ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ – ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ;
Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να δείξει κανείς τι χάος είναι η Ευρώπη, είναι η συμφωνία των € 3 δισ που έκανε με την Τουρκία, μόνο και μόνο για να αποκαλυφθεί λίγο αργότερα από τον «εχθρό» της ΕΕ Βλαντιμίρ Πούτιν, ότι είναι σημαντικός υποστηρικτής, οικονομικά και ποιος ξέρει πώς αλλιώς, των τρομοκρατών του ISIS.
Αλλά οι Βρυξέλλες πιστεύουν ότι βρήκαν τον αποδιοπομπαίο τράγο για όλες τις αποτυχίες τους.
Την Ελλάδα. Γρήγορα αυξήθηκαν οι κατηγορίες κατά της Αθήνας για τον χειρισμό των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που κατακλύζουν την χώρα. Ό,τι δεν πάει καλά είναι υπαιτιότητα της Ελλάδας, όχι των Βρυξελλών.
Η ΕΕ έχει μέχρι στιγμής δώσει στην Ελλάδα 30 εκατομμύρια € για «βοήθεια» στην κρίση προσφύγων, ενώ η χώρα έχει ξοδέψει άνω των € 1,5 δις σε χρήμα που απεγνωσμένα χρειάζεται για το εσωτερικό της.
Αλλά κατά κάποιο τρόπο εξακολουθεί να μην κάνει αρκετά.
Η δικαιολογία για αυτό το τρελό έλλειμμα είναι ότι η Ελλάδα δεν ακολουθεί τυφλά όλες τις εντολές που προέρχονται από τους «ηγέτες» της Ευρώπης.
Εντολές όπως η σύσταση μιας κοινής περιπόλου των θαλασσών του Αιγαίου με… ναι, την Τουρκία του Ερντογάν.
Όπου η Ελλάδα παίρνει το τίποτα, καθώς παιδιά συνεχίζουν να πνίγονται, η Τουρκία παίρνει 3 δις € και μια αόριστη υπόσχεση για ένταξη στην Ένωση κάποια στιγμή στο μέλλον.
Δεδομένης της Σένγκεν –όσο ισχύει-, η οποία διαγράφει αποτελεσματικά όλα τα σύνορα, αυτό εκ των πραγμάτων σημαίνει έκτακτη ανάγκη σε ολόκληρη την ΕΕ.
Και αυτό, ως ένα βαθμό, αν και τα δύο μπορεί να φαίνονται άσχετα, παίζει στην επιμονή της ΕΕ στο να τοποθετήσει συνοριοφύλακες στα ελληνικά σύνορα.
Μια, δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε αλλιώς, εντελώς τρελή απαίτηση στην οποία η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει προφανώς ενδώσει.
Τρελή, επειδή μόλις αφήσεις τους ξένους να αποφασίζουν ποιος μπορεί να εισέλθει ή να εξέλθει στη χώρα σου, είσαι πραγματικά μια χώρα υπό κατοχή. Είναι πραγματικά τόσο απλό.
Αυτή η τελευταία απόπειρα αρπαγής εξουσίας εκ μέρους των Βρυξελλών θα μπορούσε να έχει κάποιες «απροσδόκητες παρενέργειες», όμως. Και αυτό μπορεί να είναι ένα καλό πράγμα.
Δεν είμαστε ειδικοί στο ελληνικό Σύνταγμα –τρομερά δύσκολο να διαβαστεί- αλλά αναρωτιόμαστε ιδιαίτερα, αν μια εκλεγμένη κυβέρνηση μπορεί να αποφασίσει να εγκαταλείψει την κυριαρχία της χώρας της με αυτόν τον τρόπο.
Δύο σχετικά ζητήματα εδώ είναι τα εξής: 1) έχει η ΕΕ τη νομική ικανότητα να το αναγκάσει αυτό (τους συνοριοφύλακες της Frontex) σε ένα κράτος μέλος, και 2) έχει ο Τσίπρας τη νομική ικανότητα να υπογράψει την παράδοση της χώρας του σε αλλοδαπούς;
Οι Βρυξέλλες μπορούν να ισχυριστούν ότι η Αθήνα οικειοθελώς «κάλεσε» τους Γερμανούς και Πολωνούς «αστυνομικούς», αλλά αυτό δεν είναι καν το μισό της ιστορίας.
