ena tsipouraki
24 χρόνια πριν, στις 14 Ιουλίου 1992
O 22χρονος Θάνος Αξαρλιάν βγαίνοντας από το κατάστημα της μητέρας του συναντάει το θάνατο από ρουκέτα της 17Ν, η οποία είχε εκτοξευθεί κατά του αυτοκινήτου του τότε μπλέ υπουργού Οικονομικών Παλαιοκρασά.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο Θάνος Αξαρλιάν καταγράφτηκε στην συνείδηση του κόσμου απλά ως «παράπλευρη απώλεια» της «επαναστατικής» δράσεως της ελληνικής τρομοκρατίας!
Ένα θύμα για το οποίο καμιά φωτιά δεν άναψε τότε, τίποτε δεν κάηκε, κανένας δεν χτυπήθηκε, μια μολότοφ δεν έπεσε, δεν έσπασε ούτε μία τζαμαρία, δεν έκλεισε το κέντρο της Αθήνας.
Η οργή τότε δεν περίσσεψε ούτε και αργότερα. Ποτέ μέχρι σήμερα. Κανείς δεν εκδικήθηκε γι΄αυτόν.
Ο Θάνος Αξαρλιάν δεν ήταν μόνο θύμα της τρομοκρατίας αλλά και της κοινωνικής αμνησίας που επιμελώς καλλιεργείται από το κράτος και το επικοινωνιακό κατεστημένο της χώρας μας.
Ήταν 5 Μαΐου 2010
Έχουν περάσει 6χρόνια από την ημέρα που θρηνήσαμε τον άδικο χαμό τριών ανθρώπων.
που για ακόμα μία φορά μία μαχητική αλλά ειρηνική μαζική διαδήλωση διαμαρτυρίας των εργαζομένων, αλώθηκε από ομάδες "αναρχικών" που με βόμβες μολότοφ πυρπόλησαν το κτίριο της Marfin και έκαψαν ζωντανούς, τρεις εργαζόμενους και ένα αγέννητο μωρό!!!
Ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε βέβαια - ως συνήθως - το έγκλημα και το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών συγκλήθηκε εκτάκτως, έτσι... για πλάκα! Ο αποτροπιασμός από τους πάντες δεδομένος.
Οι εικόνες της φρίκης έκαναν το γύρο του κόσμου. Γνωστά (κρατικοδίαιτα και μή) κοπρόσκυλα, εκφραστές γελοίων πολιτικών «πιστεύω» τόλμησαν να ψελλίσουν πάνω από τα άθαφτα κορμιά: «καλά να πάθουν, τι δουλεία είχαν να δουλεύουν μέρα απεργίας»;
Λίγα μόνο λουλούδια από απλούς πολίτες που κατατέθηκαν έξω από τη τράπεζα τις επόμενες μέρες ήταν αρκετά πριν την αρχειοθέτηση του... «ασήμαντου» συμβάντος στο χώρο της απάθειας, της αμνησίας, της λήθης. Ακόμη δε περιμένει η κοινωνία την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων....
Το αλτσχάιμερ πλέον έχει γίνει μάστιγα σ΄αυτή τη χώρα. Δεν προσβάλλει μόνο ορισμένους υπέργηρους αλλά σχεδόν όλους μας!
Ενδιάμεσα, στις 6 Δεκεμβρίου 2008
Aνήμερα της γιορτής του Αγίου Νικολάου, ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά ενός μαλάκα ειδικού φρουρού. Ο μαθητής βρίσκεται με την παρέα του κάπου στα Εξάρχεια, όταν ο ειδικός φρουρός σηκώνει το όπλο του και πυροβολεί. Η σφαίρα χτυπά τον 15χρονο, ο οποίος σωριάζεται νεκρός μπροστά στα μάτια των φίλων του, ξεψυχά δε το παιδί στα χέρια ενός άλλου παιδιού - φίλου του, του σημερινού φυλακισμένου Ρωμανού!!!!
Την επόμενη μέρα 7 Δεκεμβρίου 2008 η δολοφονία του Αλέξανδρου πυροδοτεί έντονες αναταραχές. Η Αθήνα καίγεται. Σημειώνονται δεκάδες εμπρηστικές επιθέσεις σε διάφορα σημεία της πόλης, οδομαχίες έξω από πανεπιστημιακά ιδρύματα, σπάζονται τζαμαρίες, βιτρίνες καταστημάτων, καταστρέφονται περιουσίες ενώ έγινε προσπάθεια από γνωστούς γυμνοσάλιαγκες συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης «το πλιάτσικο» να ονομαστεί «εξέγερση».
Η μητέρα του Γρηγορόπουλου λύνοντας τη σιωπή της μετά από 2 χρόνια αποφασίζει και δίνει συνέντευξη για το θάνατο του γιού της. Όλα καλά ας πούμε, μέχρι εδώ, αλλά: Ποιος ήταν ο μικρός Αλέξανδρος πριν τη δολοφονία του;
Ακούστηκε ξανά στη φετινή πορεία εκείνο το «Αλέξη ζεις εσύ μας οδηγείς»! Ποιους «εμπνέει» και «οδηγεί» σήμερα το παιδί αυτό; Τι το ξεχωριστό έκανε στη σύντομη ζωή του το παλληκαράκι, για να το θυμόμαστε, εκτός από το ότι ένας μαλάκας το σκότωσε χωρίς αιτία;
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τον Αλέξανδρο από τον Θάνο Αξαρλιάν και τους τρεις νεκρούς και ένα αγέννητο παιδί (συγνώμη που δεν θυμάμαι τα ονόματά σας) της Marfin; Γιατί αυτός ο διαχωρισμός; Η απώλεια μνήμης; Γιατί κανένας δεν έκανε ποτέ λαμπόγυαλο την Αθήνα στη μνήμη τους; Γιατί δεν φώναξαν τους γονείς των παιδιών αυτών για μερικά ακόμα δακρύβρεχτα talk show;
Επειδή ίσως δεν θα "πουλούσαν" ή δεν θα "εξυπηρετούσαν";
Η υποκρισία μάλλον περισσεύει! Αυτά που γράφω σήμερα ίσως να δείχνουν άκαιρα, ετεροχρονισμένα. Όμως ένοιωσα την ανάγκη να θυμίσω τις τρεις αυτές περιπτώσεις δολοφονιών (υπάρχουν βέβαια κι άλλες, πολλές) πριν βάλω, κατά τη γνώμη μου, κάποια πράγματα στη θέση τους.
Να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ήταν περίπου όμοιες περιπτώσεις δολοφονίας που διαφοροποιούνται μόνο ως προς το ποιος τις διέπραξε. Εκεί έγκειται η διαφορά. Στην ιδεολογικο-πολιτική «ποιότητα» ή "ταυτότητα" των δολοφόνων!
Αναλόγως που ανήκουν οι δολοφόνοι χαρακτηρίζονται και χωρίζονται από τα κυρίαρχα μμε για παράδειγμα, σε κατηγορίες του τύπου, στυγεροί, αδίστακτοι, υπηρέτες του σκοτεινού παρακράτους ή από την άλλη σε αγωνιστές, επαναστάτες, προοδευτικούς...
Ας προβληματιστούμε λοιπόν:
Σήμερα δηλαδή, ο οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει, να χαρακτηριστεί ήρωας, αγωνιστής ή επαναστάτης;
Αρκεί δηλαδή όταν αποφασίσει να πεθάνει να επιλέξει προσεκτικά το δολοφόνο του;
