Κάτι τέτοιο συναντάμε σήμερα στην αγορά ενέργειας και ειδικότερα στη βιομηχανική κατανάλωση. Ποιο το παράδοξο; Μα φυσικά, η διακριτική αντιμετώπιση ενός από τους μεγαλύτερους πελάτες-καταναλωτές της ΔΕΗ, η υπό κρατικό έλεγχο βιομηχανία νικελίου Λάρκο.
Η τελευταία εξακολουθεί να είναι ο πιο μεγάλος "μπαταχτσής" της ΔΕΗ και σύμφωνα με τον νέο διοικητή της, Μ. Παναγιωτάκη, έχει σταματήσει προ πολλού να είναι συνεπής στο διακανονισμό για την πληρωμή "έναντι" του κόστους ρεύματος που καταναλώνει.
Ωστόσο, η ΔΕΗ, παρότι είναι σε γνώση της αυτή η κατάσταση, συνεχίζει να "επιδοτεί" τη ΛΑΡΚΟ που της χρωστά, ούτε λίγο-ούτε πολύ περί τα 200 εκατ. ευρώ και να επιβαρύνει παράλληλα την υπόλοιπη βιομηχανία.
Το θέμα της Λάρκο είναι πολύπλοκο και έχει εμπλέξει πολλές κυβερνήσεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις, ακόμα και την Ε.Ε. που παραπέμπει τη χώρα μας για παράνομη κρατική ενίσχυση της βιομηχανίας νικελίου, ζητώντας να επιστραφούν 150 εκατ. ευρώ.
Σε αυτή την πολυπλοκότητα έρχεται να προστεθεί και το καθεστώς "ασυλίας" με το οποίο την προστατεύει η ΔΕΗ για να κάνει την κατάσταση ακόμα πιο αδιέξοδη.
Και το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι το εξής: μέχρι πότε η πολιτική ατολμία, η συνδικαλιστική παρακώλυση και οι διακριτικές σχέσεις θα αντιμετωπίζουν την αγορά με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά, προστατεύοντας μη βιώσιμες καταστάσεις που ενέχουν υψηλό πολιτικό κόστος και τιμωρώντας από την άλλη κάθε υγιές παράδειγμα επιχειρηματικότητας;
Την ώρα που η υγιής βιομηχανία της χώρας έχει ανάγκη από ανταγωνιστικές τιμές ενέργειας και η ΔΕΗ τις δίνει με το σταγονόμετρο και αν, γιατί η ΛΑΡΚΟ, η οποία ήδη βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, επιδοτείται έτσι προνομιακά;
Άρια Νικολοπούλου