Οι χώρες της ΕΕ διαμαρτύρονται για τον τρόπο που η Ελλάδα έχει ασχοληθεί με το πρόβλημα των προσφύγων, δηλώνοντας ότι δεν είναι ικανή να προστατεύσει τα σύνορά της, που «θα έπρεπε» στο πλαίσιο του Σένγκεν.
Ανοησίες, φυσικά. Η Αθήνα είναι πολύ ικανή να προστατεύσει τα σύνορά της, αλλά έχει δηλώσει αρκετά σωστά, ότι προστατεύει τα σύνορά της από τους εχθρούς και οι πρόσφυγες δεν είναι οι εχθροί.
Ο λόγος που οι πρόσφυγες συνεχίζουν να καταφθάνουν και να/ή πνίγονται-, έχει πολύ περισσότερο να κάνει με την «πρόσκληση» της Άγκελα Μέρκελ για να έρθουν και με την προθυμία της Τουρκίας να τους αφήσει να φύγουν, από ό, τι με οτιδήποτε έκανε η Ελλάδα . Ή δεν έκανε.
Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα για τις Βρυξέλλες. Καμία σχέση. Η ΕΕ ισχυρίζεται ότι έχει τη δύναμη να αναλάβει, ακόμη και αν η Ελλάδα αντιστεκόταν. Το Reuters αναφέρει έναν αξιωματούχο της ΕΕ να λέει:
«Μία λύση θα ήταν να μην επιδιώξουμε την έγκριση των κρατών-μελών για την ανάπτυξη του Frontex, αλλά να την ενεργοποιήσουμε με ψηφοφορία πλειοψηφία μεταξύ των 28 μελών…».
Με άλλα λόγια, εάν 15 χώρες ψηφίσουν για την κατοχή της Ελλάδας, είναι τελειωμένη υπόθεση.
Για μια ακόμη φορά, είμαστε αρκετά επισφαλής για το ελληνικό σύνταγμα αυτή τη στιγμή, αλλά σκεφτόμαστε κάποιον κάπου (κατά προτίμηση, αλλά όχι κατ ‘ανάγκη στην Ελλάδα) που θα το πάει αυτό σε ένα συνταγματικό δικαστήριο.
Και πάλι, κατά προτίμηση στην Αθήνα, αλλά δεν σταματά εκεί το θέμα.
Διότι, αν η ΕΕ μπορεί να το κάνει αυτό στην Ελλάδα, μπορεί φαινομενικά να το κάνει για οποιοδήποτε κράτος μέλος.
Όλες οι 28 χώρες της ΕΕ θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο κατάληψης των συνόρων τους.
Και δεν έχει σημασία πόσο επισφαλής είμαστε για οποιαδήποτε από τα 28 συντάγματα, είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον κάποια από αυτά δεν θα επιτρέψουν αυτού του είδος τη βλακεία. Ένα έθνος, είτε είναι κυρίαρχο, είτε όχι.
Μπορεί κανείς να φανταστεί τον Frontex να αναλαμβάνει τον έλεγχο των βρετανικών συνόρων, ή των Γερμανικών ή των Γαλλικών;
Η ίδια η έννοια είναι πολύ ανόητη ακόμη και για να αναφερθεί σε σοβαρή συζήτηση. Αλλά αυτό είναι ακριβώς που ο Τσίπρας μόλις αποδέχθηκε.
Και εμείς, σε όλη την αθωότητα και την άγνοια που έχουμε και έχουμε πολλή, αποτυγχάνουμε να δούμε πώς ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να διατηρήσει τη θέση του ως πρωθυπουργός μετά από αυτό.
Κανένας πρωθυπουργός δεν εκλέγεται για να υπογράψει την παράδοση της κυριαρχίας της χώρας του σε κάποια ομάδα γραφειοκρατών που η χώρα συμβαίνει να είναι ευθυγραμμισμένη με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο.
Πρέπει να υπάρχει όρους που αναγράφεται στο Ελληνικό Σύνταγμα, επίσης, που να αποτρέπει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Ή αλλιώς, το έθνος παραδόθηκε στα σκυλιά πολύ καιρό πριν και απλά περίμενε να κατακτηθεί και πάλι. Δεν νομίζουμε ότι οι Έλληνες είναι ηλίθιοι και σίγουρα δεν είναι τόσο ηλίθιοι.
