευκώ στον αρχηγό και το περιβάλλον του.
Η ΝΔ από κόμμα αρχών, μετριοπαθούς ιδεολογίας, κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης και προγράμματος - όπως πάσχισε μεταπολιτευτικά να εμφανίζεται - γίνεται ένα ακραία νεοφιλελεύθερο δεξιό κόμμα, απόλυτο φέουδο του αρχηγού του με μοναδικό σκοπό το μερίδιο από το πλιάτσικο της χώρας.
Αν μάλιστα πάρουμε υπόψη τους πακτωλούς χρήματος που διατέθηκαν για την επικράτηση του Κυριάκου, καταλαβαίνουμε εύκολα ποιοί κρύβονται πίσω του.
Η επιλογή Μητσοτάκη είναι μια αναμενόμενη επιλογή αμερικανικής έμπνευσης για να αναστηθεί ο καταρακομένος εικονικός διπολισμός.
Από την μια η κυβερνώσα παράξατη Τσίπρα- Καμμένου, επάξια συνεχιστής των χειρότερων παραδόσεων εξουσίας του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη μια νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά με επικεφαλής τον Μητσοτάκη.
Μόνο αμερικανοί "σύμβουλοι" θα μπορούσαν να σκεφτούν έναν τέτοιο διπολισμό σήμερα στην Ελλάδα.
Ο νέος διπολισμός εξ εσπερίας ορμόμενος
Το δίπολο αυτό διευκολύνει τον Τσίπρα και τις συνεναίσεις που χρειάζονται για να ολοκληρώσει την αποστολή που του έχουν αναθέσει οι ξένοι εντολείς του.
Να εξοντώσει όχι μόνο την ελληνική κοινωνία, αλλά και να κλείσει οριστικά τα μεγάλα εθνικά θέματα σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Ποιός θα ήταν καλύτερος σαν αξιωματική αντιπολίτευση προκειμένου ο Τσίπρας να παραμείνει στην κυβέρνηση όσο χρειάζεται για να τελειώσει την αποστολή του;
Πάντως η αποκαλούμενη "λαϊκή δεξιά" δεν έχει κανένα λόγο να είναι ικανοποιημένη. Ούτε και η καραμανλική παράταξη της ΝΔ.
Ειδικά μετά την ήττα προσωπικά του ίδιου του Καραμανλή. Δεύτερη φορά μετά τη δημόσια παρέμβασή του υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου.
Τα δεδομένα αυτά μας δίνουν την πιθανότητα διάσπασης του κόμματος της ΝΔ. Όχι τόσο από θέση αρχής - ποιάς αρχής; - αλλά για λόγους πολιτικής ιδιοτέλειας και κοινωνικής αποσύνθεσης της παραδοσιακής εκλογικής του βάσης.
Πάντως το σίγουρο είναι ότι καθώς η νεοφιλελεύθερη κατηφόρα της ακροδεξιάς ΝΔ του Κυριάκου θα εντείνεται, τόσο θα ενταθούν και οι προσπάθειες από τον ξένο κυρίως παράγοντα να εγκλωβιστεί η "λαική δεξιά" που πλήττεται κοινωνικά και οικονομικά, για να μην εκφραστεί πολιτικά η οργή της με πατριωτικό τρόπο.
Βλέπετε, είναι το τελευταίο μαζικό τμήμα του εκλογικού σώματος που έχει ελάχιστα μετακινηθεί από τις παραδοσιακές του κομματικές επιλογές. Κι αυτό βοήθησε να συντηρηθεί και να αναπαραχθεί σε παραλλαγές η εναλλαγή των μνημονίων.
Αν ο κύριος όγκος της παραδοσιακής εκλογικής βάσης της ΝΔ αποφασίσει να μετακινηθεί με κριτήρια πατριωτικά, γιατί εμφανώς πια δεν το συνδέει πια απολύτως τίποτε με την ηγεσία του, αλλά και γιατί δεν μπορεί να περιμένει τίποτε από την επάνοδο του κόμματός του στην διακυβέρνηση - ούτε καν διορισμούς και ρουσφέτια - τότε το καθεστώς κατοχής θα βρεθεί σε άκρως δινή θέση.
Διότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε καμιά δεξιά και καμιά αριστερά δεν πρόκειται να σώσει το καθεστώς κατοχής από την πατριωτική ενότητα του λαού για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας από τους σύγχρονους αποικιοκράτες της Ευρώπης.