Η προσφυγική κρίση δεν είναι λάθος της Ελλάδας. Με τον ίδιο τρόπο που οι αποφάσεις της ΕΕ/ΕΚΤ για τη διάσωση γαλλικών / ολλανδικών / γερμανικών τραπεζών από τις απώλειές τους σε ελληνικά δάνεια, δεν ήταν λάθος της Ελλάδας.
Η ΕΕ μετατρέπεται ραγδαία σε ένα θέατρο, όπου οι μεγαλύτερες και πιο ισχυρές παίζουν τις πιο αδύναμες για οτιδήποτε επιθυμούν. Και αυτό δεν θα διαρκέσει. Όχι με κυρίαρχα έθνη και τα συντάγματά τους.
Το εσωτερικό πρόβλημα στην Ελλάδα και πρέπει να το αναγνωρίσουμε στον Τσίπρα ότι το κατανοεί αυτό, είναι ότι όταν φεύγει, η παλιά φρουρά θα αναλάβει και πάλι.
Και αυτό θα είναι ακόμη χειρότερο για τους Έλληνες. Η οικονομία των οποίων κατεδαφίζεται συστηματικά από τις Βρυξέλλες ως τη στιγμή που μιλάμε.
Η Ελλάδα έχει μηδενικές πιθανότητες ανάκαμψης από την κρίση, υπό τους όρους που η ΕΕ της επέβαλε.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ένας εκλεγμένος πρωθυπουργός έχει τη νομική εξουσία να παραδώσει ένα ολόκληρο το έθνος σε μια χούφτα διεθνών τραπεζιτών και διψασμένους για εξουσία πολιτικούς.
Εξακολουθούν να υπάρχουν νόμοι σε αυτόν τον κόσμο. Γραμμένοι σε συντάγματα.
Ο Τουσκ, ο οποίος οφείλει τη θέση του αποκλειστικά στο να κακολογεί τον Πούτιν, μέσα σε όλες τις προτάσεις για την ανάσχεση του Σένγκεν για 2 χρόνια περίπου, μίλησε για την κράτηση όλων των προσφύγων για 18 μήνες, εν αναμονή των ελέγχων υπόβαθρου και άλλων.
Και σκεφτόμαστε, στην αθωότητα μας, πού; Στην Πολωνία, όπου έχει τόσο μεγάλη εμπειρία με στρατόπεδα κράτησης; Αλλά παρασυρόμαστε…
Έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές ότι η ΕΕ είναι υποχρεωμένη να καταρρεύσει επειδή η δομή της επιλέγει ψυχοπαθείς. Οι οποίοι ονειρεύονται την εξουσία, νύχτα και μέρα.
Κοιτάξτε, η Ελλάδα θα πρέπει να φύγει, όσο μπορεί. Η Βρετανία θα υπογράψει κάποια περίπλοκη συμφωνία για να κρατήσει τα προσχήματα, αν και η ΕΚΤ δεν είναι καθόλου ευχαριστημένη με την ιδέα μιας πολυ-νομισματικής ένωσης.
Οι Δανοί καταψήφισαν περισσότερη συνεργασία με την ΕΕ στη χώρα τους αυτή την εβδομάδα, σε ένα αποτέλεσμα παράξενα οικείο, όταν πρόκειται για πραγματικές ψηφοφορίες στην Ένωση.
Φαίνεται ότι κάθε φορά που μια τέτοια ψηφοφορία θα γίνεται, οι Βρυξέλλες θα χάνουν.
Αλλά ούτε η Βρετανία, ούτε η Δανία ούτε οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ, θα ψήφιζαν για να εγκαταλείψουν την κυριαρχία τους, τα σύνορά τους, τον έλεγχό τους για το ποιος μπαίνει και ποιος φεύγει.
Και πολύ ορθά. Η Ελλάδα δεν θα πρέπει επίσης να το κάνει, έχει φτάσει ήδη πάρα πολύ μακριά προσπαθώντας να ικανοποιήσει τους νταήδες.
Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε ακριβώς αυτή την απόφαση, όμως. Και αυτό κάνει τη θέση του αστήρικτη, έστω και αν ούτε αυτός, ούτε κανείς άλλος -υποθετικά- το συνειδητοποιεί ακόμα.
Θα είναι τυχερός αν δεν δικαστεί για προδοσία. Δεν αστειευόμαστε.
Raúl Ilargi Meijer, theautomaticearth
Μετάφραση-απόδοση: Ι.Γκορ
Μετάφραση-απόδοση: Ι.Γκορ
